Rojo, historia de una cera de colores, de M. Hall

 Portada  do libro: Rojo, una historia de colores. Imaxe dunha cera azul que leva pegada unha etiqueta que dice:”rojo”

    “Rojo”  é unha cera moi rara. Encántalle pintar e pintar e pintar.  Pero algo estraño ocorre … Todo o que con tanta ilusión e coidado debuxa, no papel aparece de cor azul!   O seu mestre intenta axudala a pintar de cor vermello («Imos a pintar amorodos!», e os amorodos saen azuis), a súa nai intenta axudala a ser de cor vermello mandándoa a xogar cunha compañeira de cor amarelo («Ide   pintar unha bonita laranxa!» e a laranxa sae verde).

    No noso Club de Lectura, unha rapaza afirma: O PROBLEMA ESTÁ  NA ETIQUETA!

    As tesoiras intentan axudala a ser de cor vermello cortando un pouco a etiqueta para que poda respirar con máis liberdade. Pero Rojo non é feliz. Non hai maneira de que pinte vermello, aínda que o intenta con todas as súas forzas. Pero un día unha nova amiga  invitouna  a pintar un océano e entón  Rojo descubriu  o  que xa sabiamos nós:  ela é  azul! 

    Estivemos pensando e pensando. Pensamos que as etiquetas poden facer moito dano ás persoas. Pensamos que debemos aceptarnos como somos, e non intentar ser como os demais pretenden que sexamos. Pensamos que ser diferentes non é malo nin é un defecto …

   E despois de tanto reflexionar, decidimos chegar a un acordo: Os rapaces e rapazas do Club de Inclusivo de Lectura nunca poñeremos etiquetas a outras persoas, e tampouco aceptaremos que nolas poñan a nós. Non nos credes? Velaí o noso compromiso:

Imaxe das mans dos e das integrantes do Club tirando as etiquetas ao lixo

   Club de lectura inclusiva

O meu pesadelo favorito, de María Solar

“Estamos moi cerca de espertar cando soñamos que soñamos” 

( Novalis, escritor e filósofo alemán.)

O mércores, 5 de decembro, na biblioteca, fixemos a terceira reunión do club de lectura. Desta volta, limos O meu pesadelo favorito de María Solar que fora Premio Lazarillo no 2014.

Manuel, o protagonista, ten un irmán xemelgo, Anxo. Viven co seu pai porque a súa nai morreu nun accidente. Un día, Manuel enfermou por mor dun virus e a febre subiulle moitísimo. Para curalo, o veterinario receitoulle uns xaropes para cans e gatos, o que non deixa de ser un pouco surrealista. O principal efecto era que lle daban moito soño e moitos pesadelos! E iso é este libro: un conxunto de pesadelos!

Soña con Alicia, que non ten que ver coa Alicia do País das Marabillas, mais ben é o revés. Ela quere darlle bicos e por esa razón sae e entra dos seus soños. Aparecen tamén dous cans verdes, un alieníxena, dúas criaturas modificadas xeneticamente, un vendedor de olores, un bar de mentireiros e unha repartidora de bicos. E a máis febre…máis pesadelos!

As nosas opinións son variadas: para algúns, entretido e divertido; para outros, pouco interesante.. Todos coincidimos no acerto do final e na tenrura que nos transmitiu a caixa que gardaba “os bicos de mamá".

Esta vez botamos de menos non falar doutros temas relacionados coa lectura, pero pasámolo ben coas nosas galletiñas e os zumes “sen azucres engadidos”.

“Os que soñan de día son conscientes de moitas cousas que escapan aos que soñan só de noite”  (Edgar Allan Poe, escritor estadounidense)

Polo alumnado de 2º C

Corredores de sombra, de A. Fernández Paz

   Nesta segunda asemblea do club de lectura de 3º/4º da ESO reunímonos para comentar a libro “Corredores de sombra” do famoso autor galego Agustín Fernández Paz. 

    A historia preséntanos a unha muller chamada Clara, que se dispón a contar a historia de algo que lle ocorrera fai dez anos. 

  Todo comezou no verán de 1995, cando a súa familia se foi de vacacións a un antigo pazo familiar. Tras varios días, durante a restauración da bodega do pazo, áchase nunha das columnas un misterioso cadáver que se remonta á época da Guerra Civil, hai máis de cincuenta anos...

   Este libro ademais de tratarse dunha historia de misterio e romance, tamén fai reflexionar aos lectores sobre as inxustizas que se cometían na época da guerra; como ben dixo unha integrante do club: “Esta historia é un reflexo de España na Guerra Civil, xa que os cadáveres daquela época saen á luz, ás veces, por casualidade”. 

   A pesar da importancia do tema tratado, este libro non conseguiu gastarlle a moitas das nosas lectoras. Algunhas das razóns son as moitas contradicións na historia e a lentitude da súa trama, xa que, como moitas obxectaron, a historia transcorre moi rápido no seu comezo pero vai diminuíndo de velocidade a medida que avanza. Aínda que houbo opinións negativas, tamén as houbo positivas. A historia de amor de Clara e a da súa avoa Rosalía fixeron a historia en certa forma amena, xa que o lector está centrado en saber como se irán desenvolvendo os acontecementos. 

   En conclusión, é unha obra recomendable e disfrutable. Si, para nós ten aspectos que se poden mellorar e ten bastantes puntos febles, pero aínda así pode chegar a ser unha boa lectura se o que buscas é unha historia de misterio, intriga e romance.

Por  Rachel (3º ESO )

La isla del tesoro, de R. L. Stevenson

   La isla del tesoro nos narra la historia del pequeño Jim Hawkins, que se ve involucrado en una aventura de piratas. 

