Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta, de Ledicia Costas

Verne non necesita ser ficcionado, pois a ninguén se lle escapa que el xa foi en vida un personaxe de novela: viaxeiro incansable, explorador do mundo, aventureiro e visionario. Non precisamos velo como o gardián de segredos ancestrais en lugares ignotos, dado que a súa obra e a súa intuición nos abruman e sorprenden.

Pero esas son as licencias literarias da imaxinación: pódese mesturar ficción e realidade a partes iguais, botar man de personalidades reais e inventadas,  de localizacións auténticas e ficticias. 

Na obra de Ledicia Costas resultan interesantes as referencias históricas (un dos seus personaxes, Antonio Sanjurjo, foi un inventor coruñés que probou con éxito un prototipo de submarino)  e a ubicación da narración en Vigo (Jules Verne visitou a cidade galega en varias ocasións) é un guiño aos lectores novos que resulta atinado.

Pero a historia trascende a realidade, e nun alarde de verdadeira inventiva verniana, Costas lévanos a illas máxicas acompañando a unha estirpe de mulleres fabulosas que derivarán en plantas (como Dafne

Dafne por Jakob Auer.

, como Mirra, como Sido…). Aínda que non nos quedaremos só en metamorfoses clásicas, pois a pretensión da autora ao longo das páxinas é ofrecer transformacións persoais de todo tipo, máxicas algunas, outras reais, onde todos podemos recoñecernos: o paso da infancia a madurez, a mudanza da amizade en amor, a conversión do temor en fortaleza…

En fin, unha homenaxe a Verne, que nunca está de máis, con firmes valores morais, aventura e lirismo.

E os fans dos xenios visionarios que visiten esta páxina e xa me vades dicindo…

O corazón de Xúpiter, de L. Costas

O corazón de Xúpiter de Ledicia Costas é o último libro que abordamos no club de lectura dos maiores e tamén o que suscitou un debate máis vivo sobre os temas nel tratados. Para os rapaces foi moi fácil identificarse cos personaxes, ao fin e ao cabo forman parte do mesmo microcosmos que eles: o da adolescencia.

Discutiron sobre as razóns de Isla, a protagonista, para confiar nunha persoa como Xúpiter ao que coñece só dun chat. As nenas pensaban que fora un pouco parva, pois “todo o mundo sabe que non te podes fiar de ninguén en Internet”; eles tamén chatean con descoñecidos, pero sen identificarse nin dar pistas de quen son (ou iso din). Tamén discutiron das razóns de Carballo para acosar á protagonista. “Si, deses tamén hai moitos nos institutos”, as rapazas recoñecían ter recibido improperios machistas dalgún rapaz !!!!. Admiraron os personaxes de Anxo e Mar, sobre todo esta última, valente para defender a súa homosexualidade, e tamén para dicir sempre o que pensa.

Poren, recoñeceron que no seu entorno había moitas máis Islas (elas mesmas se consideraban así) que Mar(es) (destas, máis ben pouquiñas), e que “A adolescencia é moi difícil”, concluíron.