É un libro que fala principalmente do racismo e do movemento “Black Lives Matter”.
A súa protagonista, Starr, ve morrer ao seu mellor amigo Khalil a mans dun policía. A partir de ahí comeza unha loita interna consego mesma, rememorando unha e outra vez a escena, culpándose a sí mesma de que os detectives non crean que o seu compañeiro sexa culpable ou aguantando ter que oír que Khalil era traficante.
Pero, ademais, este libro conta con unha subtrama na que se fala sobre as pandillas e os traficantes no barrio de Starr. O seu propio pai é un expandilleiro que, coa pouca influencia que lle queda, consegue protexer aos seus fillos. Por último tamén destaca o tema do abuso doméstico na familia dun pandilleiro, que agrede á súa muller e ás súas fillas.
É increíble a vida tan distinta que tes que sufrir por non ter a pel clara, que teñan que enseñarte a como debes comportarte ante un policía armado e que, ademais, as persoas que te discriminan sexan responsables da túa situación.
Na primeira reunión do Club de Lectura deste curso, conversamos sobre Sweet Sixteen, libro escrito por Annelise Heurtier.
O libro conta a historia de nove nenos e nenas de cor, que comezaban a escola nun instituto de blancos, na Alabama dos anos 50. A historia está baseada nun feito real. O relato é contado por dúas desas rapazas, unha de cor, Molly e outra branca, Grace, que nos contan a historia desde dous puntos de vista diferentes.
O feito de que a historia fose de base real impresionounos moitísimo, pois ao entrar os nove nenos no instituto, atópanse coa oposición da maioría dos compañeiros, thumillábanos, perseguíanos… A parte de tomar conciencia deste período, do longo camiño e loita da xente de cor pola igualdade, tamén nos demos conta de como, se ves as cousas do outro lado, se tes un pouco de empatía, podes cambiar a opinión sobre calquera aspecto da vida, como é o caso de Grace.
Un libro moi recomendable que suscitou moitas discusións, mesmo sobre como damos por feito opinións e actuacións deste século, e que a loita pola igualdade foi moi difícil e lenta para aqueles que non tiñan acceso ao poder.
Patricia (3º ESO)
O día martes 9 de abril, no club de lectura reunímonos un grupo de alumnos de 3º e 4º para comentar un libro chamado: A pirámide das necesidades humanas.
Este libro, que ten como autora a Caroline Solé, cóntanos a historia dun adolescente que fuxíu da súa casa vítima do maltrato dun proxenitor e atopou nas rúas de Londres o seu cobixo. O noso personaxe principal fai algún amigo e vive unha mala vida nas sucias rúas desta cidade.Todo isto mentres participa nun reality show que cuestiona a súa calidade de vida dependendo do nivel de satisfacción das súas necesidades básicas. A medida que vai superando os distintos niveis do reality pese a súa mala calidade de vida, aumentan as miradas críticas e o número de falsas amizades que se proxectan na ventá de “amigos”.
O libro podería dividirse en dúas partes. Por un lado mostraríase a verdadeira personalidade do protagonista, que é un soñador ó cal lle resulta difícil acostumarse á vida realista. Polo outro, veríase unha crítica á sociedade que vive do postureo e dos falsos amigos de Internet.
Na nosa opinion xeral “La pirámide de las necesidades humanas” é un bo libro que transmite dunha forma facilmente comprensible os conceptos da pirámide de Maslow. Aínda que ás veces resulte algo aburrido polo seu carácter lineal, as reflexións sobre a vida, as necesidades excesivas da xente e a adición ás redes sociais que aparecen nel fan que pague a pena lelo.
Por Lucía, 3º ESO
É esta a quinta novela publicada por Quiroga, despois dalgunhas delicias narrativas como Era por setembro ou Atuado na braña. Toda a súa produción literaria comparte marcos narrativos ou preocupacións existenciais que logran conmover ao lector, ben por proximidade paisaxística, ben por experiencias vitais, ben por reflexións sobre a vida cotiá.
Nesta obra publicada no 2014 e que recibiu o Premio da Crítica, trata moi diversos temas configurados ao redor da historia dun ancián e un home de mediana idade. A súa breve andaina, desenvolta nun marco temporal de poucos días, acolle, sen embargo, a historia dunha vida ou mellor de varias vidas, as dos seus protagonistas. O tempo interno ensancha ata os duros tempos da guerra civil e a posguerra. Unha historia presente e pasada, que desenvolta na zona da Ribeira Sacra, envolve unha peripecia vital onde o amor aboca os seus protagonistas a unha historia repetida, como se o fatum se apoderara de eles. Nesta obra o amor faise “maxia”.
