A culpa, de María Solar

 

Na reunión de xaneiro falamos sobre a obra dunha autora galega, María Solar, coñecida sobre todo pola súa literatura xuvenil.

 Porén A culpa é un thriller psicolóxico, cuxa trama vai desenvolvéndose ao tempo que Mirta Gondar conta no seu diario segredos inconfesables e feitos desgarradores, e Amanda fai pescudas sobre a vida desa señora Gondar, unha perfecta descoñecida á que atendeu unha soa vez na entidade bancaria na que traballa, e da que, inesperadamente, é a súa herdeira. Case dende o principio o lector decátase de que hai algo que non cadra. 

 Mirta escribe para expiar a culpa. Séntese culpable dos crimes cometidos pola súa amiga Marcela. Algunhas opinamos que tampouco coñece todos os seus crimes porque, é Marcela responsable da morte do seu home e do seu fillo? A personalidade posesiva e controladora de Marcela fai pensar que así foi. 

O máis sorprendente é o final, sen dúbida, e non parece consecuente co carácter de Amanda, pero por diñeiro algúns chegan a facer calquera cousa.

 Recomendamos todas, sen dúbida, esta obra de lectura doada e trepidante.

O bosque dos raposos aforcados, de Arto Paasilinna

  Na reunión de decembro comentamos a lectura proposta pola compañeira Yolanda, O bosque dos raposos aforcados, do autor finlandés Arto Paasilinna, que ninguén do grupo coñecíamos, nin obra nin autor, e que a todas nos gustou. Algunhas lémolo na súa tradución a galego e outras na versión en castelán que ten por título, El bosque de los zorros.

É unha obra doada de ler e, ademais, ten unha boa dose de humor e bastante sarcasmo. É un autor que disfraza coa risa, co humor, unha visión pesimista da sociedade ou quere facer ver que aínda os máis malos teñen corazón? Fixéronse ambas interpretacións.

No que todas coincidimos é que un personaxe como a anciá que fuxe dos que queren encerrala nun xeriátrico só é posible como personaxe literario e todas coincidimos en que o autor posiblemente quere denunciar a situación que viven moitos anciáns, sos ou non, que aínda sendo totalmente autónomos, e tendo aínda moito que aportar, se ven recluídos nunha residencia de anciáns.

A todas nos pareceu moi recomendable, tanto a obra como o autor, que se deu a coñecer en España logo da primeira tradución dunha obra súa, El año de la liebre, tamén traducida ao galego, O ano da lebre. 

La nieta del señor Linh, de Ph. Claudel

 Lemos no club de nais e pais La nieta del señor Linh, un libro de Fhilippe Claude que, malia ter xa anos, ninguén lera agás quen o propuxo. Sorprendeu pola súa brevidade e intensidade. 

Discutimos respecto á saúde mental do señor Linh. Sofre demencia (confunde unha boneca cunha nena) e por iso, logo de valoralo, é recluído nun centro sen posibilidade de saír ou, máis ben, ten unha “loucura salvadora”, unha loucura que o salva da desesperación ante a terrible situación que vive logo da morte da familia e amigos (el anciano se llama Linh. Es el único que lo sabe, porque el resto de las personas que lo sabían están muertas). A boneca parece ser tamén, xunto coa bolsiña de terra, o asideiro ante  o desarraigo nun país tan distinto do seu e cunha barreira lingüística insalvable. Parece que o único que entende isto -regálalle un vestido para a nena- é o seu novo amigo, o señor Bark,  quizás porque tamén viviu unha perda importante. De feito, ao final, di:“ El anciano mira a su amigo y le sonríe. Estrecha la hermosa muñeca entre sus delgados brazos, la estrecha como si su vida dependiera de ello, la estrecha como estrecharía a su nieta”. Parece que xa non precisa ese elemento salvador.

Tampouco é un problema a lingua co señor Bark, xa que grazas á empatía poden comunicar sentimentos sen precisar palabras: cun “bos días” é suficiente. 

