Lo que aprendí hasta los 30, de Jorge Lorenzo

    Libro lleno de anécdotas o sucesos que avalan una filosofía de vida o una serie de valores que han ayudado a Jorge Lorenzo en su camino hacia el éxito profesional y personal. Él deja pocas cosas al azar. Considera fundamental tener metas y luchar por ellas, comenzando por visualizarse consiguiéndolas e invirtiendo y revirtiendo todas las acciones en una consecución de pequeños logros, hasta la llegada a la cumbre, con gran determinación y capacidad de sacrificio en la búsqueda de la perfección. Y sin importarle la privación de determinados caprichos momentáneos que puedan dar al traste con su objetivo último, ser el campeón o vencedor. 

    Entre los aspectos tratados se encuentran los relacionados con la familia, la amistad, los seguidores, la autoestima y capacidad o no de empatizar con los demás, o de agradar o no a todo el mundo. 

    Este personaje interesó, desde el primer momento que se entregó el libro y genera sentimientos de rechazo o de admiración, en ningún caso dejó indiferente a los alumnos. 

    Su lectura es fácil, por encontrarse dividida en capítulos breves con acontecimientos o ideas diferenciadas que permiten una lectura en tiempos muertos o por pequeños momentos. 

    Es interesante conocer lo que ha sido determinante en un campeón del mundo en varias ocasiones, para lograr su éxito, al margen de mi interés o no por alcanzar la élite o la maestría deportiva, pues muchas de las aportaciones son aplicables al desarrollo de cualquier faceta de la vida, profesional o personal. Por ello recomiendo la lectura de este libro.

 Por María, profesora

Vacío, de Anna Llenas

En todas as vidas hai perdas, pero tamén hai portas para saír. Non só podemos saír da adversidade, senón que lle podemos atopar un sentido. 

Imaxe da cuberta

 Con este libro, aprendemos a palabra "resiliencia", aínda que non aparece escrita en ningunha das súas páxinas. 

 Júlia, a protagonista do libro, é una nena normal e feliz. Pero un día, a súa felicidade e tranquilidade desaparece e ela empeza a sentir un gran baleiro.

 Como non nos din o que lle pasou a Julia , cada un e cada unha de nós quedouse pensando de onde podería vir ese baleiro, e foi moi interesante comprobar como, se miramos cara dentro, atopamos moitas explicacións diferentes, porque as nosas vivencias persoais son distintas unhas das outras. 

 No libro, o baleiro aparece  como un buraco que atravesa o peito da nena, e invádeo todo, de frío e de monstros. Así que ela tenta enchelo, tapalo, borralo, para que desapareza. Proba con moitos tapóns: comida, unha mascota, un novo amor, regalos e cousas materiais, novas tecnoloxías, e ata deporte... Cousas que non son malas pero que non lle funcionan, e o baleiro aínda medra máis. 

 Cando a nena se renda e deixa de buscar "tapóns" para o seu buraco, é cando a tristeza chega: unha tristeza grande, grande... 

Imaxe do interior onde vemos a protagonista rodeada de diversos obxectos

 E despois de chorar o que quixo, por fin comprendeu que debe mirar dentro dela doutra maneira, porque ningunha solución que veña de fóra lle servirá. A SOLUCIÓN ESTÁ DENTRO DELA! Descobre que ten dentro un mundo marabilloso, e que pode superar esa perda que tanto a mancou e estar mellor consigo mesma. Desa maneira, sen darse conta, tamén estará mellor cos demais, porque agora ela sabe que é única e auténtica.

 Este libro fíxonos pensar moito. Mentres o estabamos lendo, faciamos moitos silencios porque é un libro para ler mooooooooi amodiño. 

Oxalá vos animades a lelo¡

Club de lectura inclusiva

Aplicación instantánea, de Carlos Negro

Aplicación instantánea de Carlos Negro é un libro que recolle poemas de diversos temas dende a vista de catro personalidades distintas.
En cada perfil, o tipo de poesía varía,pois a linguaxe que se emprega vai acorde cos pensamentos e reflexións de cada un deles.
En canto á opinion dos lectores, a totalidade de alumnos de 3º da ESO e metade parte dos de 4º estiveron de acordo en que é un gran libro no que se reflexan varios temas da actualidade.
Os poemas que máis gustaron estaban relacionados coa adolescencia e a reivindicación da muller independente, aínda que había outros poemas bos pero que non chamaban tanto a atención.
En cambio, a outra metade da clase de 4º da ESO non sentiron un gran interese polo libro, mais había algúns poemas cos que si  se sentían identificados.