Moitas críticas, implícitas e, ás veces moi explícitas, aparecen recollidas nas súas páxinas. Destaca especialmente a que se fai aos medios de comunicación que terxiversan a realidade e buscan o máis morboso da situación, sempre co interese de acaparar a noticia. Pero tampouco libran a igrexa, os políticos, o trato á terceira idade, a crise, as axudas á dependencia…
Dende o punto de vista formal,o léxico está moi coidado e mostra unha perfecta adecuación entre os personaxes e a súa forma de falar, son os diálogos unha maneira máis de caracterizalos. Destaca a tenrura coa que son tratadas Lola e Mirian, a anciá e a asistenta social.
Andaba maquinando qué libro les propondría para la lectura de este mes. Procuro en todo momento que su lectura les pueda interesar, aunque no siempre acierto, y procuro también que sea más o menos actual, por eso de estar al día. Pero no acababa de decidirme: no lo tenía claro. Y buscando libro en casa, mi vista reparó en ese estante en el que tengo mis “preferidos”: eso libros que releo, que regalo, esos que no presto. Allí están Cien años de soledad, La muerte de Artemio Cruz, Bomarzo, El hereje,… y Sostiene Pereira. ¡Cómo me había gustado cuando lo leí, en 1996, hace ya casi 20 años.
Así que lo recuperé, cual clásico, y se lo propuse para la siguiente reunión.
Esta vez sí, había acertado plenamente: les encantó a todas esta historia contada por un narrador que alude al relato que Pereira hace de los hechos, como si fuera una declaración policial con la reiteración de ese “Sostiene”.
Estamos en Lisboa, en 1938. En esta situación se conocen los tres personajes que constituyen un triángulo: Pereira, hombre mayor, viudo, con problemas de salud, traductor de libros de escritores franceses del siglo XIX, católico y periodista le ofrece a Monteiro Rossi, un joven idealista italiano, la posibilidad de realizar necrológicas anticipadas para el suplemento cultural. Y es en este punto donde la tranquila y rutinaria vida de Pereira se empieza a complicar, pues no acaba de entender cómo ese chico le escribe textos impublicables dadas las referencias antifascistas que hace, aunque empieza a tener claro que es debido a la influencia de su novia Marta, quien afirma: “Nosotros no hacemos la crónica, señor Pereira, eso es lo que nos gustaría que entendiera, nosotros vivimos la Historia”
Junto a él, dos personajes más van ayudarle a despertar de su letargo: el doctor Cardoso –“dice que se está despertando mi yo hegemónico” o el padre Antonio- “las personas nos influyen, suele ocurrir”.
“Usted es un intelectual, diga lo que está pasando en Europa, exprese su libre pensamiento, en suma, haga usted algo” y su vida cambió, quizá, porque Pereira se dio cuenta que no es ético mantenerse neutral o tratar de vivir cómo si nada ocurriera a su alrededor, cuando estaba gobernando Salazar, cuando España estaba inmersa en una guerra civil o cuando a los judíos se les perseguía.
En la reunión, a una de las tertulianas este personaje le recordó una película protagonizada por Charles Laughton, Esta tierra es mía, quién sufre un proceso parecido.
Para bajar un poco la tensión argumental de los últimas lecturas y aprovechando la llegada del Carnaval, la última reunión la dedicamos a un libro más ligero, políticamente incorrecto, sagaz, como estas fechas lo exigían.
Cuentos cruentos de Dino Lanti, ilustrado por Pere Ginard e editado por Thule, ha sido todo un hallazgo.
Son cuentos a pesar de estar en verso, son cruentos por su visión sarcástica, irónica y mordaz de la realidad, son fábulas por su moraleja.
Parten muchos de cuentos clásicos pero adaptados a la vida de hoy: por sus páginas se pasean los enanitos, Cenicienta, Alicia o los tres cerditos.
Pero también personajes más actuales Van Dog, El Marques de Esade, Kafka, Shakespeare, Verne o Fran Einstein.
Cada una expresó sus predilecciones: a unas les encantó "Los siete enenitos en paro" , a otras "Van Dog, un artista con garras" o "Educación a distancia" o el "Auto sacramental".
Es un libro muy divertido y hasta incorrecto, pero que os hará echaros unas risas y que es,ciertamente, recomendable para vuestras clases.
Durante la reunión se nos ocurrió grabar el titulado "Independencia en la granja", todo un homenaje a Orwell y a su "Rebelión en la granja".
Esperamos que oyéndolo lo paséis tan bien como nosotras.
.jpg)