Outra cuestión que suscitou debate na reunión foi se é un libro “triste”. Á maioría fíxonos chorar pero, entre tanta dor, hai esperanza. Como di o señor Bark cando descubre que o amigo está vivo: “sí, se dice, puede que la vida sea también esto. De vez en cuando un milagro, oro y risas, y de nuevo la esperanza cuando crees que a tu alrededor todo es destrucción y silencio”

A conclusión é que non deixou indiferente a ninguén e fai pensar en tantos desarraigados lonxe da súa terra e dos seus en lugares puco acolledores e con lingua e costumes tan distintos, algúns, coma o señor Linh, fuxindo tamén dunha guerra. 

Tristes armas, de Marina Mayoral

 “Tristes armas” é unha novela de Marina Mayoral que aborda de maneira conmovedora e profunda as experiencias de dúas irmás, Harmonía e Rosa, durante a Guerra Civil Española. A historia segue a estas nenas que, debido ao conflito, son enviadas á Unión Soviética, deixando atrás o seu fogar. 

A novela trata sentimentos de nostalxia e loita para adaptarse a unha nova cultura e lingua nun entorno descoñecido. Harmonía e Rosa, a pesar da súa xuventude, mostran unha notable capacidad de resiliencia. O desarrollo dos personaxes é moi meticuloso, xa que permite aos lectores empatizar coa súa situación e experimentar o seu crecemento personal ao largo da historia. Ademais, os outros nenos e coidadores do orfanato enriquecen a trama proporcionando varios puntos de vista.

Mentres que a adaptación de Harmonía e Rosa descríbese con profundidade e detalle, a situación dos seus pais menciónase como trasfondo. A nai, Isabel, simboliza amor e sacrificio, xa que toma a decisión de enviar ás súas fillas co fin de protexerlas do peligro. Esta enfrenta a incertidumbre diaria sobre o benestar das nenas mentres lidia coas atrocidades da guerra Española.

“Tristes armas” non é soamente unha historia sobre guerras e conflitos, tamén representa o amor de diversas maneiras: maternal, fraternal, amistosa e ata románticamente. De maneira que todos os personaxes mostren o seu apoio aos demais co fin de fomentar a felicidade nun período de crise.

A valoración global do libro no clube de lectura de 3º da ESO foi, sen dúbida, moi positiva. A todas gustounos o tema, na nosa opinión, está moi ben reflictido grazas ao estilo usado pola autora: conciso e sinxelo, pero á vez amplamente descriptivo, que permitiunos conectar profundamente cos personaxes mediante emocións auténticas.

Enderezo descoñecido, de KRESSMANN TAYLOR

 1932. Os dous amigos Max Eisenstein e Martin Schulse envíanse cartas para falar da galería de arte en California da que son propietarios, así como dos seus negocios no mundo da arte. Max é xudeu residente en Nova Iork, e Martin acaba de trasladarse á súa nación de orixe, Alemaña, coincidindo coa creación e auxe do partido nazi. Malia ter una grande relación de confianza, os ideais antisemitas penetrarán pouco a poouco na mentalidade de Martin e deteriorarán a súa amizade con Max en cada carta.

A valoración global que fixemos no clube de lectura de 1º de BAC sobre esta novela de apenas 70

páxinas foi moi positiva. Parécenos un moi bo reflexo de cómo as palabras dun führer poden calar tan fondo nunha poboación inxenua. A evolución da personaxe de Martin é, ademáis de rápida, radical. En pouco máis de tres cartas pasa de respectar aos xudeus a mostrar odio cara eles, argumentándolle a Max que son un pobo que só mira polos seus propios problemas, que se lamenta, que non é abondo para defenderse só… Ademais, tamén entra en xogo a personaxe de Griselle, irmá pequena de Martin. É unha actriz nova que intenta conseguir papeis en obras de teatro, e despois de probar sorte en Viena decide trasladarse a Alemaña para facer o mesmo. Con todo, a súa orixe xudea e o clima de inestabilidade política dificultan a súa seguridade, unha seguridade pola que Max se preocupa pedíndolle desesperadamente a Martin nunha das cartas que a acolla na súa casa.

