El sueño de Iván, de Roberto Santiago

En este libro, un niño de 11 llamado Iván nos cuenta su experiencia al ser seleccionado para jugar un encuentro solidario en México contra una selección de los mejores jugadores del mundo, para recaudar fondos y ayudar a los niños afectados por el Terremoto de Grissau.

 Además, Iván nos habla de su vida, de la relación con sus padres y amigos, especialmente de su relación con Paula amiga a la que también le gusta el fútbol y los videojuegos, cómo a Iván, y sus encontronazos con el matón Morenilla, que también ha sido seleccionado para jugar el encuentro. 

 Es una historia muy entretenida y divertida, contada en primera persona por Iván, que nos intenta enseñar a respetarnos a pesar de las diferencias, a trabajar en equipo (los niños tuvieron que pasar un día atados para comprender que debían jugar como equipo si querían tener opciones de ganar a los jugadores profesionales). Y que debemos afrontar las dificultades con nuestros recursos lo mejor que podamos. 

 Es un libro que recomiendo, porque es de temática deportiva y muy, muy, muy divertido. 

 Por Jorge, 1º da ESO

O bestiario científico de Anxos Nogueirosa

Un bestiario é un compendio de animais fantásticos e imposibles, produto da imaxinación e o medo ao descoñecido, que xa na Antigüidade clásica e na Idade Media servían como guía de coñecemento ante os posibles perigos que acechaban aos viaxeiros en terras ignotas, monstros terribles á espera de vítimas inocentes.
 Así mesmo, tamén na novela xuvenil de Antonio M. Fraga, un bestiario sérvelles aos dous rapaces protagonistas como guía na busca da súa identidade, a perda da infancia, os misterios da vida, as lealdades e a cultura.
 No Sanatorio de Oza, ese labirinto de Creta, pero con conserxe ao Harry Potter, atoparán unha mestra da República que reclama mellores orzamentos para a educación e menos aulas masificadas, tratando de inculcar o amor polos libros. Esa mestra existiu, chamábase Elvira Bao e o autor faille unha homenaxe, o mesmo que á científica Ánxeles Alvariño, de quen toma para a súa Anxos Nogueirosa a determinación e o carácter que debe ter todo investigador.
 E Galicia como decorado: os lugares existen, as historias tamén. Os mitos patrios e a historia do noso pobo seguen a ser unha referencia.

La importancia del primer cero, de Oti Rodríguez Marchante

   

 Este é un relato no espello, se os pais e profesores o miramos, verémonos nel. Porque non se trata de tres nenos e unha nena nun conto, senón dun relato da aprensión dos adultos ante o paso do tempo, e quizais a incapacidade de ver o mundo coa inocencia dos pequenos.

    Catro nenos no mesmo curso de primaria teñen inquedanzas, que non problemas, como todos tivemos. A tía de Andrés recórdalle que vai cumprir 10 anos (o primeiro cero) e que cada cero trae máis e máis problemas. Así, o rapaz empeza a concebir a nova vida adolescente como un mecanismo ao que lle están cambiando as instrucións de uso. Pero, quen non sentiu eso mesmo nalgunha ocasión? 

    A nena, Paula, afirma con toda soltura que “cando o normal te desorienta, é que estás facéndote maior”. Pero, gracias a Dios, os nenos non teñen nin idea de que os maiores necesitaríamos outra etapa intermedia, polo menos, para atopar o norte na nosa vida. Se cadra, aló na vellez alcanzaremos a sapiencia, vai ti saber. Paula, en cambio, xa nos dá unha lección: polo menos, ela intúe que está no final de algo e, á vez, no principio de algo.

    Despois, está Fredi, o “listillo que todo o sabe”, pero sen pasarse, que ten un irmán “especial”, o Cristal, do que recibe máis do que lle dá, e que o fai ser a el tamén especial dalgunha maneira. (Ver o inesperado cómic das aventuras do Cristal no epílogo do libro). 

     E, por último, a apostilla de Iñaki, onde os cativos poñen aos docentes no seu sitio, ou como librarnos do primeiro cero, isto é, lendo por suposto. Porque nos libros de lectura hai coñecementos inesgotables, experiencias vividas por outros e recursos sin fin. Que llo digan a Rudyard Kipling e ao seu marabilloso O libro da selva. Lede, nenos, lede.

SWEET SIXTEEN, de Annelise Heurtier

Na primeira reunión do Club de Lectura deste curso, conversamos sobre Sweet Sixteen, libro escrito por Annelise Heurtier.
 O libro conta a historia de nove nenos e nenas de cor, que comezaban a escola nun instituto de blancos, na Alabama dos anos 50. A historia está baseada nun feito real. O relato é contado por dúas desas rapazas, unha de cor, Molly e outra branca, Grace, que nos contan a historia desde dous puntos de vista diferentes.
 O feito de que a historia fose de base real impresionounos moitísimo, pois ao entrar os nove nenos no instituto, atópanse coa oposición da maioría dos compañeiros, thumillábanos, perseguíanos… A parte de tomar conciencia deste período, do longo camiño e loita da xente de cor pola igualdade, tamén nos demos conta de como, se ves as cousas do outro lado, se tes un pouco de empatía, podes cambiar a opinión sobre calquera aspecto da vida, como é o caso de Grace.
 Un libro moi recomendable que suscitou moitas discusións, mesmo sobre como damos por feito opinións e actuacións deste século, e que a loita pola igualdade foi moi difícil e lenta para aqueles que non tiñan acceso ao poder.
 Patricia (3º ESO)

Zenobia, de Dürr Horneman

O luns día 4 de novembro, reunímonos no club de lectura de 4ºESO, 1º e 2º BAC para comentar unha novela gráfica chamada “Zenobia”. Con ela comezamos a andaina deste novo Club que pon en relación a linguaxe da literatura coa das imaxes. 

 Esta novela, escrita por Dürr Horneman e editada por Bárbara Fiore, cóntanos a triste historia dunha xoven nena. A protagonista está a viaxar nunha patera baixo a gran tormenta e, de súpeto, unha ola tira a todos os viaxeiros ao mar. Mentres a nena se afunde, os sucesos dos últimos días pasan fugaces pola súa cabeza. Estes recordos reflexan a marcha dos seus pais, o paisaxe caótico que observou ao sair do seu fogar,o rencontro co seu tío, o momento de subir na patera... 

 Ao longo do libro sucédense unha serie de impactantes imaxes que varían a súa cor segundo a antigüidade dos acontecementos. Todas elas transportan no seu significante a dor e os perigos da inmigración. Tamén podemos ver como intentan transmitir importantes valores. Lendo este relato dámonos conta do pouco valor que lle damos ás cousas ao ver como os pasaxeiros da patera comparten desesperadamente un anaco de comida; observamos a imperante necesidade de marchar do país, e non precisamente para robar os nosos cartos ou arrebatarnos postos de traballo... 

 Na nosa opinión esta novela gráfica é moi boa xa que é capaz de transmitir mediante debuxos que cousas realmente teñen valor, a situación de desesperción na que viven os inmigrantes... E, aínda que este tema sexa tratado frecuentemente na televisión, todos estamos de acordo en que esta novela transmite máis realidade que todas as noticias que vemos no noso día a día. Isto se debe a que esas noticias moitas veces intentan convencernos de que os inmigrantes teñen vantaxes con respecto a nós, cando isto é unha mentira. Os momentos de reflexión e o sorprendente das súas imaxes fan que pague a pena lela.

 Lucía Villapol (4º ESO)