Por Yasmine (4º ESO)

Relato de un náufrago, de G. García Márquez

    A sétima lectura deste curso supuxo outra novidade lectora para este grupo de alumnos e alumnas. Esta vez nos atopamos ante unha reportaxe periodística dun dos mellores escritores de todos os tempos, Gabriel García Márquez. Relato dun náufrago recolle os feitos ocurridos realmente durante un naufraxio, velaí a novidade: é a primeira vez que o alumnado ten que cambiar a perspectiva lectora e enfrontarse a un relato testimonial, reconstruído en primeira persoa, sobre o afundimento no Caribe dun barco da Armada colombiana.

    Esta é a impresión de Ulices, un alumno deste grupo:

“ Este relato es un excelente reportaje escrito por García Márquez y contado por Luis Alejandro Velasco que era un soldado de la marina colombiana que el 27 de febrero de 1955 salía desde Mobile, EE.UU, con rumbo a Colombia. El ARC Caldas contaba con una tripulación de ocho marineros. El 28 de febrero se da a conocer la noticia de que un barco de guerra se había hundido en el Caribe a causa de una tormenta. Los  datos que nadie conocía era que el protagonista había sobrevivido y que el barco no se había hundido por causa de la tormenta, sino por el peso de la carga de contrabando que traía (lavadoras, frigoríficos…)

 

    Así comienza la aventura de Luis Alejandro en el mar donde pasó 10 días sin comer ni beber. Tuvo que luchar con tiburones, con el hambre y con su propia fe. Su única compañía fueron las gaviotas perdidas mar adentro. Finalmente ve tierra, aunque piensa que es una alucinación debido a sus extremas condiciones, su fe le da fuerzas para luchar contra las olas. Fue encontrado por una chica y llevado al hospital. Los reporteros tenían prohibido hablar con él, salvo uno que se coló y consiguió unos dibujos. Finalmente, pasó al olvido toda su aventura”

    Todo un descubrimento para estes rapaces. 

Uno de ellos, a arquitectura do medo, de Ricardo Gómez

    Necesítanse uns alicerces para construír un edificio, iso non ten réplica. Da mesma maneira, na literatura de terror (ou do seu irmán pequeño, o medo) para que xorda ese latigazo helado que percorre o noso espinazo, compre recorrer aos vellos relatos nos que aparecen todos os recursos do xénero sen os que indefectiblemente nunca veríamos emoción algunha.

 A obra de Ricardo Gómez está chea de todos eses recursos, o autor bota man da maioría dos medos atávicos da humanidade: medo ao que se sae da norma, horror ao monstro no que te podes converter, querendo ou sen querer, obrigado por alguén, ou peor, por algo descoñecido e alleo a ti, desconfianza ante os teus, pánico ás institucións encubertas, pavor ás casas poseídas...

     Con todo, ás veces, como nesta obra e para a nosa sorpresa, o protagonista pasa por unha serie de etapas que prefiguran a súa transformación: do terror pasa ao desconcerto, do desconcerto á indignación, da indignación á aceptación. Como nos pasos dunha enfermidade grave. Iso si, a aceptación non é gratuíta, obrigada, senón case desexada ao final, pois se a esperanza de mellora, de progreso físico e mental supera calquera expectativa e non te convirte nunha aberración para os demais, é dicir, se ninguén é capaz de ver a simple vista a túa mutación, despreciarías a túa nova realidade? Estarías disposto a perder para ganar? Responde.

Jonas Fink, de V. Giardino

Esta novela gráfica de  Vittorio  Giardino móstranos a historia do mozo  Jonas  Fink, fillo dunha familia burguesa xudía da  Checoslovaquia de 1949. Aos doce anos a súa acomodada vida vese interrompida cando o seu pai é detido, supostamente acusado de conspirar contra o réxime comunista.

A partir de entón vese a repercusión que este suceso ten na vida do mozo  Jonas, que crece vendo como gran parte da sociedade rexéitao. Algo xa máis maior comeza a traballar nunha librería, onde se reencontra  co seu amigo da infancia. 

Este convídao a unirse a un grupo de mozos revolucionarios que leva a cabo actividades prohibidas polo réxime, tales como a lectura de obras censuradas. Aquí,  Jonas coñece por primeira vez o amor, grazas a  Tatiana; e o desamor, cando esta abandona o país xunto aos seus pais, sendo a primeira do grupo en separarse.

Pero anos máis tarde todo o grupo se  reúne de novo, xusto a tempo para presenciar a invasión do país por parte da Unión Soviética. Con todo, cada un deles opoñerá resistencia á súa maneira,  o que dará lugar a feitos desafortunados.

Trátase dun libro que foi ben recibido no club, tanto pola calidade dos debuxos, que non fan máis que mellorar desde o inicio, como pola historia e os seus matices, que mostran a situación popular durante o réxime comunista e a repercusión de importantes sucesos históricos. Ademais, permitiunos comparar ideoloxías aparentemente distintas, entre a nazi do libro anterior e a comunista deste. No fondo, démonos conta de que ambas teñen moitos elementos en común.

Por Alba P.,1º Bac