Sir Gadabout, de Martyn Beardsley

 Sir Gadabout (cuxo nome é un xogo de palabras en inglés), coñecido como O Peor Cabaleiro do Mundo, é un cabaleiro con escaso talento como fidalgo pero un gran corazón, que o leva a internarse nas terras de Bretaña para rescatar á Reina Xinebra cando esta desaparece misteriosamente.

O autor Martyn Beardsley sérvese deste sinxelo argumento para contar unha cómica historia de aventuras, a primeira dunha serie, acompañada polas ilustracións de Tony Ross e inspirada nos relatos do rei Arturo e os Cabaleiros da táboa redonda. O curto relato, que a pesares de estar dirixido a nenos busca atrapar tamén aos adultos coas súas bromas e xogos de palabras, é unha lectura rápida e doada, pero a vontade do autor de facer unha obra apta para pequenos e grandes fai que algunhas bromas queden fora da comprensión dos nenos, situación que aconteceu cos membros do club, mentres que o ton infantil da historia pode causar tedio aos máis maiores.

Non foi unha lectura que desagradara ao club, pero o consenso xeral foi que era ocasionalmente repetitiva e que non captaba o suficiente a atención como para continuar lendo a serie.

O bestiario científico de Anxos Nogueirosa

Un bestiario é un compendio de animais fantásticos e imposibles, produto da imaxinación e o medo ao descoñecido, que xa na Antigüidade clásica e na Idade Media servían como guía de coñecemento ante os posibles perigos que acechaban aos viaxeiros en terras ignotas, monstros terribles á espera de vítimas inocentes.
 Así mesmo, tamén na novela xuvenil de Antonio M. Fraga, un bestiario sérvelles aos dous rapaces protagonistas como guía na busca da súa identidade, a perda da infancia, os misterios da vida, as lealdades e a cultura.
 No Sanatorio de Oza, ese labirinto de Creta, pero con conserxe ao Harry Potter, atoparán unha mestra da República que reclama mellores orzamentos para a educación e menos aulas masificadas, tratando de inculcar o amor polos libros. Esa mestra existiu, chamábase Elvira Bao e o autor faille unha homenaxe, o mesmo que á científica Ánxeles Alvariño, de quen toma para a súa Anxos Nogueirosa a determinación e o carácter que debe ter todo investigador.
 E Galicia como decorado: os lugares existen, as historias tamén. Os mitos patrios e a historia do noso pobo seguen a ser unha referencia.

O veleno da risa, de Jaureguizar

    Coa obra de Jaureguizar, O veleno da risa, o club de lectura de 2º de PMAR “xoga na casa”. Todo nos resulta familiar: os nomes de rúas e prazas, a festa do mes de xuño, algúns personaxes… Estamos en Lugo. 

    Tintimán ten que resolver o asasinato do arqueólogo do Museo Provincial en plenas festas do Arde Lucus. Na investigación colaboran o alcalde da cidade, López Horacio, a directora do Museo, Aurelia Balseiro, o padrasto do protagonista que é un estudoso da historia de Lugo… e, por suposto, as mozas que entran e saen da vida amorosa de Tintimán. Estas conquistas, os seus enredos e a linguaxe engaiolante do mozo foi uns dos aspectos da obra que máis lles gustou a todos os alumnos. 

     E como estabamos na casa, decidimos celebrar a sesión do club fóra do centro, percorrendo a cidade, visitando os lugares onde transcorre a acción.

 

Quedan aquí algunhas fotos e algunhas impresións dos alumnos do club:

Samuel: “ En primeiro lugar, visitamos o Museo Provincial para ver o famoso Carneiro Alado. Levamos unha sorpresa porque pensabamos que era máis grande e resultou ser unha cousa pequerrecha”

Antía: “ No Museo atopamos o arqueólogo Enrique Alcorta, a primeira vítima  do relato, que falou con nós.”

Diana: “Estivemos no Vicerreitorado e na Domus de Mitreo, no Pazo das Pombas e na catedral. Collemos un plano da cidade na Oficina de Turismo. A saída encantoume.”

Kevin: “Na Praza Maior vimos unha estatua dos fundadores de Lugo e despois fomos o Vello Cárcere (aínda non abriran) e o Campo Castelo.”

