Mostrando entradas con la etiqueta Banda Deseñada. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Banda Deseñada. Mostrar todas las entradas
domingo, 10 de febrero de 2019
Zenobia ou o reflexo do ocaso dunha ilusión
Estivemos lendo Zenobia, ese magnífico cómic de
Morten Dürr, no Club de Lectura de 1º da ESO. E limos como se nós tamén
afogásemos, perdidos como estábamos nun mar de sufrimento sen táboa de
salvación: os nenos baixaban a cabeza, algúns sabían algo, outros vivíranno en
primeira persoa, eles ou seus pais. Aos máis ninguén lles contara a verdade.
O occidente rico mira sen ver, pensa sen reflexionar,
cre que o sabe todo… ou xa non quere saber máis (ai, que horror, quitádeme iso
de aí, sempre están co mesmo). E así pasamos a xornada, cambiando de canal a
cada paso, como o avestruz que agocha a cabeza debaixo da terra.
Non obstante, o drama dos refuxiados segue aí. E iso
que nosoutros fomos eles - seguímolo sendo - marchamos dos nosos lares buscando
unha vida mellor, traballo, paz. Non é tan difícil de comprender. E con todo,
canta traxedia sen fin, canto desgarro, cantos vínculos quebrados, canta
historia desterrada.
Amina é unha nena siria, como Zenobia, a poderosa
raíña que conquistó un imperio. O seu valor será tomado como exemplo pola
protagonista para tentar superar a proba definitiva, pero a realidade será máis
forte que ela. Ese silencio, que é linguaxe no cómic, mergúllanos nas tebras. O
inferno ábrese cada vez que unha patera é lanzada ao abismo. Están sos, cegos,
perdidos, e non hai luz ao outro lado. Que vergonza!
martes, 10 de junio de 2014
O encanto da pedra cha, de Pere Tobaruela e Daniel Xove
Difícil elección a desta obra en banda deseñada para os benxamíns de As
Estantigas, en primeiro lugar porque a idea xurde dun poema de Rosalía –
e xa sabemos o que ocorre coa poesía, que ninguén a entende porque nos
falta cultura lectora e nos sobran pantallas coas que alelarnos- e
segundo, porque a rapazada tamén ten problemas coa linguaxe visual.
Non podía ser menos no noso Centro: o álbum ilustrado, pese a
presentar unha historia chea de misterio e fantasía, resulta un tanto
espesa e impenetrable, o que conduce aos cativos á desorientación.
Porén, tras unha lectura detallada, acabaron identificando a mensaxe que
contiña no seu interior: o mundo real está cheo de perigos e
incitacións para os adolescentes. Non foi ata entón que ese encanto do
título se lles amosou claro e diáfano, forzándoos a buscar unha solución
asequible a todos: evitar as posibilidades de risco na medida do
posible e compartir os medos cos demais.
En canto ao aspecto formal tamén fixo falta unha
introducción minuciosa para poder descubrir no texto e nas imaxes todos
os detalles que a eles se lles escapan, empezando polas lendas de mouros
e tesouros agochados nos versos rosalianos, e rematando pola
importancia que no cómic teñen a forma das viñetas e bocadillos, os
iconos, a xestualidade, a secuenciación, os encuadres e a cor. E
resultou curioso que fose esta última á que eles deron maior
importancia, pois nesta obra a cor é un elemento fundamental da
narración, cáseque unha personaxe máis.
Así naceu a idea de elaborar unha teoría completa sobre o
uso das distintas tonalidades por parte do ilustrador do álbum e o seu
significado ao longo da historia. Eis o noso traballo:
Suscribirse a:
Entradas (Atom)