Katherine Kressmann Taylor, malia que para publicar este libro tivo que asinalo elidindo o seu nome de muller, viu a súa historia censurada polo Reichkommisar. Entre os motivos que a levaron a escribir Enderezo descoñecido, Katherine destaca nun dos seus escritos o feito de que non comprendía o cambio que producía o “veleno nazi” nas persoas. Por se fose pouco, por aquela época os estadounidenses estaban desinformados dos estarrecedores sucesos que tiñan lugar no Terceiro Reich.

Dinámica, breve e moi fácil de ler, esta novela epistolar convírtese nun clásico cunha importante mensaxe que perdura ata o día de hoxe.

Por Lucía, 1º BAC

El silbido del arquero, de Irene Vallejo

 El silbido del arquero de Irene Vallejo é unha obra na que se mestura mitoloxía, historia e unha narrativa profundamente poética. A autora ofrécenos nesta novela unha reinterpretación  do mito de Eneas, o heroe troyano.

A historia segue a Eneas na súa viaxe épica despois da caída de Troia, na súa procura dun novo fogar e un novo destino. Vallejo non só recrea os eventos lendarios que envolven a Eneas e o seu séquito, senón que tamén explora as emocións, os dilemas e as relacións persoais dos seus personaxes cunha profundidade que os fai incriblemente humanos e próximos.

Un dos aspectos máis destacados de  El silbido del arquero  a habilidade de Irene Vallejo para tecer unha prosa lírica e elegante. O seu estilo é rico en imaxes e metáforas, logrando unha atmosfera que transporta ao lector a un mundo antigo, cheo de deuses caprichosos, heroes valentes e paisaxes exóticas. A narrativa flúe cunha cadencia case musical, facendo que a lectura sexa unha experiencia sensorial e emocionalmente intensa.

Os personaxes, especialmente Eneas, están marabillosam
ente delineados. Eneas non é presentado simplemente como un heroe lendario, senón como un home que enfronta as súas propias dúbidas, medos e responsabilidades. A súa viaxe é tanto físico como espiritual, e Vallejo captura esta dualidade cunha sutileza que enriquece a narrativa. 

A autora tamén mostra un profundo respecto e coñecemento polas fontes clásicas, como a Eneida de Virgilio, pero non se limita a elas. Vallejo achega a súa propia visión e reinterpretación, o que dá á novela unha frescura e orixinalidade que a distingue doutras obras baseadas en mitos.

 

Sir Gadabout, de Martyn Beardsley

 Sir Gadabout (cuxo nome é un xogo de palabras en inglés), coñecido como O Peor Cabaleiro do Mundo, é un cabaleiro con escaso talento como fidalgo pero un gran corazón, que o leva a internarse nas terras de Bretaña para rescatar á Reina Xinebra cando esta desaparece misteriosamente.

O autor Martyn Beardsley sérvese deste sinxelo argumento para contar unha cómica historia de aventuras, a primeira dunha serie, acompañada polas ilustracións de Tony Ross e inspirada nos relatos do rei Arturo e os Cabaleiros da táboa redonda. O curto relato, que a pesares de estar dirixido a nenos busca atrapar tamén aos adultos coas súas bromas e xogos de palabras, é unha lectura rápida e doada, pero a vontade do autor de facer unha obra apta para pequenos e grandes fai que algunhas bromas queden fora da comprensión dos nenos, situación que aconteceu cos membros do club, mentres que o ton infantil da historia pode causar tedio aos máis maiores.

Non foi unha lectura que desagradara ao club, pero o consenso xeral foi que era ocasionalmente repetitiva e que non captaba o suficiente a atención como para continuar lendo a serie.

Mi hermana, asesina en serie, de OYINKAN BRAITHWAITE

 Refleja la relación  entre dos hermanas de caracteres  opuestos. Korede, la mayor, es enfermera, muy

organizada, meticulosa, trabajadora y enamorada de un compañero del hospital.  Por otro lado, Ayoola, la pequeña, es la guapa, la que atrae a todos los hombres, pero que tiene la tendencia de matar a sus parejas. Ante estos sucesos, Korede siempre protege a su hermana y la ayuda a encubrir a sus parejas. Korede se ve en la tesitura de elegir entre su familia y la vida que ella desea tener.