José Luis: “ Estivemos na pastelería Madarro onde ocorreu o encontro con todos os ligues de Tintimán.”

Ulices: En fin, foi un bo paseo para complementar a lectura. Había lugares que non coñecía. Ao final tomamos un chocolate con churros. A experiencia foi xenial!”

Por Aurora

O meu pesadelo favorito, de María Solar

“Estamos moi cerca de espertar cando soñamos que soñamos” 

( Novalis, escritor e filósofo alemán.)

O mércores, 5 de decembro, na biblioteca, fixemos a terceira reunión do club de lectura. Desta volta, limos O meu pesadelo favorito de María Solar que fora Premio Lazarillo no 2014.

Manuel, o protagonista, ten un irmán xemelgo, Anxo. Viven co seu pai porque a súa nai morreu nun accidente. Un día, Manuel enfermou por mor dun virus e a febre subiulle moitísimo. Para curalo, o veterinario receitoulle uns xaropes para cans e gatos, o que non deixa de ser un pouco surrealista. O principal efecto era que lle daban moito soño e moitos pesadelos! E iso é este libro: un conxunto de pesadelos!

Soña con Alicia, que non ten que ver coa Alicia do País das Marabillas, mais ben é o revés. Ela quere darlle bicos e por esa razón sae e entra dos seus soños. Aparecen tamén dous cans verdes, un alieníxena, dúas criaturas modificadas xeneticamente, un vendedor de olores, un bar de mentireiros e unha repartidora de bicos. E a máis febre…máis pesadelos!

As nosas opinións son variadas: para algúns, entretido e divertido; para outros, pouco interesante.. Todos coincidimos no acerto do final e na tenrura que nos transmitiu a caixa que gardaba “os bicos de mamá".

Esta vez botamos de menos non falar doutros temas relacionados coa lectura, pero pasámolo ben coas nosas galletiñas e os zumes “sen azucres engadidos”.

“Os que soñan de día son conscientes de moitas cousas que escapan aos que soñan só de noite”  (Edgar Allan Poe, escritor estadounidense)

Polo alumnado de 2º C

El asesinato del profesor de Matemáticas, Sierra i Fabra

Este libro de lectura juvenil y de intriga trata sobre tres estudiantes llamados Adela, Nico u Lux. Son amigos que comparten una cosa, a los tres se les dan mal las matemáticas. Su profesor, Felipe, propone a sus alumnos un juego a modo de examen para aprobar las matemáticas. Un viernes el profesor muere, pero antes de fallecer comenta a sus alumnos que el sobre que hay en su bolsillo les indicará cómo buscar a su asesino.

 Después de resolver ocho pruebas, descubren que el asesino es nada menos que el director de su centro escolar, Mariano, ¿pero, cómo descubren que el asesino es el director?. Pues, muy sencillo, las ocho pruebas contenían también siete pistas. Las siete pistas, al resolverlas, daban un número que se correspondía con una letra del abecedario en orden alfabético. Por ejemplo, el uno sería la letra a, el dos la letra b, el tres la letra c, u así sucesivamente hasta llegar a la letra z.

   

 Por Pablo, 1º ESO

El crimen del triángulo equilátero, de E. Teixidor

O libro vai sobre uns nenos, alumnos dun instituto no que rougarona unhas copas dos equipos de deportes. Os nenos terán que desenmascarar ao ladrón dos trofeos para devolvelos ao seu lugar. Gustounos moito porqu é un libro de misterio que os nenos podemos obsrvar dende un punto de vista máis próximo, sentíndonos protagonistas da aventura.

   

 Por Marcos, 2º ESO

Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta, de Ledicia Costas

Verne non necesita ser ficcionado, pois a ninguén se lle escapa que el xa foi en vida un personaxe de novela: viaxeiro incansable, explorador do mundo, aventureiro e visionario. Non precisamos velo como o gardián de segredos ancestrais en lugares ignotos, dado que a súa obra e a súa intuición nos abruman e sorprenden.

Pero esas son as licencias literarias da imaxinación: pódese mesturar ficción e realidade a partes iguais, botar man de personalidades reais e inventadas,  de localizacións auténticas e ficticias. 

