Imaxinade un grupo de humanos vagando sen rumbo ao outro lado da fronteira. Non teñen país, leis nen recursos. Sobreviven como poden, xuntos pero alleos, entre eles hai medo e desconfianza, non teñen a quen recorrer. O que un diga, bástalles, ao que discrepa, afúndeno. Todo é confusión e desconcerto…
Pois non, non se trataba do tráiler da última película de zombis ou de refuxiados, senón da vida cotiá dos nosos fillos adolescentes. Viven nun mundo desastrado, cruel. A pesar de que teñen de todo, non lles abonda, e aínda que contan con máis liberdade que nunca, están controlados sempre: polos pais, polos amigos, polas redes…Non son moi felices que digamos os nosos nenos.
Na novela de Elena Martínez cóntase que da noite á mañá unha pequena pode perder todo o que tiña: a seguridade, a tranquilidade, a amizade e a liberdade cun só xesto: o de mandar unha foto comprometida a unha persoa poco fiable e sen escrúpulos. Todos temos dereito ao anonimato, a unha vida privada, pero moito máis a xente nova, os máis débiles. Percibimos cousas, presenciamos sucesos, vivimos experiencias que nos alertan sobre situacións preocupantes e facemos oídos xordos. Non podemos seguir como o avestruz, escondendo a cabeza para non ver o que sucede. Os pais e os profesores deben unirse e combater o bulling, sen excusas, sen xustificar as conductas despóticas duns poucos menospreciando a dor das vítimas, sen encubrir aos violentos. Hai que sinalalos e illalos, que saiban que non os aceptamos, que consideren o dano que causan.
Bajo el paraguas azul cumpre co seu cometido, trátase dunha lectura fácil, que engancha, gústalles á rapazada. Os que o len reflexionan, oféndense, enóxanse e móstranse máis audaces por momentos, decididos a contalo (o deles e o dos demais) e resoltos por fin a poñerlle término.
No hay comentarios:
Publicar un comentario