El curioso incidente del perro a medianoche, de Mark Haddon

Este autor escribiu gran cantidade de libros para nenos, un poemario e tamén participou na creación de guions de series e películas de televisión. Ademáis, traballou un tempo con persoas con discapacidades físicas e mentales, o que lle permitiu escribir esta historia na que o protagonista padece un trastorno do espectro autista.

 Foi un libro que gustou bastante en xeral, grazas en parte á forma inocente de escribir, evocando a un pequeno. Ademáis, o protagonista foi bastante querido por todos, pois, desprendía certa tenrura. É certo que a algúns puido parecerlles que o tema principal entorno ao cal xira a historia é moi básico e simple, pero temos que pensar que é unha novela que intenta imitar os pensamentos e a forma de escribir dun neno, eso é o que a fai especial.
 Recomendamos esta novela se o que queres é ler algo diferente e saber o que pode pensar unha persoa con autismo en diversos momentos da vida cotiá.

Por Carlota, 4º ESO

O Incrible caso de Barnaby Brocket , de Jhon Boyne

Receita caseira para problemas de discriminación 

 Se unha persoa sente frecuentemente a necesidade de medir aos demais polo modelo social imperante, ese que produce máis vítimas e infelicidade que as guerras, debe saber que se trata dunha afección moi común que pode ser atallada con remedios naturais caseiros ata erradicala para sempre. 

Se á patoloxía lle chaman “anormalidade” e presenta máis cabezas que a famosa Hidra - a anormalidade física (“que gorda te estás poñendo”), a social (“a onde vas con esas pintas?”), a vital (“30 anos e aínda non tes noivo?”), a moral (“non será que non che gustan os homes? Miña madriña!!!”) - o labirinto de posibilidades pasa a ser infinito. Ningunha persoa puido xamais cumprir con tantos requisitos de perfección: unha saúde envidiable, un adecuado benestar económico, unha estabilidade familiar perfecta, un recoñecemento social absoluto…Non existe a perfección, aínda que os mass media pretendan que comulguemos con rodas de muíño.

 Na obra O Incrible caso de Barnaby Brocket, John Boyne amósanos o verdadeiro rostro dunha traxedia mil veces agochada. En clave fantástica ese neno que flota representa a todos os cativos que son rexeitados polos seus país (e gran parte da sociedade) ante a evidencia de ser diferentes, anormais. 

 Pero o alumnado do club de lectura albiscou claramente a verdade: os anormais son aqueles que desprezan, que discriminan, que culpabilizan. Eses país que prefiren ocultar o problema, mesmo desfacerse del, poñen contra as cordas ao lector – somos o suficientemente fortes para afrontar determinadas complicacións na nosa existencia? Saberiamos nese caso dotar a un fillo das armas adecuadas coas que encarar unha vida chea de obstáculos? A resposta dos lectores cativos foi un rotundo si, avalando a firmeza do protagonista, que ao final decidiu convertir a súa diferencia en aptitude.

 Por iso, ante tanta barbarie e crueldade, dende o Club de Lectura recomendamos preparar unha infusión con respeto, cariño, empatía e boa educación. Unha vez feita, deixaremos reposar, e procederemos a lavados frecuentes de bocas e cerebros.

A clase, de Fr. Bégaudeau

 A novela está ambientado nunha escola dos suburbios da cidade de París amósasenos un pouco a vida dun profesor de francés, que debe ensinar a moitos adolescentes coas mesmas poucas gañas que el de estar nese lugar. O comportamento do alumnado fai que a moral deste profesor mal pagado acabe polo chan. Demasiadas culturas agrupadas nun pequeno espazo crean o microcosmos dunha Francia contemporánea. 

 Aínda que sendo un libro cun tema psicolóxico que a dicir verdade nos incumbe bastante, non foi un libro que gustase moito, mais que nada pola maneira de contarse que outra cousa, porque o libro resultounos pesado de ler e fixo que non nos gustase demasiado. Aínda así, na reunión discutimos como nos sentiamos nós, que estudamos nun instituto cunhas realidades sociais moi distintas ás dos protagonistas, con respecto ao ensino-aprendizaxe, as relacións cos compañeiros e a nosa vida como adolescentes. 

 Esta historia foi levada polo director Laurent Cantent á gran pantalla. Aquí podes ver un tráiler da 

mesma.

  Por Abraham, 1º BAC

La tumba de Aurora K, de Pedro Riera

Este libro es ante todo un libro concienciativo, un libro que nos habla de algo tan duro como la guerra y todas las consecuencias que algo así acarrea, no solo para quienes la viven, si no para todos los descendientes de ambos bandos, descendientes que acaban heredando odios y exaltaciones extremas de ideas que ni si quieran entienden, que heredan el exilio, la política, la sociedad construida en base al terror.
En este libro Pedro Riera nos habla a través de la voz de la pequeña Anna, una adolescente hija de exiliados por culpa de la guerra. Una guerra inventada por el propio autor, entre tavaros y urenos, pueblos de la Europa del este que bien podrían recordarnos a ciertos hechos que sucedieron realmente. 

 Anna se acercará a las atrocidades acontecidas durante la guerra mientras se hace preguntas sobre su propia identidad, sobre el bien y mal, sobre la naturaleza de las personas, mientras a su alrededor comienzan a ocurrir las típicas cosas de toda adolescencia: amores, peleas entre amigas, problemas familiares... Todo esto desde un lenguaje sencillo y con un ritmo rápido y repleto de giros sorprendentes.

 Anteriormente había leído a este autor con su saga Hombre Lobo, pero no me convenció demasiado, sin embargo, con este libro me he reconciliado completamente con él. Es un libro que merece ser leído.

 En general, gustó a todos los miembros del Club de lectura. El personaje favorito de todos(sobre todo de las chicas) fue Danylo, mientras que el más odiado fue Sonia Brachko.