   Todo comienza con la llegada del capitán Billy Bones a la posada de su familia. Tras la muerte del pirata, Jim descubre un mapa en su baúl. Junto al doctor Livesey y al caballero Trelawney, deciden reunir una tripulación y emprender el viaje en busca del tesoro. 

   Esta novela ha sido una lectura muy amena, que he disfrutado lentamente pero con entusiasmo.   Desde el principio, la historia te atrapa. Quieres conocer ya la resolución del misterio. Hacia la mitad del libro, hay un parte que es más densa: esto se debe a la gran cantidad de personajes, que me resultó liosa. Según avanzas, te acostumbras porque te familiarizas con ellos.

   Los personajes están muy bien construidos, especialmente los principales, que son muy redondos. Mi personaje favorito es, sin duda, John Silver. A pesar de que representa el papel de "malo", conocemos también sus facetas buenas. Por ejemplo, lo cariñoso y protector que es con Jim. Entre ambos surge una relación de amistad conmovedora. Resulta imposible no cogerle cariño al pirata. 

  También he de destacar a Jim, del que podemos ver su evolución a lo largo de la obra. Pasa de ser un niño muy inocente a convertirse en un joven avispado, que engaña a los piratas y demuestra su valentía en numerosas ocasiones.

 A pesar de ser una novela de aventuras, lo personajes son muy realistas. La madurez de Jim nos puede recordar a la de cualquier chico, pero en un plano totalmente distinto. 

  Hay personajes que me parecieron más flojos. Livesey, a pesar de ser uno de los protagonistas, nunca lo llegamos a conocer en profundidad. Aunque entiendo que la trama no lo permite, ya que contiene mucha acción (la cual es fundamental para el desarrollo de la historia). 

   Mi parte favorita ha sido el desenlace. Es inesperado, el hallazgo del tesoro fue muy distinto a lo que me esperaba. Además está bien cerrado, deja todos los cabos bien atados.

   En relación con la adaptación al cine, creo que es bastante fiel al libro. Es entretenida e intrigante. Muchos pasajes de la novela están retratados casi igual en la película. Es normal que omitan capítulos, porque la película sería demasiado larga. Los actores son muy creíbles. Pero, a pesar de la calidad de la película, disfruté más la lectura.

   En conclusión, La isla del tesoro me ha gustado. Creo que es un clásico que todos deberíamos leer porque, como dijo mi profesora, influye en muchas obras posteriores. Incluso hubiese preferido leerla hace unos años, es muy recomendable para niños. Empezamos el club de lectura con buen pie.

Por Alba, 1º BAC

Que blanca tan bonita soy, de Dolf Verroen

   O pasado martes 27 de novembro tivo lugar a segunda reunión do club. A obra que tivemos

que ler desta vez foi “Que Blanca más Bonita Soy”, a cal fala sobre a escravitude que durante moitos anos tiveron que soportar a xente de “raza negra”.

   O libro tivo unha gran acollida, logrando non deixar a ninguén indiferente, e transmitindo unha mensaxe que (a pesar de non ser descoñecida) nunca ven mal recordar.

   A obra chegou incluso a abrir un pequeno debate entre os integrantes. A causa: a actitude da protagonista.

   Por outra banda defendíase que a nena, ademais de racista, tamén podería ser considerada

unha vítima da sociedade da época, pois era este elemento o que a “determinaba” a ser tan

clasista, xenófoba, etc. A outra postura defendida era moito máis dura coa nena protagonista e sostiña que esta era totalmente culpable dos actos que realizaba. Sen dúbida, a sociedade na que vivía fomentáballe ter ese punto de vista, mais é ela que ten a última palabra para decidir se apoia iso ou non.

   Outro elemento que tamén atraeu a atención de moitos foi o xeito de actuar dos escravizados. Estes soportaban abusos inhumanos sen ningún tipo de oposición ou resposta. Incluso a protagonista se frustra co seu escravo porque este non se opón a ningunha das súas peticións.

   O autor logra recrear a perfección como tras anos de sufrimento e alienación a moral dos

africanos conquistados fora reducida á unha mínima expresión. Considerándose eles mesmos inferiores aos “brancos”. 

   En conclusión, un libro fenomenal que expón temas sobre os que falar e reflexionar.

Las brujas, de Roald Dalh

O pasado martes, 13 de novembro, tivemos a segunda xuntanza do noso club de lectura. Limos Las brujas, un libro de Roald Dalh. Deste autor xa leramos outras obras como Matilda, Charlie e a fábrica de chocolate ou Dany o campión do mundo, que foron os primeiros pasos lectores da Secundaria.

Coma na sesión anterior, a profe invitounos a uns “cruasancitos” recheos de chocolate e unhas chuches que tomamos sentados nos sofás da biblioteca mentres falabamos do libro.

Esta lectura resultounos entretida porque descubrimos seres distintos aos humanos, as aventuras eran interesantes e as reaccións das personaxes eran cómicas e inesperadas.

 É a historia dun neno “anónimo”: como seus país falecen nun accidente de tráfico, el ten que vivir coa súa avoa que residía en Noruega. No testamento que deixaron seus país indicaban que debía estudar nun colexio inglés, por iso toda a historia se desenvolve en Inglaterra. A avoa era unha gran coñecedora das historias de bruxas e lle ensina a recoñecelas: Hai que estar moi atento ao pelo ( levan perrucas e se rascan continuamente), ás mans (sempre levan luvas), aos pés ( non teñen dedas), á boca (teñen saliva azul)… e poden estar en calquera lugar! Nas vacacións pensaban viaxar a un lago noruegués onde a avoa veraneaba cando era nena, pero ela enfermou e tiveron que cancelar a viaxe. Foron un hotel cercano e… aquí se hospedaban as bruxas que estaban celebrando a súa xuntanza anual! A partir de aquí, suceden toda unha serie de aventuras que acaban de forma inesperada e sorprendente: nenos e bruxas convertidos en ratos? Tes que lelo se queres saber máis e non quedar coa intriga!

