Xa non estou aquí, de Iria Misa

Convence a obra de Iria Misa, sabe de que fala. É docente e nótaselle. Coñece aos adolescentes, e aos país, e aos profes. Na súa novela recorre á inseguridade, á necesidade, á falta de tempo para falar…e escoitar, non deixa títere con cabeza.

 Aos meus lectores da ESO, cáseque todas nenas, doéulles: sentíanse identificadas. Pero non tanto como vítimas - de ida e volta - senón como fillas, como amigas, como seres humanos. “Hai xente que ten problemas”, dicían, ou “non sei por que lles gusta meterse en líos”, ou “por que non queren ser normais”. A normalidade ou a falta dela, escolle. Trátase diso? Para máis tarde recuar, analizar cada situación por separado, recoñecer que cada persoa é un mundo e as súas circunstancias.

 Falamos moito da busca de identidade na adolescencia, do recoñecemento por parte dos demais, da soidade e da falta de entendemento entre os dous bandos en liz: os novos e os vellos. Con todo, recoñecían o esaxerado dalgúns comportamentos, por unha parte e por outra, o tira e afrouxa, a farsa do quid pro quo: estes rapaces hedonistas con e contra eses adultos ausentes.

 Chamoume a atención que case tod@s coñecían a existencia dese novo xogo mortal, a balea azul, nada como andar no fío da navalla para sentirse vivos. Como na novela de Misa, vanse propoñendo distintas probas que hai que superar, ata chegar á definitiva, o suicidio, unha aniquilación en diferido a pagar en cómodas cotas mensuais. Hai que velo para crelo. Algunas nenas estaban case asustadas, os demais explicábanllo. Non sería mellor, e concluínte, que estas cousas se falasen na casa, e que non tivesen os nenos que enterarse por unha profe, ou peor, polos seus compañeiros, que quizais non dispoñen de información veraz e aló se nos podía ir todo?

 Pais e nais, definitivamente, aquilo do sentidiño dos vellos debería estar máis de moda ca nunca.