Como recomendacion personal,os aconsejo poneros música de "Los Ramones", un grandioso grupo al que se le hace referencia en el libro, aunque también os recomiendo la canción "Civil War" de "Guns and Roses",cuya letra me hizo pensar mucho en la trama de la historia.

Por Steven, 3º ESO

Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta, de Ledicia Costas

Verne non necesita ser ficcionado, pois a ninguén se lle escapa que el xa foi en vida un personaxe de novela: viaxeiro incansable, explorador do mundo, aventureiro e visionario. Non precisamos velo como o gardián de segredos ancestrais en lugares ignotos, dado que a súa obra e a súa intuición nos abruman e sorprenden.

Pero esas son as licencias literarias da imaxinación: pódese mesturar ficción e realidade a partes iguais, botar man de personalidades reais e inventadas,  de localizacións auténticas e ficticias. 

Na obra de Ledicia Costas resultan interesantes as referencias históricas (un dos seus personaxes, Antonio Sanjurjo, foi un inventor coruñés que probou con éxito un prototipo de submarino)  e a ubicación da narración en Vigo (Jules Verne visitou a cidade galega en varias ocasións) é un guiño aos lectores novos que resulta atinado.

Pero a historia trascende a realidade, e nun alarde de verdadeira inventiva verniana, Costas lévanos a illas máxicas acompañando a unha estirpe de mulleres fabulosas que derivarán en plantas (como Dafne

Dafne por Jakob Auer.

, como Mirra, como Sido…). Aínda que non nos quedaremos só en metamorfoses clásicas, pois a pretensión da autora ao longo das páxinas é ofrecer transformacións persoais de todo tipo, máxicas algunas, outras reais, onde todos podemos recoñecernos: o paso da infancia a madurez, a mudanza da amizade en amor, a conversión do temor en fortaleza…

En fin, unha homenaxe a Verne, que nunca está de máis, con firmes valores morais, aventura e lirismo.

E os fans dos xenios visionarios que visiten esta páxina e xa me vades dicindo…

La venganza del profesor de Matemáticas, de Sierra i Fabra

A vinganza do profesor de matemáticas foi o primer libro que limos no club de lectura de matemáticas este curso. Este libro é a segunda parte doutro libro, O asasinato do profesor de matemáticas, que xa léramos no club de lectura de hai dous anos e que gustárannos moito.

 Este en xeral tivo tamén unha boa valoración, mais aínda que o libro foi interesante e foi rápido de ler, para a maioría de nós resultounnos un pouco infantil. 

O libro trata de tres alumnos que van mal en matemáticas e que encima por causa do destino, estes coa intención de gastarlle unha broma a un compañeiro, teñen a mala sorte de acabar tirándolle un cubo de auga ó profesor de matemáticas, quen ten planeado xubilarse. Este antes de retirarse pretende darlles unha lección para demostrarlles que as matemáticas son moi importantes e os tres alumnos deberán ir á súa casa onde intentarán pasar as probas para aprobar a asignatura.

 Por Alejandra, 4º ESO

El secreto del fuego, de H. Mankel

Bueno, empezamos un curso novo con novas e moi interesantes lecturas. Desta volta comezamos a ler o libro do autor sueco Henning Mankel, moi coñecido polas súas novelas protagonizadas polo inspector Kurt Wallander, El secreto del fuego, unha obra de superación das máis fermosas que leramos.

 Nesta obra nárrasenos a vida dunha moza dun poboado moi pobre de Mozambique chamada Sofía, que, por desgraza, ve a súa vida truncada ao pisar unha mina antipersona, pero, aínda con todo na súa contra, consegue saír cara diante. É pois, no fondo, unha denuncia das duras condicións de moitos nenos afectados polas consecuencias das guerras en África.

 O que fai esta novela tan sumamente adictiva, que fai que te metas na pel de Sofía e chegues a imaxinar como se sinte, é que este libro está baseado en feitos reais, pois o autor confirma que coñece a Sofía e que por medio desta novela quere contar a súa historia. 

 A todos conmoveunos por suposto Sofía, pero tamén algúns dos personaxes que axudaron á nosa protagonista ao longo da súa historia. 

 Para que aprendas máis do problema que sofreu a nosa protagonista, Sofía, aquí tes un documental no que se explica brevemente a situación derivada do uso de minas antipersonais en diferentes países do mundo, entre eles Mozambique.

 Por Abraham, 1º BAC

Xa de volta

Un curso máis, iniciamos a nosa andaína. Como xa os botabamos moito de menos, aquí tedes xa a nova convocatoria para poder pertencer aos nosos selectos clubs de lectura. Veña, apurade porque a prazo remata o 30 de setembro. Ah, é BENVIDOS ao novo curso!

O rap das mascotas,

Cando lles pedimos aos alumnos que lean poesía, entramos nunha terra de ninguén. Axiña vemos a empalizada levantarse a modiño, as tropas retirándose para non enfrontarse a unha nova derrota. Ninguén lles le xa poesía aos cativos. Ninguén lles di que ao principio só estaba a poesía para contar o mundo.

 Tamén hai moito medo nos adultos, e vergonza. Esquencimos que todos, de nenos, dominábamos o verso: nos contos, nas cancións, nos xogos… é algo natural ao ser humano e non é certo que sexa para uns poucos. Claro está que se pode aprender a técnica, pero ningún humano necesitou nunca un manual para saber que se sinte ante a risa dunha criatura ou o terror da guerra. Iso é a poesía: amor e morte, placer e dor, pasado e presente. Só hai que estar vivos. 

 Así é que agradecemos o pequeno libro de Paula Carballeira Nunca mascotas, porque é fresco, xuvenil e xenial, creativo e reivindicativo. Ademais, pon a animais e humanos á par, sempre entre o ben e o mal, amantes da liberdade, divos ou asustados, destructores ou protectores. Podemos compartir a Terra, si, e moito máis, seica a avoa entendíase co lobo…

 Estamos con Paula Carballeira a morte. E por iso convertimos un dos seus poemas en rap. Polo ritmo dos versos, coido que ela tiña esa intención cando nos enviou as mensaxes.