Parécenos moi adecuado para todos os lectores e lectoras da ESO porque é entretido e intrigante. Ten un final aberto que daría para unha segunda parte. Chamounos a atención que nin o neno nin a avoa tiveran nomes e tamén a relación que había entre eles: a avoa converteuse en nai e pai.

Por Kevin, José Luis e Ulices.

El gol imposible, de Enrique Sánchez

   Antón, Iago, Andrea, Lucía, Miguel, Fabián, Nico,... coinciden en que el argumento de esta novela es original y piensan que se desarrolla de forma dinámica y viva en los primeros capítulos del libro, mientras el número de personajes implicados en el relato no ha crecido demasiado y se va perfilando el entramado inicial de la investigación. A medida que el lector avanza en la lectura va siendo previsible el desenlace, que de la mitad del libro hacia el final, se ve ralentizado por una investigación lenta y cansina del protagonista. El final, cobra un giro poco creíble para la mayoría de los lectores del club, como forzado para darle un toque de originalidad y sorprender al lector. 

    La narración en primera persona de los hechos, aproxima a los lectores al personaje principal, un periodista que cree reconocer en un encuentro de fútbol a un ex-jugador ya fallecido. El libro, con una gran variedad de personajes, invita a numerosas reflexiones sobre las relaciones interpersonales, el rigor y la honestidad profesional.

    Ambientado en el entorno del fútbol profesional, tan sólo hace una referencia explícita a encuentros de fútbol y consideraciones técnico tácticas en uno o dos capítulos, en el resto del libro la trama se desarrolla al margen de esta temática. En él aparecen reflexiones cómo “La pasión surge de saber apreciar lo sublime”. que pueden ser motivo suficiente para interesarnos en leerlo. 

   Por Inma

El corazón de las tinieblas, de Miquel&Godart

      Na primeira reunión deste novo club que relaciona historia e literatura, limos unha adaptación libre realizada polo guionista Stéphane Miquel e o Debuxante Loïc Godart da novela 'El corazón de las tinieblas', escrita por Joseph Conrad no século XX. Narra a viaxe do mariñeiro Charles Marrow dende Londres ata o centro do Congo, levado polas ansias de coñecer a Kurtz, un dos máis significativos comerciantes de marfil da época. Conrad busca facer, mediante esta viaxe realizada polo seu protagonista, unha forte crítica á brutalidade do imperialismo occidental e á crueldade dos colonos cos nativos, os cales eran considerados inferiores e obrigados a facer traballos forzados. O relato foi inspirado no medio ano que pasou o autor nese mesmo lugar, xa devastado pola colonización do rei de Bélxica Leopoldo II.

Esta obra incitouno a facer unha importante reflexión sobre a escasa liña que separa a civilización da barbarie e loucura provocadas pola ambición desmesurada reinante no colonialismo europeo en África. Ambición que obrigou aos nativos a vivir en estado de sumisión absoluta respecto aos forasteiros. A pesar de ser unha novela gráfica con debuxos que axudan a entender a situación na que se sucede a trama, a complexa linguaxe utilizada nesta dificulta a súa comprensión e pode chegar a ser un problema no disfrute da historia, aínda que a nós gustounos e impactounos como unha novela gráfica é quen de resumir e dar a entender a situación que o Imperialismo europeo creo nos países dominados.

Por Carlota, 1º BAC

Toda la verdad que hay en mí, de Julie Berry

   O primeiro libro que limos no club de lectura de 3º e 4º da ESO neste curso foi Toda la verdad que hay en mí, de Julie Berry, que é, ao mesmo tempo, unha larga carta de amor, unha narración de misterio e unha exploración do que supón estar á marxe da sociedade. 

    Este trata sobre a desaparición dun pequeno pobo de Judith e a súa mellor amiga. Dous años despois do suceso, solo Judith regresa, pero é repudiada polas sospeitas sobre o seu pasado, e ignorada por aqueles que foron a súa familia e os seus amigos. Pero Judith non pode renunciar ao seu amor por Lucas, un mozo do seu pobo ao que sempre quixo en secreto, e cando este é rexeitado pola comunidade, Judith sabe que podería salvalo se rompera o seu silencio. Pero ao facelo, tería que volver ao seu escuro pasado. 

    No club a todos nos pareceu estrana a reacción do pobo en canto á chegada de Judith, aínda que podemos chegar a entender debido á época na que se desenvolve.

    Judith iranos alternando o presente e o pasado, e o lector poderá ir encaixando as pezas do que ocorrera durante a desaparición de Judith e o asasinato da súa amiga. Pero isto non nos gustou, xa que os constantes saltos entre o hoxe e o onte xeráronnos confusión. 

    O que si nos gustou foi a fortaleza da protagonista porque a pesar de ser rexeitada por todos, é unha chica valente, forte e que nunca deixa de loitar por aquilo que desexa, incluído Lucas. A este personaxe non lle collemos tanto cariño, xa que pensamos que solo estaba con Judith por compaixón.     Recomendamos este libro, xa que es moi corto e cunha rápida narración, terminando cunha perfecta resolución do misterio e sen deixar fíos soltos.

Por Sofía

Tonecho de Rebordechao, de Breogán Riveiro

       O xoves 11 de outubro, inauguramos con Tonecho de Rebordechao, o club de lectura dos alumnos de 2º ESO C. A maioría de nós nunca asistíramos a unha xuntanza deste tipo, non sabíamos en que consistía un club de lectura. Esta primeira experiencia foi moi satisfactoria. Os momentos de desconcerto iniciais pasaron rápido e mentres tomábamos unas pastas e uns batidos de chocolate na biblioteca, comezamos por compartir un pequeno resume da historia.