Lo atractivo  de este libro es que está estructurado en capítulos cortos en los que se fusionan historias alternas, como la del padre o la del hombre en coma.

Pero  el final no convence: parece que la protagonista lleva toda la obra sembrando que en algún momento va a explotar contra su hermana y, cuando finalmente tiene la oportunidad, no lo hace deshaciendo toralmente al personaje.

El libro representa las distintas personalidades de las hermanas y  nos hace reflexionar sobre el poder del amor, las relaciones tóxicas y las posibilidades de comprensión entre las personas. 

Por Carmen, 2º Bac

El extranjero , de A. Camus

 

El libro gira en torno a un personaje muy peculiar, Mersault, quien ante la muerte de su madre no parece demostrar ninguna emoción. Incluso cunado comete un asesinato a sangre fría no es capaz de sentir ningún arrepentimiento, solo una llamativa pasividad.

La novela no sigue una trama fija. El lector sigue a Mersault  en su catastrófica toma de decisiones, pero nunca se le ofrece ninguna explicación acerca de su actuación: el lector asiste a los hechos de la historia sin posibilidad de empatizar con ninguno de los personajes.

En cuanto a su estilo es simple y claro, pero también destaca por su gran lirismo en los momentos más emotivos del libro.

En definitiva, Camus consigue sintetizar en muy pocas páginas, el vacío y la insignificancia de la vida humana, que se alinea con la corriente existencialista tan extendida durante momentos críticos para el ser humano como la IIª Guerra Mundial.

Por Sara y Bea, 2º de Bac.

Kafka e a boneca viaxeira, de J. Sierra i Fabra

 En Kafka e a boneca viaxeira, o autor mergúllase profundamente na relación entre os nenos e os adultos, explorando á vez temas universais como a inocencia, a bondade e a fantasía. Sierra i Fabra aborda estas cuestións desde un estilo narrativo caracterizado por unha sinxeleza, utilizando frases curtas e sen demasiada ornamentación, pero logrando transmitir todo aquilo que quere contar entre as súas liñas.

A historia, que se desenvolve en menos de cento trinta páxinas e céntrase en só dous personaxes, logra encapsular todo un proceso vital: o paso da nenez á madurez. Cun texto no que cada páxina reflicte a sensibilidade do autor e a súa habilidade para conectar co lector. Por isto, é un libro moi adecuado para un publico novo, por lograr conectar e tratar un dos eventos que o lector, aínda que non o saiba, está a vivir: o facerse maior. 

Baixo o meu punto de vista, o autor crea un libro bellísimo con moita sinxeleza. É un exemplo de que na literatura non é necesario o ornamento innecesario, non é necesario crear textos complexos para tratar temas como tal, neste caso crecer. É un libro que recomendaría a aquelas persoas que se cadra queiran comezar a indagar na literatura, xa que se fai moi levadío e a historia é amena e sobre todo bonita.

84, Charing cross road de HELENE HANFF

 Mentres o mundo tenta recuperarse da II Guerra Mundial, a guionista Helene Hanff –xudía residente en Nova York - escribe á librería Marks&Co para pedir libros difíciles de atopar no mercado. O libreiro Frank Doel respóndelle desde Londres con días, meses ou mesmo anos de atraso, proporcionándolle a Helene os volumes que esta lle solicita, e a partir dese momento establécese entre eles unha gran relación de amizade.