 Alá vai:

Lendo entre liñas

     Os Clubs de Lectura do Xoán Montes volvimos saír tralas pegadas dos escritores e escritoras que nos fan crer na ansia de imaxinar e de ir máis aló das nosas posibilidades.

     Este ano tocou matemáticas, un campo agochado, case que secreto para a mayoría dos lectores cativos. E non é que non haxa libros, é que hai medo -ou respeto- por aquilo que se di de que as mates son difíciles ou aburridas. Pois nada máis lonxe da realidade, a literatura xuvenil sobre temas matemáticos ou sobre as persoas que as cultivaron, son amenas e, ás veces, trepidantes. Só hai que probar. 

    E con ese fin puxémonos en marcha. Primeiro, coñecer a alguna figura senlleira: apostamos polo matemático e gran astrónomo Ramón Mª Aller, visitamos a súa casa en Lalín, sorprendímonos co seu despacho e alucinamos co seu observatorio astronómico, o primeiro de Galicia, no que realizou sorprendentes descubrimentos.

     A media mañá visitamos o Concello de Lalín, situado nun edificio senlleiro, moi moderno, que acadou varios premios de arquitectura. Os propios autores da obra remárcano como unha estrutura aberta, case un campo matemático cheo de curvas, porque as distintas construccións son redondas, a imitación dos nosos antigos castros. Alí se atopa tamén o Centro de Interpretación Castrodeza, un espazo que pon en valor a cultura castrexa, as formas de vida dos nosos antepasados e as lendas tradicionais. Esta visita resultoulles moi atractiva aos rapaces porque se achegaron ao pasado guiados por pantallas interactivas e salas de son e proxeccións múltiples que chamaron a súa atención. 

A mediodía fomos a procura dun espazo verde para comer, e que menos que percorrer parte do famoso paseo fluvial de Lalín, onde atopamos frescor e acougo. 

      Pola tarde, fixemos dúas visitas moi interesantes, unha á Casa do Patrón, un museo etnográfico con trece salas de exposición distribuídas por tres edificios, onde se poden ver os antigos hábitos de vida dos nosos ancestros, oficios esquecidos, unha taberna, un forno o una forxa tradicional con todos os utensilios, ferramentas e enseres, tamén unha escola. O alumnado retrocedeu no tempo máis de cen anos e descubriron un mundo no que para conseguir algo, tiñas que facelo ti mesmo.

      E o derradeiro periplo levounos a un sitio fascinante, o Pazo de Liñares, unha construcción restaurada do século XVII, casa natal do aviador Joaquín Loriga, que dende 2.014, baixo o nome de Espazo Liñares, funciona como un contenedor cultural multidisciplinar no ámbito galego. O pazo alberga o Museo Galego da Marioneta, con pezas incribles dos cinco continentes que levantaron a admiración dos cativos. O edificio en si é digno dunha visita, cos seus amplos salóns e a enorme lareira, pero a información que contén, tanto da restauración como da figura do gran aviador Loriga, convírteno nunha parada fundamental en calquera visita á comarca do Deza.

      Quixemos ler entre liñas, si, as liñas do ceo e do tempo, os contornos da terra e as parábolas do pobo, o simbolismo das curvas e a maxestuosidade das rectas. O deseño da vida, vaia.

Los crímenes de Oxford

"Os crimes de Oxford" é un libro de misterio e crime. Narra a historia dun mozo matemático que viaxa a Inglaterra para realizar un traballo de investigación, alóxase en casa dunha amable señora maior e a súa fermosa neta Beth. Un día de súpeto, ao chegar a casa descobre que a señora está morta e que non foi unha morte natural. Xunto ao matemático Sheldon decide investigar o caso xa que xunto ao corpo atopa un símbolo; a esta morte sucédenlle outras, todas elas acompañadas de símbolos e estrañas condicións. Os protagonistas deberán unir as características comúns que presentan as mortes e seguir as pistas para atopar ao asasino e tratar de salvar á próxima vítima. Con todo, non será fácil xa que hai moitos sospeitosos. 

Este libro foi un dos favoritos dos membros do club de lectura de matemáticas de 3ºB, ademais de aprender teorías e datos sobre as matemáticas é un libro cheo de misterios, polo que todo o mundo trata de pescudar quen é o asasino e cal é o sentido da serie de símbolos. Non só enfócase en matemáticas e misterio senón que tamén trata de amor, dor, paixón e relacións de amizade e rancor. 

Por Alba Piñeiro López, 3ºESO-B

El laberinto de la rosa

A autora desta novela, Titania Hardie (Sidney, Australia) é unha exitosa escritora de libros fantásticos e infantís. Graduada en Psicoloxía e Literatura, é experta en esoterismo e numeroloxía. O labirinto da rosa é a súa primeira novela.

 Italia, século XVII. Ante a súa inminente execución, o exitoso matématico e astrólogo inglés John Dee decide esconder os documentos nos que traballou toda a súa vida, convencido de que o mundo non está preparado para aceptar as súas avanzadas ideas. 

Inglaterra, 2003. A poucos días da súa morte, Diana, última herdeira e gardiá do segredo de Dee, vese obrigada a elixir o destinatario de tan singular legado. Finalmente, decídese polo seu fillo menor, Will, que, intrigado pola pequena chave de prata e o vello pergamiño que lle foron legados, emprende unha viaxe por toda Europa en busca de respostas. Paralelalemente, Lucy King, unha moza australiana, pasa os seus días nun hospital de Londres, á espera dun transplante de corazón que ha de salvarlle a vida. Por un capricho do azar ou quizais por algo máis profundo, a súa vida e o seu destino quedarán inevitablemente unidos ao de Will e verase tamén inmersa na procura do misterioso legado. Con todo, non están sós nesta procura; as ideas do matemático atraen tamén a un grupo de fanáticos que non dubidarán en utilizar todas as malas artes ao seu alcance para facerse cuns documentos que, sen dúbida, cambiarán a percepción do mundo. 