     Tonecho é un neno que queda orfo porque os seus país morreron nun accidente de tráfico. Foi vivir cos seus avós a unha aldea da provincia de Ourense chamada Rebordechao. Existe de verdade! Atópase alí cun mundo diferente ao da cidade onde el vivía. Na aldea aprende un montón de cousas, namórase de Sabela (a súa profe), fai amigos, relaciónase con todo tipo de animais, especialmente co seu can Langrán, e ata vive unha xornada electoral.

   

A todos pareceunos unha obra interesante, divertida, nada dramática e chea de aventuras. Ensinounos que a vida nunha aldea non ten por que ser aburrida porque podes coñecer costumes, historias dos antepasados. Historias que mesturan realidade e ficción, pero contadas nunha noite de inverno co vento soprando fóra, vólvense moi reais e fan que pases moito medo. 

     Como moitos de nós somos de fóra de Galicia, aprendemos moito sobre as tradicións e a cultura galega: falamos da matanza, da conservación dos alimentos, da fabricación do xabrón caseiro, do unto para botar ao caldo, dos muíños de trigo e o seu funcionamento, da preparación do queixo… e eles tamén nos contaron como se facía todo isto nos seus lugares de nacemento. Todo un intercambio cultural! 

    Podemos cualificar a primeira xuntanza como entretida, divertida e ademais instrutiva porque aprendemos un montón de cousas interesantes.

Por Antía, Diana, Samuel e Aurora

Clubs de lectura

Xa estamos de volta e desexando que os incorporedes aos nosos clubs de lectura.

Marineda City

   Como broche final deste Club de Lectura 2017-2018 decidimos ir visitar a cidade de A Coruña. Por unha parte, pareceunos interesante que o alumnado coñecese a Real Academia da Lingua Galega (por fin unha foto no móbil do sitio de onde sae o diccionario da RAG, ese co que nos dan a lata sempre os profes…) e de paso visitar a Casa-Museo de Emilia Pardo Bazán no pazo familiar que comparte sede coa Academia.

   Por tratarse dunha doble cita coa cultura, a visita subdividiuse en dúas etapas, unha charla sobre a historia da institución e un percorrido pola decimonónica morada da Pardo Bazán. Na primeira os alumnos recibiron información axeitada ás súas idades e apreciaron a colección de obxectos varios doados polos membros da Academia (os cabelos de Rosalía de Castro leváronse a palma). Pero na segunda, quen o ía pensar: que descubrimento, señoras e señores!! que ansia de sabiduría!! Eses ollos abertos de par en par, ese codazo intercostal entre risas varias ante a pregunta clave da visita á casa de Emilia Pardo Bazán: coñecedes Marineda city, verdade? Pois claro - prontos a respostar- cómo non ían coñecer eles, o noso alumnado adolescente, esa Meca do consumismo total, o máis cercano ao ceo que os seus pobres espirítos foran quen de imaxinar. Case lles pareceu mal a pregunta. Pero, ao final, coa intervención do guía iso deu un bon rédito : Marineda era como lle llamaba a afamada escritora á cidade de A Coruña nos seus relatos. Agora xa tiñan unha nova visión pardobazaniana. E iso que as coordinadoras xa lles faláramos da importancia da súa figura nas letras hispanas, de que foi unha muller avanzada á súa época, feminista, a primeira corresponsal no estranxeiro e a primeira catedrática nunha universidade española. Pero cegados ante tanto fasto e ostentación, o noso empeño foi como loitar contra muíños de vento.

Agora ben, fixemos moito máis na Coruña: visitamos o Castelo de San Antón - nunca antes viran os alumnos unha fortificación-, co seu Museo Arqueolóxico, comimos no parque da Torre de Hércules, subimos ao faro romano máis antigo do mundo, o único que se conserva en activo, e descubrimos que o gran Picasso viviu en Coruña entre 1891 e 1895. Seguimos as súas pegadas visitando a Casa-Museo, onde se conservan os materiais cos que pintaba, as estancias e as reproduccións dos seus cadros e os do seu pai. Por último, xogamos no piso superior ás adiviñas (cos cadros do xenial pintor, claro) e as risas xuvenís mesturáronse co exotismo e a fantasía na ruta dos edificios modernistas do ensanche coruñés, que puxeron un rutilante broche á nosa estadía na capital herculina.

Nais

Os libros lidos durante este curso, no club de profesoras,  teñen en comun varias cousas: o desacougo sempre producido en situaciones familiares, coa presenza/ausenza da nai e con os fillos como fío conductor e as relacións matrimoniais fracasadas.
O neno desexado por unha parella que non pode ter fillos nunha sociedade "distópica" - ou non- no "Cuento de la criada", o rapaz que se nega a comer porque teme ser devorado nun mundo de adultos en "Orfancia" ; a ausencia da nai e abandono dos seus tres fillos como telón de fondo nunha situación extrema en "Los perales tienen la flor blanca"; a nai que decide retomer a súa vida laboral e contrata a unha muller que toma as rendas da familia ata extremos insospeitados en "Canción dulce"; a muller que desexa ter unha filla e que tranforma a súa realidade vital para tratar de escapar dunha vida familiar que non lle satisface en "No, mamá, no" e eses dous irmáns que loitan pola súa supervivencia nun pozo simbólico no que foron arroxados pola súa nai, en "El niño que robó el caballo de Atila" e, por último, e como contrapunto a esa irrealidade, o fillo morto, vítima dun cancro , e os desvelos dos seus pais para poder saír adiante en "La hora violeta".
En suma, unha visión poliédrica das familias no mundo actual.