 

Estes feitos, sucedidos realmente, son os que recollen todas as cartas que conforman 84, Charing Cros Road. Cartas nas que Helene protesta polos libros que recibe, demanda exigentemente outros e fala sobre o seu traballo como guionista; cartas nas que Frank comunica as súas procuras e agradece toda a comida que recibe de Helene mentres o racionamento perdura no Reino Unido. Ao longo de toda a novela podemos ver como a relación entre Frank e Helene evoluciona, aínda que especialmente coñecémola en profundidade a ela pola súa maneira de facer os seus pedidos ou a indignación que sente pola pésima edición dalgúns volumes. E é que este é un libro de amor polos libros, con múltiples referencias en todas as cartas a autores clásicos e outros menos coñecidos e selectos da literatura universal. Helene adora os libros antigos, tenos xunto a ela todo o tempo e cando non os le sempre os toca e contempla a súa encadernación.

 Unha das cousas que máis nos gustaron no club de lectura de 1º de BAC foi esa relación entre os seus personaxes, que vai desde un punto inicial no que ningún dos protagonistas coñécese ata a afinidade que chegan a ter (Helene chama a Frank “amigo”, “Frankie”; a familia de Frank chega a establecer contacto con ela, e mesmo outros libreiros de Marks&Co agradécenlle os seus envíos de comida e ínstana a que faga unha viaxe a Londres para coñecerse). 

Helene Hanff (1916, Filadelfia, EEUU) decidiu axuntar todas as cartas que escribiu a Marks&Co durante máis de vinte anos para publicar esta novela. Fácil de ler, dinámica e breve, é unha boa lectura, como escribía a propia Helene a Frank Doel, “para as longas tardes invernais”.

Por Lucía, 1º BAC

Un mundo feliz, de A. Huxley

 Aldous Huxley proxecta nun  mundo feliz unha realidade utópica na que os nenos non nacen dunha nai,

senón dunha probeta, onde non hai amor, senón luxuria e desenfreo, onde non hai loita de clases, senón só conformismo. En suma, unha sociedade onde todo o que nos fai humanos desaparece.

Neste contexto entre en xogo "o salvaxe", un personaxe que vive illado do mundo feliz e que provoca que se cambaleen os  cimentos d este a o representar o impulso vital, o lado máis primitivo e orixinario dos humanos.

Este choque entre os dous mundos vai precipitar a destrución do  salvaxe, nunha apoteósica escena final.

A opinión sobre o libro foi bastante variada, sendo criticada por algúns e encomiada por outros. Do que non cabe a menor dúbida é da súa condición de clásico, que o encumbra a unha posición de prestixio dentro da literatura distópica do século XX.

Por Beatriz, 1º BAC

Noite de temporal, de Núñez Singala

No club de lectura lemos o libro Noite de Temporal, de Manuel Núñez Singala, que trata sobre o afundimento do Santa Isabel na costa da illa de Sálvora, a comezos da década dos vinte do século pasado, e de como a xente do lugar fixo todo o posible para salvar á maior cantidade de xente, incluso nas circunstancias de estaren en plena madrugada ás escuras e con néboa. 

Neste relato, baseado en feitos reais, tamén se narra como as mulleres da illa deciden aventurarse e tomar parte no salvamente pese ás ordes dos seus esposos, pais… de quedaren en terra coidando dos nenos.

 Foi un libro que causou certos encontros en canto ao placenteira que foi a lectura, pois á vez que gustou moito polo ben contada que está a historia, tamén produciu algo de fastío pola dificultade do vocabulario mariño e a prolongación que tiñan algunhas escenas que, paradoxicamente, permitiron empatizar moi ben cos personaxes. 

Pese a estas pequenas obxeccións, é un libro que recomendaría, pois reflicte moi ben como a xente da costa está acostumada a este tipo de situacións e saben actúar ante elas e, non só iso, tamén mostra moi ben como funcionaban as cosas antano, sen tantas tecnoloxías nin facilidades como as que nós coñecemos e ás que estamos acostumados, e nunca está mal saber un pouco máis do noso pasado, ademais de axudar á nosa comprensión lectora en galego. 

Por Olivia, 3º ESO

Ana y la Sibila, de ANTONIO SANCHEZ ESCALONILLA

Ana y la Sibila é unha obra fascinante que nos mergulla nunha historia rica en mitoloxía, misterio e reflexión sobre a natureza humana. A autora lévanos a través dunha viaxe que conecta o presente co pasado antigo, e o real co místico.