 O labirinto da rosa é, sen dúbida, unha novela especial e podemos dicir que inclasificable. A medio camiño entre a novela negra, de intriga e, mesmo, romántica; fainos reflexionar sobre a obsesión do ser humano por atopar a verdade. Desenvólvese a través de dúas liñas temporais paralelas e quizais grazas a iso e aos seus xiros argumentais, é unha novela que logra atraparnos desde as primeiras liñas.  Por Alba Rois González, 2º de BAC

TRAIN KIDS de DIRK REINHARDT

O último libro do club de lectura por este curso, foi unha historia que en xeral se nos fixo pesada de ler, e que é narrada por Miguel, un neno que vai en busca da súa nai que fai tres anos déixoos a el e á súa irmá para irse a EE.UU. a traballar. 

 O libro, a pesares da lentitude narrativa, conta, en opinión da maioría, unha historia moi interesante e que a maioría de nós descoñecíamos, os trens que cruzan, de México a EEUU cargados de migrantes clandestinos. A maioría, como Miguel, son nenos e nenas, non só de México senón tamén doutros países de Centroamérica que foxen da miseria, da guerra, ou tentan reunirse coas súas nais ou os seus pais que marcharon na procura dunha mellor vida para os fillos. En moitas ocasións, estes nenos e nenas, e iso impactounos moito, caen en mans das mafias de drogas, armas, sexo… É dicir, é unha viaxe de supervivencia. 

 Na reunión, puxemos en relación a situación destes nenos coa dos adolescentes e raparigos que se xogan a vida en pateras para entrar dentro das fronteiras europeas.

Por Abraham Pena Vila, 4º ESO 

 Cada día chegan as fronteiras europeas moitos nenos sen familia, logo dunha viaxe de supervivencia dende África ou o Próximo Oriente, exactamente como o protagonista de Train Kids, Miguel. En ocasións tendemos a parapetarnos tras un muro, sen querer ver o que é a dura realidade de moitas persoas. Pero só falta que reaccionemos para que as cousas cambien.

EUROPA EXPRESS, de Andrea Maceiras

Tras atopar unha postal de Bergen (Noruega) na que aparecía unha situación que lle chamou a atención, (pois aparecía el cos seus amigos) Nico decide investigar a desgracia que ocorreu tras aqueles días de viaxe por Europa no Interraíl, para celebrar a fin do Bacharelato. Así, reúne a todos os seus amigos: Aroa, Mía, Piero, Óscar e Beatriz tras moitos anos para falar do ocorrido. Tamén está Xacobe, pois aínda que non presente fisicamente, os acontecementos daquel verán de xuventude non se entenderían sen el.. Quen diría que unha simple postal podería cambiar as súas vidas!

  Europa Express de Andrea Maceiras, foi o último libro que por este curso limos no Club, e esta historia resultounos moi interesante, pois trata temas como o amor, a madurez, a amizade, o engano…, temas bastante delicados pero dos que nunca está mal falar, e sobre os que o libro nos empuxou a reflexionar. Ademais, o final non foi totalmente inesperado: as veces as traxedias ocorren polo máis mínimo error e os máis grandes segredos poden magnificarse e impedir a un ser feliz.

Por  Celia Veiga, 3º ESO

Xa non estou aquí, de Iria Misa

Convence a obra de Iria Misa, sabe de que fala. É docente e nótaselle. Coñece aos adolescentes, e aos país, e aos profes. Na súa novela recorre á inseguridade, á necesidade, á falta de tempo para falar…e escoitar, non deixa títere con cabeza.

 Aos meus lectores da ESO, cáseque todas nenas, doéulles: sentíanse identificadas. Pero non tanto como vítimas - de ida e volta - senón como fillas, como amigas, como seres humanos. “Hai xente que ten problemas”, dicían, ou “non sei por que lles gusta meterse en líos”, ou “por que non queren ser normais”. A normalidade ou a falta dela, escolle. Trátase diso? Para máis tarde recuar, analizar cada situación por separado, recoñecer que cada persoa é un mundo e as súas circunstancias.

 Falamos moito da busca de identidade na adolescencia, do recoñecemento por parte dos demais, da soidade e da falta de entendemento entre os dous bandos en liz: os novos e os vellos. Con todo, recoñecían o esaxerado dalgúns comportamentos, por unha parte e por outra, o tira e afrouxa, a farsa do quid pro quo: estes rapaces hedonistas con e contra eses adultos ausentes.

 Chamoume a atención que case tod@s coñecían a existencia dese novo xogo mortal, a balea azul, nada como andar no fío da navalla para sentirse vivos. Como na novela de Misa, vanse propoñendo distintas probas que hai que superar, ata chegar á definitiva, o suicidio, unha aniquilación en diferido a pagar en cómodas cotas mensuais. Hai que velo para crelo. Algunas nenas estaban case asustadas, os demais explicábanllo. Non sería mellor, e concluínte, que estas cousas se falasen na casa, e que non tivesen os nenos que enterarse por unha profe, ou peor, polos seus compañeiros, que quizais non dispoñen de información veraz e aló se nos podía ir todo?

 Pais e nais, definitivamente, aquilo do sentidiño dos vellos debería estar máis de moda ca nunca.

LADYDI de J. Clement

"Me llamo Ladydi García Martínez y tengo la piel morena, los ojos cafés y el pelo chino y castaño; (…) De chica, mi madre me vestía de niño y me decía Niño. Le dije a todos que nació un niño, decía. Si era niña, me raptarían. Todo lo que necesitaban los narcotraficantes era saber que por acá había una niña bonita, y se dejaban venir a nuestras tierras en sus Escalade negras y se la llevaban". 

