Que blanca tan bonita soy, de Dolf Verroen

   O pasado martes 27 de novembro tivo lugar a segunda reunión do club. A obra que tivemos

que ler desta vez foi “Que Blanca más Bonita Soy”, a cal fala sobre a escravitude que durante moitos anos tiveron que soportar a xente de “raza negra”.

   O libro tivo unha gran acollida, logrando non deixar a ninguén indiferente, e transmitindo unha mensaxe que (a pesar de non ser descoñecida) nunca ven mal recordar.

   A obra chegou incluso a abrir un pequeno debate entre os integrantes. A causa: a actitude da protagonista.

   Por outra banda defendíase que a nena, ademais de racista, tamén podería ser considerada

unha vítima da sociedade da época, pois era este elemento o que a “determinaba” a ser tan

clasista, xenófoba, etc. A outra postura defendida era moito máis dura coa nena protagonista e sostiña que esta era totalmente culpable dos actos que realizaba. Sen dúbida, a sociedade na que vivía fomentáballe ter ese punto de vista, mais é ela que ten a última palabra para decidir se apoia iso ou non.

   Outro elemento que tamén atraeu a atención de moitos foi o xeito de actuar dos escravizados. Estes soportaban abusos inhumanos sen ningún tipo de oposición ou resposta. Incluso a protagonista se frustra co seu escravo porque este non se opón a ningunha das súas peticións.

   O autor logra recrear a perfección como tras anos de sufrimento e alienación a moral dos

africanos conquistados fora reducida á unha mínima expresión. Considerándose eles mesmos inferiores aos “brancos”. 

   En conclusión, un libro fenomenal que expón temas sobre os que falar e reflexionar.

Las brujas, de Roald Dalh

O pasado martes, 13 de novembro, tivemos a segunda xuntanza do noso club de lectura. Limos Las brujas, un libro de Roald Dalh. Deste autor xa leramos outras obras como Matilda, Charlie e a fábrica de chocolate ou Dany o campión do mundo, que foron os primeiros pasos lectores da Secundaria.

Coma na sesión anterior, a profe invitounos a uns “cruasancitos” recheos de chocolate e unhas chuches que tomamos sentados nos sofás da biblioteca mentres falabamos do libro.

Esta lectura resultounos entretida porque descubrimos seres distintos aos humanos, as aventuras eran interesantes e as reaccións das personaxes eran cómicas e inesperadas.

 É a historia dun neno “anónimo”: como seus país falecen nun accidente de tráfico, el ten que vivir coa súa avoa que residía en Noruega. No testamento que deixaron seus país indicaban que debía estudar nun colexio inglés, por iso toda a historia se desenvolve en Inglaterra. A avoa era unha gran coñecedora das historias de bruxas e lle ensina a recoñecelas: Hai que estar moi atento ao pelo ( levan perrucas e se rascan continuamente), ás mans (sempre levan luvas), aos pés ( non teñen dedas), á boca (teñen saliva azul)… e poden estar en calquera lugar! Nas vacacións pensaban viaxar a un lago noruegués onde a avoa veraneaba cando era nena, pero ela enfermou e tiveron que cancelar a viaxe. Foron un hotel cercano e… aquí se hospedaban as bruxas que estaban celebrando a súa xuntanza anual! A partir de aquí, suceden toda unha serie de aventuras que acaban de forma inesperada e sorprendente: nenos e bruxas convertidos en ratos? Tes que lelo se queres saber máis e non quedar coa intriga!

Parécenos moi adecuado para todos os lectores e lectoras da ESO porque é entretido e intrigante. Ten un final aberto que daría para unha segunda parte. Chamounos a atención que nin o neno nin a avoa tiveran nomes e tamén a relación que había entre eles: a avoa converteuse en nai e pai.

Por Kevin, José Luis e Ulices.

El gol imposible, de Enrique Sánchez

   Antón, Iago, Andrea, Lucía, Miguel, Fabián, Nico,... coinciden en que el argumento de esta novela es original y piensan que se desarrolla de forma dinámica y viva en los primeros capítulos del libro, mientras el número de personajes implicados en el relato no ha crecido demasiado y se va perfilando el entramado inicial de la investigación. A medida que el lector avanza en la lectura va siendo previsible el desenlace, que de la mitad del libro hacia el final, se ve ralentizado por una investigación lenta y cansina del protagonista. El final, cobra un giro poco creíble para la mayoría de los lectores del club, como forzado para darle un toque de originalidad y sorprender al lector. 

    La narración en primera persona de los hechos, aproxima a los lectores al personaje principal, un periodista que cree reconocer en un encuentro de fútbol a un ex-jugador ya fallecido. El libro, con una gran variedad de personajes, invita a numerosas reflexiones sobre las relaciones interpersonales, el rigor y la honestidad profesional.

    Ambientado en el entorno del fútbol profesional, tan sólo hace una referencia explícita a encuentros de fútbol y consideraciones técnico tácticas en uno o dos capítulos, en el resto del libro la trama se desarrolla al margen de esta temática. En él aparecen reflexiones cómo “La pasión surge de saber apreciar lo sublime”. que pueden ser motivo suficiente para interesarnos en leerlo. 

   Por Inma