 A trama segue a Ana, unha moza cuxa vida ordinaria dá un xiro inesperado cando descobre un antigo manuscrito que a leva a desentrañar os segredos da Sibila, unha figura enigmática e profética da antigüidade. A medida que Ana bucea nesta procura, atópase con personaxes intrigantes e enfronta dilemas que desafían o seu entendemento do mundo e de si mesma. 

Un dos aspectos máis destacados desta obra é a forma en que a autora entrelaza a mitoloxía coa narrativa moderna. Os mitos antigos non só serven como un transfondo decorativo, senón que se integran profundamente na estrutura da historia, proporcionando contexto histórico e filosófico que enriquecen a lectura. 

Os personaxes están marabillosamente desenvolvidos. Ana é unha protagonista coa que é fácil empatizar; a súa curiosidade, valentía e vulnerabilidade fana real e próxima. A Sibila, doutra banda, é un personaxe que encarna o misterio e a sabedoría, e a súa interacción con Ana é abrirlle portas a reflexións profundas sobre o destino, o coñecemento e o poder. 

A ambientación do libro é outro punto forte. As descricións son vívidas e detalladas, transportando ao lector a paisaxes antigas e modernas con igual facilidade. A autora ten un talento especial para facer que cada escenario cobre vida, desde as rúas dunha cidade contemporánea ata os antigos templos e paisaxes mitolóxicos.

 En resumo, Ana e a Sibila é un libro ideal para aqueles que gozan das historias que combinan elementos históricos e míticos cunha narrativa actual e profundamente humana.

A cabeza da Medusa, de Marilar Aleixandre

A Cabeza da Medusa de Marilar Aleixandre foi o libro co que comezamos o Club de Lectura de 3º da ESO para o curso academico 2023/2024.

No libro relátase a historia de dúas rapazas, Sofía e Lupe, que unha noite foron violadas por dous rapaces. A novela continua narrando o que estas nenas sofren no instituto, igual que ao mesmo tempo narra momentos paralelos doutros personaxes como o de Jessica ou Rubén, e tamén a reacción dos pais.

A todas gustounos moito o libro, ainda que tivemos opinións dispares nalguns momentos. Todas estabamos de acordo que nunca nos subiríamos ao coche dun estraño, aínda que pensemos que é coñecido, que foi o que lles ocorreu ás protagonistas, xa que non sabemos onde pode estar o perigo. Tamén estabamos de acordo que a actitude dalguns compañeiros e profesores non era a correcta e tamén a dispar reacción dos pais das dúas rapazas.   Ademais consideramos que no libro tamén se reflicte o machismo, polo que algunhas de nós, pensábamos, que eran os homes os que as criticaban.

     Eu recomendaría o libro, por que narra momentos da vida cotiá, e unha situación que podería pasarnos a calquera de nós. Tamén o recomendaría, por que é moi sinxelo de ler e unha vez estás dentro da historia, non podes parar de lelo.

Por Candela, 3º ESO

A sombra cazadora, de Suso de Toro

 A sombra cazadora de Suso de Toro é unha novela para adolescentes que teñen preguntas e están  buscando respostas. Veñen sendo criaturas mergulladas nun mundo onde as pantallas teñen un gran poder de atracción e un espazo onde atopalas para sentir que son aceptados e á vez catalogados polos demais. Partindo desta realidade, o autor da novela, Suso de Toro, recrea un lugar onde o mito e o sobrenatural mestúranse coa ciencia ficción. As pantallas están presentes nesa Imaxe, metáfora do control que recorda ao Gran Irmán da novela 1984 e que, coma Fausto, prefire o poder e o éxito renunciando á virtude.

Un pai que desexa salvar aos seus fillos produce un monstro que toma consciencia de si mesmo, a Imaxe, e convértese nunha ameaza tras dedicarse a espiar o mundo real. Os dous fillos adolescentes levarán sobre os seus ombros o peso da narración, nunha estrutura poliédrica que aporta distintos punto de vista, iso si, ás veces de xeito caótico. 