 Así, con comeza este libro, esta narconovela, que nos causou unha profunda impresión, pola dureza da historia que conta, pero que á vez enganchábate e non che deixaba escapar ata que o acababa. Unha historia coa que soubemos o duro que é ser muller nalgunhas zonas de México, e na que discutimos e comparamos a súa situación coa do noso país. Tamén nos gustaron so seus toques de humor cos que a autora consegui poñernos na pel de Ladydi, a protagonista que, como todas as mulleres do estado de Guerrero, sabían o que era vivir sen os homes (pois a maioría íanse fora na procura de mellor fortuna e non volvían), e á vez, tamén aprendían dende moi nenas a defenderse deles, en concreto dos narcotraficantes, para que non as raptaran. 

En definitiva, unha durísima novela, que non é compracente co lector, pero ao mellor por iso moi recomendable. 

Por  Abraham Pena Vila, 4º ESO

Toda la verdad que hay en mí , de Julie Berry

 Fai catro anos Judith e a súa mellor amiga desapareceron dun pequeno  pobo, dous anos máis tarde Judith regresa soa e mutilada para que non  conte nada sobre o ocorrido. Ao regresar vese envolvida nun cúmulo de  sensacións e sentimentos xa que é evitada por todo o pobo, mesmo algúns  familiares, polo seu tenebroso pasado. 

 Ao volver atopase con Lucas, un rapaz do que sempre estivo namorada en segredo, o que desenvolverá unha serie de sucesos que provocarán en Judith a necesidade de tomar decisións sobre os seus desexos de salvar ao seu namorado, ou perdelo para sempre ao revelar o seu pasado.

 En definitiva, esta novela de Julie Berry é unha longa carta de amor escrita pola nosa protagonista que se ve condenada a ser marxinada pola sociedade e atoparse soa ante un destino desconcertante e asombroso. 

Esta é en síntese a historia do quinto libro tratado no Club de Lectura, e houbo moi diversas opinións sobre os acontecementos da novela e provocou un interesante debate. En xeral, a todos os alumnos lles gustou o libro, aínda que algúns amosaron a súa sorpresa polo desconcertante final, xa que non o esperaban. Un dos personaxes máis discutidos foi o de Lucas xa que para algúns o namoramento entre eles (Judith e Lucas) foi fermoso, para outras, non era máis que pícaro que non estaba tan namorado como parecía xa que na historia ten amores con outros personaxes. No club tamén se discutiu moito sobre o temor no que vive Judith, ao non ter a valentía de expresar o que sinte e contar a verdade da situación que vive, e como esa é a situación de moitas mulleres non só entón, senón todavía hoxe en día. 

Por ANA RODRÍGUEZ MEILÁN 3º ESO

NEMO ou de que facer se non queres dicir o teu nome

   Non todo o mundo sabe que o nome do famoso capitán do Nautilus de Verne foi escollido polo seu autor dun xeito consciente, asumindo o que na súa época era sabido por toda a xente letrada, e que hoxe en día, lonxe de ser coñecido, nin sequera é oído, visto ou lido en ningunha rede social, e polo tanto descoñecido, obsoleto, finiquitado. Como moito, algúns frikis recordan aquilo de que o protagonista de Matrix tamén se chama Nemo, un nome inventado, claro, futurista, algo terá que ver coa ciencia, ou mellor, coa tecnoloxía, esa nova divinidade idolatrada…

   Pois ben, velaí que David Morosinotto publica unha novela destinada á rapazada que leva ese título, Nemo, o rapaz sen nome, e que presenta a un protagonista arrichado, digno avatar adolescente daquel héroe verniano. A idea de ocultar o seu verdadeiro nome para fuxir dun pasado que o persegue, caracteriza ao personaxe e mergulla aos lectores nun clima de misterio e heroicidade. Dese xeito, a obra faise de fácil lectura, axudada por uns secundarios moi interesantes, sobre todo esa rapaza rebelde que desexa transgredir as ríxidas normas que lles foron impostas ás mulleres no século XIX.

   Unha lectura recomendable para os nosos preadolescentes. E por se algún estuvese lendo esta reseña (a esperanza é o último que se perde), vou estenderme de máis explicando de onde tomou Verne a idea literaria para o nome do seu protagonista (Outij en grego, Nemo en latín, que significa Nadie):

    No canto IX da Odisea de Homero, despois de que o cíclope Polifemo devorase a catro compañeiros de Ulises mentres permanecen encerrados na cova, o heroe grego planifica a súa venganza. 

   Ofrécelle viño ao cíclope e este, entusiasmado, pregúntalle a Ulises ou Odiseo polo seu nome: 

 “ Dame máis viño de bon grado e dime agora o teu nome para que che ofreza o don da hospitalidade (…)”

 E Odiseo respóndelle: 

 “ Pregúntasme, Cíclope polo meu ínclito nome. Direicho ao momento(…), o meu nome é Ninguén, e Ninguén chámanme miña nai e meu pai, e todos os meus compañeiros.” 

   Máis tarde, Odiseo cegará o único ollo de Polifemo, quen, preso de grandes dores, chama a berros aos seus irmáns cíclopes que viven nas covas cercanas, dicindo:

 “ Que gran sufrimento padeces, Polifemo, para gritar desa maneira (…)? É que algún dos mortais está levando os teus rabaños… ou estate a matar con engano ou coas súas forzas? 

 E contestoulles o poderoso Polifemo:

 “Amigos, Ninguén estame matando con engano, e non coas súas forzas.“

 E eles contestaron e dixéronlle aladas palabras: “ Pois se Ninguén te ataca e estás só…é imposible escapar da enfermidade do gran Zeus. Suplica ao teu pai Poseidón, o soberano.”

 Así dixeron e marcharon.

Jane, el zorro & yo, de Fanny Brit

Acabamos de ler no club dos pequenos a suxerente obra de Fanny Brit, un alegato contra a soidade e o vacío no que se ven inmersos moitos adolescentes que comparten connosco este mundo cambiante e cruel.