Na obra de Ledicia Costas resultan interesantes as referencias históricas (un dos seus personaxes, Antonio Sanjurjo, foi un inventor coruñés que probou con éxito un prototipo de submarino)  e a ubicación da narración en Vigo (Jules Verne visitou a cidade galega en varias ocasións) é un guiño aos lectores novos que resulta atinado.

Pero a historia trascende a realidade, e nun alarde de verdadeira inventiva verniana, Costas lévanos a illas máxicas acompañando a unha estirpe de mulleres fabulosas que derivarán en plantas (como Dafne

Dafne por Jakob Auer.

, como Mirra, como Sido…). Aínda que non nos quedaremos só en metamorfoses clásicas, pois a pretensión da autora ao longo das páxinas é ofrecer transformacións persoais de todo tipo, máxicas algunas, outras reais, onde todos podemos recoñecernos: o paso da infancia a madurez, a mudanza da amizade en amor, a conversión do temor en fortaleza…

En fin, unha homenaxe a Verne, que nunca está de máis, con firmes valores morais, aventura e lirismo.

E os fans dos xenios visionarios que visiten esta páxina e xa me vades dicindo…

La venganza del profesor de Matemáticas, de Sierra i Fabra

A vinganza do profesor de matemáticas foi o primer libro que limos no club de lectura de matemáticas este curso. Este libro é a segunda parte doutro libro, O asasinato do profesor de matemáticas, que xa léramos no club de lectura de hai dous anos e que gustárannos moito.

 Este en xeral tivo tamén unha boa valoración, mais aínda que o libro foi interesante e foi rápido de ler, para a maioría de nós resultounnos un pouco infantil. 

O libro trata de tres alumnos que van mal en matemáticas e que encima por causa do destino, estes coa intención de gastarlle unha broma a un compañeiro, teñen a mala sorte de acabar tirándolle un cubo de auga ó profesor de matemáticas, quen ten planeado xubilarse. Este antes de retirarse pretende darlles unha lección para demostrarlles que as matemáticas son moi importantes e os tres alumnos deberán ir á súa casa onde intentarán pasar as probas para aprobar a asignatura.

 Por Alejandra, 4º ESO

NEMO ou de que facer se non queres dicir o teu nome

   Non todo o mundo sabe que o nome do famoso capitán do Nautilus de Verne foi escollido polo seu autor dun xeito consciente, asumindo o que na súa época era sabido por toda a xente letrada, e que hoxe en día, lonxe de ser coñecido, nin sequera é oído, visto ou lido en ningunha rede social, e polo tanto descoñecido, obsoleto, finiquitado. Como moito, algúns frikis recordan aquilo de que o protagonista de Matrix tamén se chama Nemo, un nome inventado, claro, futurista, algo terá que ver coa ciencia, ou mellor, coa tecnoloxía, esa nova divinidade idolatrada…

   Pois ben, velaí que David Morosinotto publica unha novela destinada á rapazada que leva ese título, Nemo, o rapaz sen nome, e que presenta a un protagonista arrichado, digno avatar adolescente daquel héroe verniano. A idea de ocultar o seu verdadeiro nome para fuxir dun pasado que o persegue, caracteriza ao personaxe e mergulla aos lectores nun clima de misterio e heroicidade. Dese xeito, a obra faise de fácil lectura, axudada por uns secundarios moi interesantes, sobre todo esa rapaza rebelde que desexa transgredir as ríxidas normas que lles foron impostas ás mulleres no século XIX.

   Unha lectura recomendable para os nosos preadolescentes. E por se algún estuvese lendo esta reseña (a esperanza é o último que se perde), vou estenderme de máis explicando de onde tomou Verne a idea literaria para o nome do seu protagonista (Outij en grego, Nemo en latín, que significa Nadie):

    No canto IX da Odisea de Homero, despois de que o cíclope Polifemo devorase a catro compañeiros de Ulises mentres permanecen encerrados na cova, o heroe grego planifica a súa venganza. 

   Ofrécelle viño ao cíclope e este, entusiasmado, pregúntalle a Ulises ou Odiseo polo seu nome: 

 “ Dame máis viño de bon grado e dime agora o teu nome para que che ofreza o don da hospitalidade (…)”

 E Odiseo respóndelle: 

 “ Pregúntasme, Cíclope polo meu ínclito nome. Direicho ao momento(…), o meu nome é Ninguén, e Ninguén chámanme miña nai e meu pai, e todos os meus compañeiros.” 