Cuentos cruentos, de Dino Lanti

 É un libro no que se recollen diversos poemas nos que o autor, Dino Lanti, é quen de plasmar, mediante un ton sarcástico-humorístico, diversos aspectos da vida cotiá. Chegando a facer unha crítica sutil de moitos deles. Ademáis, utiliza unha linguaxe moi sinxela que facilita a súa lectura. 

   En xeral, Cuentos Cruentos, foi un libro que gustou á maior parte do club de lectura. É un poemario divertido e rápido de ler (a maior parte de nós tardou como moito dúas horas en rematalo). Cunha incrible capacidade de disimular nos seus poemas, grazas ao ton satírico, o profundo significado que estes conteñen. Moitas das historias contadas deron moito que pensar. Aquí tedes unha mostra:

 ''Apaga a ratos el móvil,

 que conste que te he advertido,

 pues cuando llama el amor

 lo hace a cobro revertido.''

 Se o que queres é pasar un bo rato e escachar ca risa, este é o teu libro. Atréveste a lelo?
Por Carlota, 4º ESO

Programa de Radio Cultura Clásica

O club de lectura de Clásicas tivo como proposta este ano a relación entre o mito e o deporte. Con variadas lecturas de mitos clásicos, como o de Atalanta para a carreira, o de Ulises para o tiro con arco, o de Jacinto para o lanzamento de disco e outros, tentamos que o alumnado se mergullase dunha maneira lúdica nas orixes da nosa civilización.

 Como broche final, buscamos o precedente literario das grandes competicións deportivas actuais. Os nosos alumnos convertéronse por un tempo en comentaristas deportivos para narrar os xogos funerarios en honor a Patroclo, cantados polo poeta Homero na súa Ilíada. Xunto co texto orixinal usamos o cómic A Ilíada de Roy Thomas coa intención de que lesen en distintos formatos. E tras adaptar o texto, modernizándoo, o resultado final converteuse nun programa de radio deportivo que gravamos no propio instituto. 

Podedes escoitalo aquí:

De Fábula, de Juan P. Heras

O libro co que rematamos o curso do club de lectura de terceiro da ESO foi este, de Juan Pablo Heras. 

 Este libro, que nos permitiu entrar en contacto co xénero do teatro, algo ao que non estamos acostumaos, estaba baseado nas fábulas de Esopo e por cada fábula de Esopo inventaban unha historia teatral relacionada dun instituto ou de persoas do mundo contemporáneo.

 En xeral , gustou moito, sobre todo ás persoas que se vían identificados en historias. Unha da que máis triunfou entre nós foi a da clase antes do exame na que aparecía o que pensaba cada un, en concreto, gustou moito o neno disléxico. Outras que tamén gustaron foron a da biblioteca e a de dous profesores nunha cafetería. 

 As principais sensacións deste libro foron positivas, xa que a moita xente lle pareceu moi interesante e divertido, mais houbo algunha persoa que lle pareceu moi aburridas a parte das fábulas de Esopo e que as suprimiría no libro. 

 Con el acábase o curso do club de lectura e repasando todos os libros que lemos, o que mais lle gustou á xente foi o da Cabeza da Medusa e o libro de poesía Consumir Preferentemente. 

Por Brais, 3º ESO



Este libro en xeral gustou moito, na reunión falouse de que o teatro non é un xénero moi lido polos rapaces da nosa idade, e que grazas a este clube puidémolo acceder a el.
 O libro, partindo das fábulas de Esopo, trata de varias escenas cotiás que se presentan a rapaces da nosa idade, como son os momentos previos a un exame, ou atoparte a rapaza que che gusta na biblioteca, todo isto levado ás fábulas cunha moralexa ao final, como di o propio autor "el teatro para niños y adolescentes está sobrecargado de paternalismo y pedagogía pelmaza (…)
De fábula quiere trasladar a la escena la realidad adolescente con la intención explícita de no enseñar lección alguna" É un libro moi entretido, que nos divertiu moito, moi doado de ler, e estou segura de que probablemente sentiraste identificado con moitas escenas que presenta Juan Pablo Heras, o autor deste libro.

Por Carmen, 4º ESO

Míster cuadrado, de Anna Cerasoli

En esta nueva aventura, Filo, el niño que conocimos en "La Sorpresa de los libros", descubrirá junto a su abuelo el asombroso mundo de la geometría.

Comprenderá la importancia de esta y su transcendencia a lo largo de la historia, además de darse cuenta de que todo lo que nos rodea es pura geometría.Él, como muchos otros niños y no tan niños, no le daba importancia a la geometría ni a la relación que pudiera tener con las matemáticas; por ello os animo a leer este libro y conocer este mundo del gran universo de las matemáticas.

Por Adrián, 1º ESO

El polizón del Ulises, de Ana Mª Matute

   

En 2014 un xuíz arxentino dictou unha curiosa sentencia - eu diría sensata – pola que obrigaba a uns pais a poñer fin ás súas disputas pola custodia dos seus fillos menores. O xuíz determinou que ambos proxenitores deberían ler un día por semana cos seus fillos O Principiño de Antoine de Saint-Exupéry na Corte de Xustiza, para “recoñecer aos seus fillos como persoas”. Ademais do clásico do escritor francés, tamén terían que ler os Dereitos dos Nenos e A ética para Amador de Fernando Savater.

    Tomamos a broma aos nenos, mandámolos calar, ou peor, pechamos as súas bocas – e de paso o raciocinio – con aparatos electrónicos e realidade virtual. Non falamos con eles, non lles contamos o que pasa nin o que pasou e non lles inculcamos valores (os de sempre, home, que non hai que matarse moito).