 O que se narra na novela gráfica podería ser considerada como a consabida historia de bulling que vemos cada día nos medios de comunicación. Non obstante, as ilustracións de Isabel Arsenault convirten o relato nunha destacada obra de arte cargada de simboloxía, algo que non pasou desapercibido aos nosos pequenos lectores.

 Os tres personaxes do título, como guías narrativos, mergúllannos en mundos completamente distintos e, con todo, complementarios. Como en A Divina Comedia de Dante, vemos o paso de Héléne, primeiro polo inferno, máis tarde polo purgatorio, e por fin alcanzando o ceo da man dun raposo vermello e de Jane Eyre, dous personaxes literarios, prototipos de intelixencia, valentía e adaptabilidade, xusto o que necesita a protagonista para poder superar todos os obstáculos froito da súa baixa autoestima. De novo a literatura como refuxio e inspiración, tamén no ámbito persoal. O Principiño de Saint- Exupéry lle amosa a esencia das relación humanas, o camiño a verdadeiro sentido da amizade …E despois, pouco a pouco, pequenos retazos de cor en tonalidades pastel ata a explosión cromática final que describe o cambio que se produce na protagonista, esa penosa metamorfosis vital que significa a perda da inocencia, o abandono da infancia para tomar as rendas da túa propia vida.

Visualmente, a ilustración resulta cautivadora e significativa. O debuxo en blanco e negro no principio, a medio camino entre a luz e a oscuridade, reflexa os sentimentos da pequena e a súa vida diaria triste e gris. Entre medias, a lectura de Jane Eyre, ela sempre de negro pero con toques de cores cálidos no fondo, que simbolizan a paixón e a súa determinación. Por último a raposa, de vermello brillante, como símbolo de enerxía e poder, un animal que se achega a Hélène, que non a desprecia como os humanos, que como en

Don't be a bully, loser. from Emanuele Colombo on Vimeo.

O único que queda é o amor, de A. Fernández Paz

Como no ano 2016 morreu Fernández Paz, os clubs de lectura do insti estamos a facerlle unha homenaxe, e claro, que mellor que lendo os seus libros, así que agora tocounos a nós.

 No libro cóntanse dez historias con personaxes distintos pero unha cousa que os une, o amor, aínda que tamén aparecen temas secundarios como os elementos sobrenaturais, a persistencia da memoria… Non aparece só amor romántico, do que Shakespeare fala nas traxedias, senón tamén o amor dun can polo seu dono, o amor adolescente, o amor correspondido, o esquecido, … porque, como ben di o título, o único que queda é o amor.

 Porén, por desgraza, foron cualificados pola opinión popular (do noso club, claro) como eslamiados e ñoños, aínda que tamén de románticos e sentimentais.

 Por Abraham Pena Vila, 4º ESO

A caixiña dos rancores, de Héctor Cajaraville

Esta é una historia de responsabilidade, familia e misterio. Trata sobre un rapaz de 18 anos chamado Estevo, que tras atropellar a una anciá coa súa moto, vese obrigado a acudir a súa casa dúas horas a semana como castigo. Ao contrario da súa idea de facer traballos da casa, o seu castigo consiste en falar coa señora, chamada Chiruca. Pronto, Estevo comeza a sentir gran interese sobre o pasado de Chiruca, e ambos acaban facendo moi boas migas. Sen embargo, hai algo que non deixa de molestar a Estevo sobre a morte do fillo da anciá, e así, xunto coa súa moza Paula, gran fan das series de misterio, deciden investigar por distintos medios o seu pasado, unindo pezas para descubrir algo que pouca xente coñecía. 
 En xeral, a pesar de que este non foi un dos libros favoritos para os membros do club de lectura de 3º ESO, deu lugar a moitas reflexións. A historia era interesante, a pesar de que se considerou que o libro era demasiado longo para o que contaba. Aínda así, fíxonos reflexionar, especialmente sobre a soidade á que se ven sometidas moitas veces as persoas maiores, xa sexa nun centro especial ou vivindo eles sós, sen a penas visitas das súas familias. Tamén sobre que a pesar de seren a nosa única conexión co pasado, e canto tempo traballaron para que o noso mundo sexa agora como é, son en moitas ocasións considerados estorbos. 

 Aínda que este libro non foi o que tivo a trama máis interesante, si que é certo que tivemos un bo momento con el, con momentos de risa e tamén sobre as conclusións e pensamentos que sacamos del. Sen dúbida, con el aprendemos a valorar un pouco máis as cousas como os maiores e á nosa propia familia.

 Por Alba Piñeiro López 

 Este vídeo pon en imaxes algunha das reflexións ás que chegamos na reunión do club.

Geri's Game from muctim on Vimeo.

La flor púrpura, de Chimamanda Ngozi Adichie

Chimamanda Ngozi Adichie es una joven autora nigeriana que se traslada a Estado Unidos para completar sus estudios. Su primera novela es la que nos ocupa, La flor púrpura, obra de gran aceptación y muy bien acogida por la crítica. 

 La obra se desarrolla en la tierra de Chimamanda, Nigeria, y, a través de la primera persona narrativa, la joven de quince años, Kambili, nos relata la historia de su familia, en un ambiente de inestabilidad política.

 La familia de Kambili disfruta de un privilegiado nivel económico. Ella y su hermano mayor, Jaja, viven en una lujosa casa y asisten a un buen colegio. El padre es un respetado hombre de negocios en Enugu, población en la que residen. 