   Máis tarde, Odiseo cegará o único ollo de Polifemo, quen, preso de grandes dores, chama a berros aos seus irmáns cíclopes que viven nas covas cercanas, dicindo:

 “ Que gran sufrimento padeces, Polifemo, para gritar desa maneira (…)? É que algún dos mortais está levando os teus rabaños… ou estate a matar con engano ou coas súas forzas? 

 E contestoulles o poderoso Polifemo:

 “Amigos, Ninguén estame matando con engano, e non coas súas forzas.“

 E eles contestaron e dixéronlle aladas palabras: “ Pois se Ninguén te ataca e estás só…é imposible escapar da enfermidade do gran Zeus. Suplica ao teu pai Poseidón, o soberano.”

 Así dixeron e marcharon.

El tesoro de Barracuda, de Llanos Campos

Que pasa cando o verdadeiro tesouro non refulxe nin tintinea? Cando, a pesares de que ninguén lle daría valor por si mesmo, con todo, só o feito de conseguilo, abriría portas e conlevaría seguridade e poder?

 A un fato de piratas, evidentemente, nunca se lles pasaría pola cabeza, porque os piratas, queridos lectores, non saben ler. E se os da nosa historia queren aprender, será únicamente para atopar pistas nun libro que os levará ata un tesouro codiciado. Se non, para que quererían saber ler, se son uns desalmados, uns ladróns e asesinos despiadados, sen familia, sen fogar, sen amigos nin patria? 

 Pois mesmo iso tamén depende de como o mires, dado que no libro de Llanos Campos non podemos deixar de querer a eses corsarios que rompen cos estereotipos; porque neste relato hai amizade e amparo, respeto e reconciliación, honor e bravura.

 Moito nos rimos coas idas e vidas dos piratas en busca de fortuna, cos seus receos e desafíos, co descubrimento do libro que volteará o seu mundo, porque non só coñecerán a maxia de saber ler - (a escena do primeiro letreiro que len na cidade é antolóxica, cando o capitán di: “¡es una posada! ¡Antes no estaba aquí, pero ahora es una po-sa-da” ) - senón tamén o valor do esforzo, a solidariedade e o traballo en equipo (aínda que sexa desternillante ver a adultos facendo cola e pelexando por ser os primeiros en aprender).

 Ah, os libros dentro dos libros! velaquí outra historia con dúas historias, unha que se narra e se vai desfiando no tempo real, e outra oculta nun libro que pode conducir aos protagonistas ata o tesouro, un misterio tan preto deles e tan lonxe á vez…ata que as letras deixan de ser un enigma para todos. Algo máxico, único, indescriptible, esa entrada a un novo mundo que estaba vedado para ti. Eles rían e choraban, non é de extrañar. 

 Gustounos moito este libro de piratas inmerso nun mundo sempre atractivo para os nosos pequenos lectores por estar cheo de aventuras e paisaxes exóticas. Ademais, O tesouro de Barracuda tamén é un relato de iniciación como A illa do tesouro de Stevenson, no que un neno se fai maior nun mundo hostil rodeado de perigos. Por iso non dubidamos asimesmo en recomendar a lectura do clásico aos membros do noso club de lectura.

E aquí vai unha entrevista coa autora na que se fala deste libro

El crimen del triángulo equilátero, de Emili Teixidor

Comezan as clases e Judit unha alumna pertencente a un colexio moi prestixioso de competicións deportivas, cóntanos o sucedido. 

Todo empeza cando Tomás Nago un mozo dos Estados Unidos de América chega novo ao colexio.

 Un día repentinamente descóbrese que falta unha copa que o equipo do colexio gañou en 1952. Desde aquel día quéimanse fotos e áchanse o que parecen ser triángulos equiláteros debuxados! 

Para atopar ao malfeitor que está a efectuar tales fechorías, créase un grupo de investigación con catro alumnos, un policía e unha psicóloga.

 Ao final descóbrese que os culpables eran os profesores de ximnasia e que tiñan relación cos Nazis. 

Para finalizar gustaríame dar a miña breve opinión persoal sobre o libro. Paréceme que é un bo libro, ademais gústanme bastante as historias de suspense, recomendaríallo a toda aquela xente que teña as miñas mesmos gustos. 