   Por iso o libro de Ana María Matute destaca entre todos os que temos lido este ano no Club de Lectura de 1º da ESO. Os personaxes son moi interesantes: un neno abandoado ao nacer, tres mulleres que o crían e un preso. Pero ningún deles son personaxes estereotipados. O neno non ten amigos nin vai á escola, as tías son tres irmáns con personalidades diferentes pero moi alonxadas dos arquetipos da época, e o preso é un tipo rudo de bon corazón.

   As tías educan ao neno en liberdade, pero con límites e deberes. Cada unha delas intenta inculcarlle ao neno o que máis estiman: a cultura, a boa educación e o traballo. Con estes alicerces o futuro estará ben asentado. Se ademais engadimos o amor á natureza e aos animais, a solidariedade e moita imaxinación, esta novela infantil non deixa indiferentes aos lectores.

   Para inculcar valores hai que falar moito cos fillos, procurando velos como interlocutores válidos. A iso referíase aquel xuíz arxentino.

   E se non, os nosos cativos pensarán, igual que O Principiño, aquilo de que “as persoas maiores non poden comprender nunca por si mesmas, e é molesto para os nenos ter que darlles sempre explicacións”.

El asesinato del profesor de Matemáticas, Sierra i Fabra

Este libro de lectura juvenil y de intriga trata sobre tres estudiantes llamados Adela, Nico u Lux. Son amigos que comparten una cosa, a los tres se les dan mal las matemáticas. Su profesor, Felipe, propone a sus alumnos un juego a modo de examen para aprobar las matemáticas. Un viernes el profesor muere, pero antes de fallecer comenta a sus alumnos que el sobre que hay en su bolsillo les indicará cómo buscar a su asesino.

 Después de resolver ocho pruebas, descubren que el asesino es nada menos que el director de su centro escolar, Mariano, ¿pero, cómo descubren que el asesino es el director?. Pues, muy sencillo, las ocho pruebas contenían también siete pistas. Las siete pistas, al resolverlas, daban un número que se correspondía con una letra del abecedario en orden alfabético. Por ejemplo, el uno sería la letra a, el dos la letra b, el tres la letra c, u así sucesivamente hasta llegar a la letra z.

   

 Por Pablo, 1º ESO

Ojos y espías , de Tanya LLoyd

Imaxina que es unha persoa que intenta (necesita) pasar desapercibido: un perseguido pola xustiza, un espía, un axente encuberto, etc. Pois ben, anos atrás isto sería pan comido: tres pasaportes falsificados con distintas nacionalidades, varias partidas de nacemento de diferentes parroquias e mesmo credos, dúas perrucas e un bigote, algunas matrículas falsas de coche…e listo. 

 Pero neste mundo da era dixital (que vén ao caso dado que digitum significa dedo, e así é como nos sentimos todos constantemente: baixo a éxida dun índice acusador) tal obviedade parece unha verdadeira quimera.

 Porque existe o dereito á intimidade. Ou vai ser que non, xa que nin a persoa máis rica do mundo, ou a máis poderosa, pode nestes tempos manter oculta a súa identidade, a súa casa, a súa familia, os seus gustos e aficións, a súa vida… 

 Conseguir todos os teus datos é tan fácil que dá medo: están nas redes sociais (se non os metiches ti, xa se encargou o teu amigo, ese cretino ignorante que non ten un dedo de frente -véxase supra digitum- , ou a túa tía-avoa que acaba de mercar un cacho iphone e anda a ensinar a tododios o feitiños que son os seus sobriños… e de paso onde viven, fotos do colexio, lugar de vacacións, etc). E recorda: o que publicas na Web, queda aí para sempre. 

 Por outro lado, o teu Smartphone é un dispositivo GPS que rexistra automaticamente a túa ubicación en todo momento, e vai gardándoa a conveniencia. Calquera, e digo calquera (tamén os teus pais, babiola) poden saber onde andabas esa noite de graduación coas túas amigas (que en realidade chamábase Xosé Manuel e era do Masculino) ata altas horas da noite.

 E por último están os rastreadores, que recolectan información sobre as páxinas que visitas e sobre os teus dispositivos. Así elaboran un perfil detallado sobre ti e o que che interesa, para despois vender esa información a empresas de publicidade ou mesmo a gobernos e corporacións. Así poderán tervos controlados, adiantarse aos vosos gustos e necesidades, ou investigarvos antes de ser contratados ou tras un despido. E as autoridades sábeno e non fan nada.

 Non estamos en boas mans, rapaces, tédeo por seguro. Así que espabilade, informádevos. Pódense facer moitas cousas para salvagardar a nosa vida privada, por exemplo ler e recomendar a lectura de Ollos e espías de Tanya Lloyd ou de 1984 de George Orwell, esta última unha novela de 1949 na que recoñecemos esa ditadura moderna do Gran Hermano que todo o controla. 

 Podes consultar a páxina do Instituto Nacional de Ciberseguridad de España: Ou esta: https://privacidadglobal.com/seguridad-internet-menores/

La medición del mundo

A medición do mundo conta a historia de dous personaxes moi relevantes para a historiada ciencia. Un é Gauss, matemático e astrónomo e o outro e Humboldt, explorador, botánico e topólogo. 

 O libro transcurre de maneira intermitente, contando de maneira moi detallada as vivencias de cada un (sobre todo as viaxes de Humboldt polo mundo) para despois nos capítulos finais, que os dous se coñezan e establezan unha relación entre eles. Na historia destes dous personaxes hai un bo contido histórico e biográfico pero tamén existe unha trama que mantén a atención do lector, conseguindo incluso contar de maneira amena termos matemáticos. 