 Todo parece transcurrir con normalidad, sin embargo, sufrimos con la protagonista la férrea dictadura a la que el padre, Eugene, somete a su mujer y a sus hijos. El fanatismo católico y enfermizo del padre se refleja en la atmósfera familiar intolerante y claustrofóbica. En una ocasión, Kambili nos muestra a su padre “agitando el cinturón y lanzándolo contra madre, contra Jaja y contra mí mientras mascullaba que el diablo no lograría vencer”. Sirva como ejemplo de barbarie este castigo atroz que soportan “por comer diez minutos antes de la misa”. Otras razones similares esgrime el padre para exhibir su cruel brutalidad (por no ser la primera de la clase le escalda los pies a Kambili, derramando agua hirviendo de una tetera; le da una salvaje paliza por tener el retrato de su abuelo “pagano”…).

 La aculturación se observa en este intransigente padre que repudia a su propio padre, Papa-nnukwu, “por ser pagano y dedicarse a adorar a dioses de madera y de piedra”. Eugene rechaza radicalmente los patrones de su cultura de origen, la nigeriana, la de los igbo. Los jóvenes tienen prohibido convivir con su abuelo y sus tradiciones africanas. A través del abuelo, la autora critica duramente la pérdida de identidad del pueblo igbo. Cuando el territorio nigeriano fue ocupado por los británicos, los pueblos aborígenes fueron víctimas de un lento exterminio cultural. Chimamanda se preocupa de reflejar la cultura nigeriana a través de la lengua igbo que aparece diseminada a lo largo de la novela, las costumbres, las comidas, los olores, las flores, en suma, la “flor púrpura” (hibisco púrpura) que simboliza la libetrad, la individualidad.

 La visita de los jóvenes Jaja y Kambili a Nsukka, población en la que vive tía Ifeoma (hermana del padre) con sus tres hijos, supone una ruptura con su vida anterior en Enugu. Aquí aprenden y comprenden la tolerancia, la alegría, la pobreza compartida, la libertad…

 Al regresar de nuevo a su casa en Enugu, el cambio de mentalidad de los jóvenes ya no puede detenerse. Algo muy importante había transformado sus vidas. Tenían otra visión del mundo, otra perspectiva antes desconocida para ellos. Y es, precisamente, esta nueva percepción la que desencadena el final trágico de la novela.

El tío Petros y la conjetura del Golbach, de A. Dioxiadis

Nesta novela relátase a historia dun matemático grego chamado Petros Papachrystos, que dedicou gran parte da súa vida a resolver un problema matemático chamado a Conxectura de Golbach, que a día de hoxe ninguén conseguiu cualificar como teorema. 

 Petros é un matemático moi prestixioso que de mozo tentou resolver a conxectura, pero despois de bastantes anos nos que non consegue importantes avances decide comezar a levar unha vida máis tranquila e unicamente dedicarse á súa gran paixón, o xadrez, e a coidar o seu horto e o seu xardín. Petros era desprezado polos seus dous irmáns. que o definian como un fracasado da vida, por non aproveitar as súas grandes cualidades matemáticas e pasarse metade da súa vida tentando resolver o imposible. O seu sobriño favorito, o protagonista do libro, decatouse do intento errado do seu tío e decidiu preguntarlle sobre iso. Desde ese mesmo instante o tío Petros vólvese a entusiasmar coa conxectura e volve tentar resolvela, o que lle provoca caer nun estado de tolemia e finalmente a morte tras un episodio de pánico no que di resolvela. 

 Recomendo este libro porque nos ensina que é bo tener paixón por algo, pero non ter tanta como para caer na tolemia.

Un hijo, de Alejandro Palomas

No terceiro libro do club de Lectura falamos de como nos emocionou un neno pequeno que bota de menos á súa nai, como rexeitamos nun principio e logo comprendemos a un pai que parecía apartar ao seu fillo, discutimos da aspiración de Guille de ser Mary Poppins e das que, podería dicirse, son as dúas historias que se desenvolven de forma paralela no libro e que fan que o teu corazón se encolla capítulo a capítulo. É unha historia que engancha desde un primeiro momento.

 En xeral, todos coincidimos no que nos sorprendeu o feito de que, contrariamente a moitos libros con cativos como protagonistas nos que os pequenos falan como adultos, neste, Alejandro Pombas consegue que pareza realmente un neno pequeno o que conta a historia. Por outra banda, tamén nos gustou como o autor vaite levando dunha a outra tese sobre as motivacións dos personaxes, teorías que, en moitas ocasións desbarátanse nos seguintes capítulos. É dicir, trátase dun libro que fai que, a medida que avanza a historia, ti na túa cabeza vaias montándoche a película. Os personaxes van desenvolvéndose durante toda a narración. 

En definitiva, o libro encantounos unanimemente.

Cuando pasé al otro lado del muro, DE W. SUTCLIFFE

Cuando pasé al otro lado del muro, foi o terceira lectura que fixemos no Club de Lectura, e, enn xeral, foi un libro que gustou a todo o grupo. A súa historia, capaz de poñerte a pel de galiña, cunha forma de ser narrada, que fai que te mergulles dentro das súas páxinas... 

 O personaxe que máis nos gustou foi o protagonista, Joshua, pola súa evolución ao longo da historia. Vive en Amarías, rodeada por un muro, e unha casualidade fai que comece a ter curiosidade por esa parede que o rodea, única separación entre él e os "asasinos" do outro lado. Durante a historia, vaise dando conta da cantidade de inxustizas que existen, de que a vida non era como lle facían crer e de que os asasinos non eran tal cousa. Ao outro lado, coñece a un grupo de persoas que cambiarán a súa vida por completo. Farano reflexionar e grazas a eles, o noso protagonista acabará por madurar. 

O personaxe máis detestado por unha unanimidade foi o padrastro de Joshua, unha persoa manipuladora e egoísta, o seu propio ben é o único que lle importa. 

 O final é totalmente inesperado, moi duro, pero, na miña opinión, un dos mellores finais que existen. Faite reflexionar sobre a historia e a apreciar realmente as cousas que temos e que, moi probablemente, non valoramos como deberiamos.

 Recomendo este libro se o que buscas non é un conto de fadas, senón un libro que che conta a crúa realidade no seu máximo esplendor. 