Por Enriqu, 2 º ESO

Universo Pitágoras, de Rocío Leira

É un libro  cuxo tema é o das matemáticas.  Unha nena chamada Xiana ten un exame de matemáticas, pero a noite anterior  ten unha serie de soños, que lle fan pasar por 7 mundos diferentes, todos con algo en común :as matemáticas.

Para pasar de mundo en mundo, deberá conseguir cada chave para abrir cada porta, a cal consegue tras pescudar unha adiviña matemática que lle expuxeron.

Este libro chamoume a atención pola súa maneira de ordenar os capitulos. Están desordenados, e ao final de cada capítulo tes que realizar unha adiviña que che dirá en que capítulo estas. 

Gustoume moito este libro, xa que conta unha historia fantástica e moi entretida. 

Por Celia, 2º ESO

El asesinato del profesor de Matemáticas, de J. Sierra i Fabra

Este libro é moi divertido e á vez aprendes moito.
 Trata dun grupo de tres amigos que son malos nas matemáticas e suspenderon un exame. O profesor fala con eles e lles da outra oportunidade pero é un tanto peculiar... pero moi divertida.

Os tres amigos vivirán unha aventura detectivesca onde terán que ir solucionando problemas co uso das matemáticas e acertixos de lóxica.
 A min gustoume moito, aínda que non leo este tipo de novelas, foi moi divertida e aprendín uns trucos moi chulos! Recoméndovola. 
Por Carmen, 2º ESO

O veleno da risa, de Jaureguizar

Non somos máis que o resultado do noso pasado. Jaureguizar sábeo ben e aí está, nas súas verbas “contando historias de sitios que non se coñecen”. De forma amena e sen grandes esforzos, tras ler o libro O veleno da risa, o alumnado do 1º ciclo fixo un animado percorrido polas rúas da súa cidade, non sempre ben coñecida por tod@s, tras as pistas dun ladrón con tantas ansias de cultura como de riquezas. 

O autor, ao noso entender, escribe cunha intención pedagóxica clara, algo que de ninguna maneira está reñido coa aventura e o misterio. É por iso que temos a certeza de que nos daría a súa aprobación ante a idea de profundizar no coñecemento dos monumentos máis importantes de Lugo que aparecen na súa obra, un marco insuperable, sen dúbida, para unha agradable historia.

Andaínas de Pedro Chosco, de Pepe Carballude

        Unha historia, dúas, moitas historias nunha, os membros máis cativos das Estantigas non sabían como calificar este libro de aventuras chamado As andainas de Pedro Chosco. E non debe extrañarnos, porque cando os mitos entran na nosa vida, o tempo e o espacio distorsiónanse, xa non hai barreiras, e non sabemos dicernir o real do ilusorio: ese é o seu poder e o seu misterio. A natureza salvaxe de Galicia, a pouca que nos van deixando, préstase a tal encantamento, e o resto xorde da imaxinación desbordante dos nenos para os que nada é imposible. Ademais, como non van poder convivir as criaturas fantásticas connosco, se un abuelo as convida a entrar cos seus contos? 

      Falouse moito de mitos na reunión e, como proba da influencia que a mitoloxía ten na literatura, buscamos outras portadas, ademais da do noso libro, nas que apareceran os nomes dalgunhas criaturas lexendarias. Velaí algún exemplos:

A illa de todas as illas, de X. Docampo

Que sexa precisamente o epílogo o único que nos gustou do libro é mostra dabondo de que a historia , que prometía moito, non gustara. A novela é unha homenaxe aos libros de aventuras que ocorreron en illas. Por ela desfilan referencias literarias coñecidas por todas nós: A illa do tesouro, O señor das moscas, Robinson Crusoe, … que é o único que a fai interesante.

Mais semella faltarlle un plan: fáltalle acción ,as persoaxes e as situacións son pouco verosímiles- eses país que desaparecen e deixan a unha nenade catro anos en mans duns menores- . En fin, que o único que se salva como personaxe é a néboa e as ilustracións, porque o demais resultounos soso e aburrido. Se a idea , en principio, prometía , o resultado final defraudounos a nós, coñecedoras desas lecturas. Que opinará a rapazada? Animaralles este libro a ler eses clásicos?