Roteiro Fiz Vergara

Como o prometido é débeda, este ano fomos facer o roteiro literario sobre a figura de Fiz Vergara Vilariño que non puidemos facer o ano pasado. O día 18 de xuño, despois do recreo, saímos nun bus camiño do val de Lóuzara, 15 alumnas e tres profes. Poemas do autor e trece intervencións escultóricas de artistas lucenses son a guía deste orixinal sendeiro . Este roteiro inaugurouse fai uns poucos anos e desde entón é visitado por diversos clubs de lectura e tamén por asociacións culturais. Natureza, arte e poesía danse cita nuns quilómetros de gran beleza. Despois de resolver os problemas da data, axeitada para todas e como colofón o traballo feito durante o ano, imos coñecer de primeira man a obra de Fiz Vergara. Fixo un día estupendo e disfrutamos dese “museo único o aire libre”. Ler a obra de Fiz na súa paixase, na súa casa, no seu río, na súa cova, enche o espírito dunha poesía e dunha emoción difíciles de trasmitir e comunicar. Non é doado atopar palabras para describir o silencio, a quietude da natureza, o ruído da fervenza ou o discorrer do río. As intervencións escultóricas están perfectamente integradas no conxunto natural, cada unha acompañada dun poema emblemático dese punto do camiño. Para todas foi un gran descobremento, especialmente para as alumnas, que nunca imaxinaron a fusión da arte, a natureza e a poesía, nin a enorme beleza do val de Lóuzara, unha xeografía descoñecida totalmente para elas. 

Las lágrimas del asesino, de Anne-Laure Bondoux

Siempre resulta difícil elegir un libro que nos guste a todas. Pero, por primera vez, les ha encantado a todas esta historia amarga protagonizada por un niño, Paolo, y dos adultos: Ángel Alegría, el asesino de sus padres, y Luis Secondo, el poeta. Los tres por circunstancias bien diferentes se acaban encontrando en un lugar perdido, inhóspito, del sur de Chile. Con ellos, cada lector inicia su particular viaje a las entrañas de estos personajes que, a medida que avanza la lectura de esta prosa tan desnuda como el paisaje que nos rodea, buscan en el otro el afecto, el amor  que les ha faltado en su vida, hasta el punto de que pierdes de vista al asesino, el mismo que desea que Paolo le llame “padre”. Y es esta lucha lo que les lleva al cambio, a sus metamorfosis particulares: al paso del niño a adulto- “supo en ese instante que Paolo había abandonado definitivamente la infancia”; de frío asesino a hombre tierno cuando escucha los versos,-“Ángel se colocaba ante la ventana para que los otros dos no vieran sus lágrimas, las lágrimas que humedecían sus ojos de asesino”, porque “hay metamorfosis muy discretas-prosiguió el leñador- . Las que tienen lugar en nuestra alma, por ejemplo, no siempre son visibles”. ¡ Quizá nos ha gustado a todas porque creemos que otro mundo es posible!