Por  Carlota Varela Adrio 3°ESO

Guía de O laboratorio do doutor Nogueira, de A. Fernández Paz

Para ler esta obra de Fernández Paz seguide, queridos lectores, as indicacións que se indican a continuación:

 - Facede unha lectura rápida (non tanto como tedes pensado…) 

- Situádevos no espazo (neste caso Galicia, onde se non)

 - E no tempo: (mergulládevos nun mundo real, pero albiscando sempre un espazo escondido ou apartado (vai ser o laboratorio) que ten o seu propio tempo.

 - Buscade unha fonte de información (a axudante Rosa Novoa)

 - Atopade o conflito a resolver (por que a xente é tan infeliz)

 - E dispoñédevos a aprender co desenlace (non vos dicimos sempre que non existen os superheroes e hai que asumir os errores propios?) 

- E buscade as palabras clave, por exemplo: 

 A de altruismo, ou entrega aos demais (iso pensa Nogueira, que tipo máis testán)

 B de Batman, ese científico benefactor (cuspidiño ao doutor, claro)

 C de clandestinidade, á que se ve arrastrado o xenio por outros científicos (serán celosos os tíos) 

 D de doutor Nogueira, o noso protagonista, un torpe visionario mesiánico (el non o sabe) 

 E de experimentos, para salvar a humanidade (aínda que todos lle saen ao revés) 

 F de fortuna, a que posúe o doutor sen a cal non se pode investigar (dillo aos mandamases do Goberno…) 

 E así ata que vos cansedes…

 Ah, e mentres disfrutades, facede un labor detectivesco: Fernández Paz aparece na súa obra como personaxe (quizais seguindo a estela de Unamuno?). Nada que ver, o escritor chairego co seu guiño cara a nós, os lectores, só procuraba mesturar realidade e ficción, desexando que maxináramos a cotío, porque da vida saen as historias.

La isla del padre, de Fernando Marías

“Los recuerdos son como los libros. Solo importan los que permanecen”. Así comienza La isla del padre, de Fernando Marías. Y así es su relato: una hojarasca de recuerdos de infancia, juventud y madurez que tienen como punto de partida la muerte de su padre, Leonardo Marías. Las relaciones paterno-filiales son, por lo tanto, el eje central de la obra. A la trama principal, el autor suma la reflexión sobre el propio acto de escribir, en un concienzudo esfuerzo metaliterario: “las palabras que elijo para contar quién fue mi padre cuentan en realidad quién soy yo”. Fernando Marías va pergeñando remembranzas que habían permanecido en estado de latencia y que, a raíz del óbito de su padre, afloran y se sedimentan en la casa familiar en la que comienza y termina su obra, cerrando una etapa de su vida, enterrada en el monte Pagasarri. Comprendemos así el proceso de escritura de la obra, la novelización de su experiencia vital.

 A los recuerdos desvaídos, difusos, imprecisos…, se añade lo ficticio, lo novelado, por lo que no podemos hablar de pura autobiografía, sino fundamentalmente de ficción. La narración se nos presenta, en ocasiones, confusa porque el lector camina entre recuerdos nebulosos, sin que estos queden lo suficientemente claros como el alcoholismo del hijo apenas sugerido o la estancia del padre en Madrid y en Buenos Aires. 

El libro es un homenaje al padre, sin embargo más que una elegía, es un canto a la vida que compartieron con sus altibajos. El autor idolatra a su padre, marino de profesión y casi siempre ausente por sus largos y, para el niño Fernando, fantásticos viajes, poblados de piratas, maleantes y leyendas. Escribe, en suma, para redimirse del tiempo perdido y no aprovechado con ese héroe misterioso -su padre- que se convierte en su referente vital.

 La evocación conduce al lector a diferentes espacios: al Bilbao natal del escritor, en el que destaca el monte Pagasarri, símbolo de la unión entre padre e hijo; a Lekeitio, donde rememora los veranos de la niñez; y al Madrid de los años setenta, en el que el joven Fernando comienza sus estudios. Los espacios recordados cobran gran importancia en el devenir del relato. En un ir y venir continuo entre Bilbao –ciudad de la infancia- y Madrid –ciudad de la juventud y madurez- el tiempo fluye inexorablemente. Solo el tren en el que recorre este camino se convierte en signo icónico del eterno presente: “en este libro el tren será terreno neutral en la guerra del Tiempo”. Otro espacio de significado vital es la casa familiar de Bilbao, la cual cobra vida, se humaniza a los ojos del escritor: “me ha llamado, ya solitaria, para que escriba aquí. Es ella la que me ha conducido por el pasillo hasta la mesa del pasado donde escribo. Es ella la que ahora me hace ver que soy la última persona que la habitará. Pero solo mientras escriba. Luego, apenas termine este libro, la casa morirá”. Un padre ausente, una casa que se cierra, un libro terminado y una etapa de la vida finalizada. 

 Desde el punto de vista narratológico, el juego de la temporalidad parece un arte. Son continuos los saltos temporales –analepsis, prolepsis- que se suceden a lo largo del relato, mostrándonos esa relación que comienza con el Miedo Mutuo “que desde el primer momento nos tuvimos mi padre y yo”, que impide que abran sus corazones y que gracias al regalo del reloj y al abrazo, a la Revolución Rusa y, sobre todo, al cine acaba desapareciendo para convertirse en complicidad. El cine es uno de los temas que nutren la novela y que forjan la personalidad fantaseadora del niño Fernando, que se convierte en un cinéfilo y en un futuro contador de historias. Por la obra “visionamos” desde La venganza de Ulzana, Grupo salvaje, El puente sobre el río Kwai, Los pájaros, de Hitchcock… hasta series como Bonanza, retrotrayendo al lector maduro a sus recuerdos de infancia y juventud. Vivimos en este sentido un viaje interior con el autor: sus recuerdos son también, en cierto sentido, nuestros recuerdos.