 Na miña opinión é un bo libro, porque retrata moi ben as personalidades tanto de Gauss e Humboldt como dos demais personaxes secundarios. Ademais o autor é quen de transmitir unhas sensacións moi particulares na narración desvelando en ocasións as peores cousas das que somos capaces os humanos. Por todo isto creo que é un libro recomendable, sobre todo para aqueles que queiran aprender un pouco de ciencia e historia a través dunha trama.

 Por Enrique, 4º ESO

A cabeza da medusa, de Marilar Aleixandre

Relátase nel, que unha semana antes da festa de entroido ,nunha clase, Sofía e Lupe coñecen o mito da Medusa. Días despois,chegada a celebración e pasada a noite son violadas nun monte afastado.

   Máis tarde ,veránse afectadas polas críticas recibidas pola parte dos seus compañeiros ,onde se debatirá se a culpa de todo o sucedido a teñen elas ou os violadores. Así,Sofía e Lupe vivirán a súa propia historia do mito da medusa. 

   No noso club, á maioría dos lectores gustoulles o relato ,a maior parte delas rapazas ,xa que pensan que é unha historia moi real que abarca temas da actualidade e que hai valores moi importantes que deberían de estar sempre presentes. Porén ,unha persoa atopouno un pouco monótono e sen intriga que a animase a seguir lendo.

  En canto aos personaxes ,gran parte dixo que os prefiridos eran Sofía e Rubén ,xa que ademais de ter un papel moi importante por separado ,a súa relación de amor era a máis intrigante. En cambio ,Lupe foi o personaxe menos querido ,debido a que na historia os seus repentinos cambios de actitude non foron moi apreciados polos lectores.

  Aquí podes ver un vídeo en imaxes sobre a morte de Medusas por Perseo.

 

Por Yasmine, 3º ESO

O libro de A cabeza de Medusa, de Marilar Aleixandre, inspirada no mito de Medusa, cuxos cabelos se transformaron en serpes como castigo tras ser forzada por Poseidón, trata pois un tema de candente actualidade, por feitos como os de A Manada. Quizais por iso, e porque os rapaces e sobre todo as rapazas, sentímonos idenificados coas dúas protagonistas, Sofía e Lupe, en xeral gustou moito. Na reunión do club,tamén falamos do estilo do escritor que describía todas as sensacións dunha maneira baixo algúns puntos de vista algo fría. Porén, fíxonos reflexionar sobre a importancia de pode axudar a unha persoa que pasara por situacións similiares xa que despois de algo tan traumático segue habendo vida, e esta historia axuda a velo. 

 Ademais, criticamos o papel da prensa que tomou protagonismo pola metade da historia e claramente violaba a privacidade das rapazas que foron agredidas sexualmente. Por outra banda, gustounos moito que as dúas rapazas depois de sofrir aquilo foran a denunciar, xa que é importantísimo avisar á policia se che pasa algo sí ou parecido, ti non tes a culpa, Recoméndovos este libro se queredes entretervos un ratiño e saber algo máis a cerca desta sociedade que tristemente aínda no século XXI existe. 

 Por Carmen, 4º ESO

El crimen del triángulo equilátero, de E. Teixidor

O libro vai sobre uns nenos, alumnos dun instituto no que rougarona unhas copas dos equipos de deportes. Os nenos terán que desenmascarar ao ladrón dos trofeos para devolvelos ao seu lugar. Gustounos moito porqu é un libro de misterio que os nenos podemos obsrvar dende un punto de vista máis próximo, sentíndonos protagonistas da aventura.

   

 Por Marcos, 2º ESO

Os nenos da variola, de María Solar

    Hai historias reais que superan a ficción, sucesos que ocorren unha vez cada mil anos, logros que están por riba da xente común.

   Se se entabla unha conversa nestes termos, e todos temos que facer reconto (nunca mellor dito), aparecerán no noso maxín retratos de aventureiros e de heroínas, imaxes de batallas gañadas ou arrebatadas e conquistas persoais ou comúns, engrandecidos todos eles polo paso do tempo.

   Pero quen se imaxinaría que uns pequenos abandoados, cheos de necesidade, algún deles mesmo sen nome - non hai maior oprobio para un ser humano -, puidesen ser os protagonistas dunha das maiores fazañas da humanidade? Iso si, a maior gloria da súa Maxestade, Carlos IV, que os reclutou nos hospicios galegos para transportar nos seus maltratados corpos a vacina da variola nunha época na que non había sistemas de refrixeración. 

   A Coroa española ofreceulles a eses nenos unha vida mellor por unha travesía que foi un inferno e unha viaxe polo continente americano que significou a morte para moitos deles. Ademais, dos que lograron salvarse, moitos regresaron a unha vida de miseria en orfanatos inmundos. 

Crédito: https://bit.ly/2HzUXSh 

   A Real Expedición Filantrópica de Balmis, o médico da corte real, (co apoio da rectora da Casa de Expósitos Isabel Zendal, que voluntariamente cuidou aos nenos naquela odisea) foi a primera expedición sanitaria internacional da historia, e o relato dos feitos non se pode contar mellor que o conta a escritora galega María Solar. 

   As vacinas seguen a salvar a vida de millóns de persoas no mundo, e con todo, recórdovos que o monumento a eses 22 heroes 

que se atopaba no dique de onde partiu en 1803 aquel barco en O Parrote, A Coruña, acaba de ser desplazado por unha escultura de catro metros da Virxe do Carme. Cousas veredes, Sancho amigo…

Ojos y espías, de Tanya Lloyd

Este libro divulgativo, de Tanya Lloyd Kyi, resume a situación de vixiancia dixital que se vive cada vez que unha persoa, cando nós, subimos unha fotografía nunha rede social ou no momento que prememos nun anuncio en Youtube, nun vídeo que nos interesa.

