Ardalén, de Miguel Anxo Prado

O día 24 de marzo reunímonos o club de lectura de primeiro de bacharelato para realizar a último reunión do segundo trimestre e comentar o libro “Ardalén”, unha novela gráfica de Miguelanxo Prado publicada no 2012. 

 O título do libro é o nome dun vento que sopra dende o mar e que, segundo algunhas crenzas orixínase nas costas americanas. A través deste fío condutor, diferentes personaxes desenvolverán unha historia na que se entrecruzan as súas vidas. 

 O tema central da novela gráfica é a memoria: somos o que recordamos. Pero a memoria non é un rexistro obxectivo e inalterable. En “Ardalén”, Sabela intenta reconstruír a historia do seu avó Francisco, emigrante que marchou a Cuba deixando en Galicia a súa familia, por medio das lembranzas de Fidel, que vive nunha aldea de Lugo. Pero hai máis fíos, outras persoas, outras memorias, que se van entrelazando neste proceso de recuperación. Porque tamén somos o que os demais recordan de nós.

 Como comentamos, nesas memorias, propias e alleas, hai amor e cariño, pero ademais rancores e odios. Por iso recordar non é inocuo, pero quen non recorda, non vive. Ao mesmo tempo, “Ardalén” é un canto á natureza e un drama que ten que ver coa emigración de décadas pasadas, coa desconfianza cara aos estraños ou coa soidade da vellez. Está cargado de emoción e a historia tratada, lonxe de parecer tópica, sorprende nos seus momentos finais. O preciosismo no seu debuxo e os toques realistas que salpican todo o relato producen esta marabillosa obra. 

 Pareceunos a todas un relato fascinante sobre como os recordos poden configurar a nosa personalidade, con personaxes inesquecíbeis e a mestría dun dos mellores autores de cómic do noso país. Prado teceu unha historia salpicada de realismo máxico que queda plasmado grazas ao dominio dos pinceis, á expresividade dos seus personaxes e á cor tan viva que inunda as súas páxinas. Respecto a isto, fixemos varias aclaracións: a composición é sinxela, case sempre recorrendo a cinco viñetas cadradas de diferentes tamaños por folla, pero elixindo con coidado cando debuxar as máis grandes. 

 En conclusión, recomendamos a lectura desta novela gráfica xa que o guión desenvólvese paso a paso, sen grandes saltos, e dedicando unhas poucas páxinas en cada capítulo a episodios do pasado. Conforme vamos coñecendo o particular mundo de Fidel, aínda que teremos dificultades para diferenciar que é verdade, que recordo e que pura fantasía, vamos comprendendo novas cousas e as sorpresas sucédense con total naturalidade. Ao mesmo tempo, Prado introduce entre cada capítulo unha serie de documentos oficiais que revelan máis pistas sobre todo aquilo que se está a narrar, sementando a dúbida no lector de se está asistindo ou non a unha historia real, pero sempre cunha gran verosimilitude. 

Por  SOFÍA  (1º BAC)

Sueños en el umbral, de Fátima Mernissi

 Escrito por Fátima Mernissi, es un libro que refleja la vida de una niña pequeña del último harén del Marruecos francés, en Fez. Este libro explica cómo era la vida de las mujeres de Marruecos y sus comienzos feministas. ;Es un libro bonito e intrigante cuanto menos, ya que son un conjunto de historias conectadas por un pequeño hilo, y en todas ellas la protagonista aprende algo nuevo.

Por Antía, 4º ESO

Imaxina animais,de Xosé Ballesteros e Juan Vidaurre

Xulio Verne dixo acertadamente que “cada quen vive no mundo que é capaz de imaxinar”, pero non todos temos esa capacidade innata dos grandes fabuladores. Se o noso mundo é pobre en imaxes poéticas, lúcidas e amables, a realidade podería volverse na nosa contra reproducindo deformidades ficticias que irán minando a nosa capacidade de percepción. Por iso é tan importante que os nenos lean, que descubran o idioma das imaxes – esas copias da realidade - e que aprendan non só o significado das palabras senón o seu sentido, abrazando denominacións coma quen abarca o mundo.

 Din que a imaxinación non ten límites e esa é a aposta de Ballesteros e Vidaurre: un excelente desafío de creatividade. As criaturas concebidas pola mente do narrador e o poeta gráfico desbordan inxenio e gracia: as tibulatas que afundiron o Titanic, as chaveíñas que non gardan segredos entre elas, a serpelleira que se acubilla nas fábricas textís e, sobre todo, eses platafiños que guían ás pateiras deixando un recendo a vainilla salgada. Sen dúbida, o aroma mesmo da Arte.