En definitiva, unha alarma contra os perigos da Tecnoloxía.

Os corpos invisibles, de Emma Pedreira

 O libro conta a historia de dúas rapazas totalmente diferentes pero que buscan a liberdade, a existencia e o recoñecemento que a sociedade lles negaba a elas e a todas as súas compañeiras. Unha das rapazas chámase L.C (Loretta Count) que ten 15 anos e traballa nunha fábrica téxtil desde os 8 anos en Londres durante a Revolución Industrial; e a outra chámase Prometea Stoner, unha muller de familia acomodada e propietaria dunha cadeira de rodas motorizada e dunha saúde fráxil.

Ao principio o libro pareceunos algo confuso porque, crees que a autora vai facer unha comparación a vida desas dúas rapazas pero na verdade contache unha historia totalmente diferente. No libro podemos encontrar moitas referencias a otras escritoras que pode ser un pouco confuso se non as captas e se tampouco coñeces a ningunha desas autoras, pero no xeral gustounos o libro.

Por Karla

Marina, de C. Ruíz Zafón

 

Marina é unha novela na que se desenvolven dous relatos paralelos enmarcados polo Modernismo da cidade de Barcelona, pero separados no tempo. Son dúas historias de amor, unha adolescente e familiar e outra  de principios do século XX con personaxes exóticos de ambiente gótico e terror por momentos. 

Con influencias literarias como Frankenstein de Mary Shelley, Zafón vai insertar nesta novela retazos de moitas obras senlleiras intercalando amizade, amor e castigo co rexeitamento de experimentos médicos antinatura. O onírico está presente en toda a obra sen ser quen de distinguir o que é real e o imaxinario. Os incendios, o terror, o ambiente e os personaxes escuros lévannos a atravesar a escuridade ata un pozo sen fondo onde o abismo nos espera.

Vémonos aló enriba, de Pierre Lemaitre

 

A historia que nos conta Nos vemos allá arriba, de Pierre Lemaitre, nos últimos días da 1ª Guerra Mundia, no ano 1918, nas trincheiras do bando francés. Alí aparecen os tres personaxes que protagonizan a novela: Albert Maillard e Édouard Péricourt, dous soldados que apenas se coñecen entre si pero cuxas vidas quedarán unidas para sempre, e Henri D'Aulnay-Pradelle, un aristócrata vido a menos, un tipo narcisista e sen escrúpulos que busca a gloria militar a toda costa, este ordena unha absurda ofensiva que culminará con Maillard e Péricourt gravemente feridos, con mutilacións e graves problemas psicolóxicos. 

A novela ten tintes traxicómicos, mentres nos conta o duro enfrontamento destes protagonistas, como ocorreu con tódolos combatentes tralo fin da Gran Guerra, coa dura realidade dunha sociedade que os condena á miseria e ao esquecemento. 

O autor narra maxistralmente como inician a súa vinganza, todo elo tinxido, no fondo, dunha profunda crise antibélica.

Por suposto, a novela gustounos moito, tanto polos apuntes cómicos como por ese alegato contra a guerra, que hoxe máis que nunca é necesario.

Por Beatriz  (4º ESO)

14, de Jean Échenoz

 Despedímonos do Club de Lectura por este ano, falando do libro 14, escrito por Jean Echenoz .

Este é un libro histórico que relata a Primeira Guerra Mundial, dende o punto de vista de cinco amigos. O libro amosa moi ben cómo os franceses esperaban rematar a guerra nunhas semanas, coma calquera outra guerra, e como despois atopáronse metidos en trincheiras, escavadas no chan, rodeados por ratas, afundidos na lama, e no medio dun campo de batalla cheo de gases nocivos, bombardeados polo inimigo. As baixas foron máis das esperadas e o romanticismo inicial da guerra desapareceu como os milleiros de combatentes. 

A primeira parte do libro ten un ritmo lento debido a moitas descripcións, polo que o libro non pode gustar a todos os públicos; pero, na segunda parte as descripcións son claras en concisas, e a narración moito máis áxil.

 Por Saúl (3º ESO)