 Non vos preguntades que fan as empresas informáticas con esa cantidade de datos que acumulan de cada persoa? Ou o fácil que é descubrir a idade, a dirección ou mesmo o contrasinal dos teus correos? O libro, cóntanos ou mellor infórmanos e prevén de todos os perigos, non só os visibles, que se atopan na Internet.

 Grazas a el o noso club de lectura aprendeu o importante que é informarse sobre as cousas que nos rodean, aínda que sexan coñecidas, por iso recomendamos a cada persoa que posúa unha conta aínda que sexa de Gmail que o lea e goce aprendendo.

 Aquí vos deixo este vídeo coas dez claves para usar a internet con seguridade.

 
Por Niulka, 3º ESO

La fórmula preferida del profesor, de Yoko Ogawa

En  xeral, a todos (os do clube de lectura) gustounos moito. Fala do amor incondicional dun neno por un vello profesor que padece unha enfermidade e non retén as cousas durante moito tempo. Ao longo do libro podemos apreciar como un vínculo precioso vaie forxando entre a nai do neno (a asistenta do vello) o neno, e o vello. Os tres disfrutan das matemáticas e da vida, dunha maneira peculiar pero moi tenra.
Anímovos a lelo, porque merece a pena!
 Por Carmen, 4º ESO

Europa express, de Andrea Maceiras

Neste libro do club de lectura, Andrea Maceiras, cóntanos en Europa Express a historia dun grupo de rapaces, Aroa, Xacobe, Nico, Beatriz, Óscar, Piero e Mía, que ao acabar o bacharelato deciden facer unha viaxe en interraíl por Europa.
 A través da viaxe podemos ver as súas experiencias pero tamén as súas personalidades, o libro que dá saltos no tempo, cóntanos a vida dez anos despois deses rapaces, xa adultos, e como lles afectou a morte dun deles, Xacobe, un dos máis carismáticos.
 A nós o libro gustounos, sentímonos identificados con Nico e con Aroa, e, en xeral, caíanos mal Mía. A autora logrou que fósemos vendo a evolución dos protagonistas e que vísemos o valor da amizade, da liberdade, do amor.
Por  Alberto  (3º ESO)

SWEET SIXTEEN, de Annelise Heurtier

Baseada nos Nove de Little Rock (Arkansas), nos anos 50 en Estados Unidos, narra un mesmo feito, a integración dos rapaces de cor nos institutos do sur de EE:UU, dende as perspectivas de dúas rapazas de dezaseis anos, que pese a habitar na mesma cidade, viven mundos completamente distintos. Grace é unha rapaza de boa familia, cunha vida fácil e resolta, cuxo maior problema son os estudos, a súa apariencia e a popularidade. Por outra banda temos a Molly, que vive cada día as discriminacións típicas da época contra a xente negra, que ten que soportar ser menospreciada constantemente, e non ten permido mesturarse co resto da sociedade.

Sin embargo, están destinadas a coñecerse dende que Molly se presenta voluntaria para un proxecto, que trata de igualar a educación para ambos enviando a unha escola de brancos a un grupo de rapaces negros. Así, durante todo o verán, Molly, igual que o resto dos seus compañeiros sofre numerosos insultos e ameazas. Finalmente, a pesar de todos os esforzos de outra xente para evitalo, chegan á escola, pero incluso ahí sofren gran cantidade de abusos por parte dos seus compañeiros. Sin embargo, Molly é capaz de obter a forza necesaria para seguir adiante, pensando o gran paso que ese xesto significa para os seus dereitos e os de miles de persoas máis.

Pola súa parte, co comezo da escola, Grace segue coa súa vida cotiá, e intentando constantemente de conquistar ao irmán dunha das súas amigas. Eso sí, prestando atención ao mal trato que reciben os novos compañeiros, cousa que lle chama atención, pois a pesar do desprezo que lle foi inculcado, non é capaz de entender a qué se debe ese odio contra persoas que non fixeron nada malo. Segundo vai pasando a historia, e ao presenciar a situación tantas veces, decide apoiar á causa con pequenos xestos como unha sonrisa, ou tan só un simple hola, pero que leva a contraria aos pensamentos racistas do resto de persoas, pero ao final da historia sofre as consecuencias.

Este libro, que está baseado nunha historia real, fíxonos pensar que aínda hoxe moita xente sofre ataques racistas, únicamente debido á cor da súa pel. Pero, fai pouco máis de cincuenta anos, non se reducía aos ataques verbais, e a veces incluso físicos de certas persoas, senón que era un acoso e marxinación levado a cabo por todo o resto de persoas. Molly ensinanos o importante que é a loita polos dereitos e pola igualdade, ademáis dunha inxustiza que foi real fai tempo. Con Grace, decatámonos da importancia que ten un só xesto a favor dunha causa, e que o maltrato non debería ser aceptado contra ninguén, sin importar se é da nosa nacionalidade, xénero, cor de pel…

 Por Alba, 4º ESO

Consumir preferentemente, de Raúl Vacas

Consumir preferentemente, de Raúl Vacas, é un libro de poemas con temática amorosa. Os poemas, ambientados nun supermercado, divídese en seis seccións. En perecederos, non retornable, edulcorantes, conservantes e estabilizadores autorizados, degustación gratuíta, últimos días, liquidación de existencias os poemas son de amor. En caixa rápida, menos de 10 artígos, a temática varía, o autor quere evadirse do rexeitamento da amada. 

 A nós o libro gustounos moito, a temática amorosa é unha das nosas preferidas, e serviu para que vísemos que a poesía non é aburrida senón que pode ser divertida como amosan moitos destes poemas, por exemplo en “conserve el ticket” ou “la oferta del día”. 

Por Susana  (3º ESO)

POSTDATA

Aún sigo rebañando tu último beso.