Bajo el paraguas azul, de Elena Martínez

Imaxinade un grupo de humanos vagando sen rumbo ao outro lado da fronteira. Non teñen país, leis nen recursos. Sobreviven como poden, xuntos pero alleos, entre eles hai medo e desconfianza, non teñen a quen recorrer. O que un diga, bástalles, ao que discrepa, afúndeno. Todo é confusión e desconcerto…

Pois non, non se trataba do tráiler da última película de zombis ou de refuxiados, senón da vida cotiá dos nosos fillos adolescentes. Viven nun mundo desastrado, cruel. A pesar de que teñen de todo, non lles abonda, e aínda que contan con máis liberdade que nunca, están controlados sempre: polos pais, polos amigos, polas redes…Non son moi felices que digamos os nosos nenos.

Na novela de Elena Martínez cóntase que da noite á mañá unha pequena pode perder todo o que tiña: a seguridade, a tranquilidade, a amizade e a liberdade cun só xesto: o de mandar unha foto comprometida a unha persoa poco fiable e sen escrúpulos. Todos temos dereito ao anonimato, a unha vida privada, pero moito máis a xente nova, os máis débiles. Percibimos cousas, presenciamos sucesos, vivimos experiencias que nos alertan sobre situacións preocupantes e facemos oídos xordos. Non podemos seguir como o avestruz, escondendo a cabeza para non ver o que sucede. Os pais e os profesores deben unirse e combater o bulling, sen excusas, sen xustificar as conductas despóticas duns poucos menospreciando a dor das vítimas, sen encubrir aos violentos. Hai que sinalalos e illalos, que saiban que non os aceptamos, que consideren o dano que causan.

Bajo el paraguas azul cumpre co seu cometido, trátase dunha lectura fácil, que engancha, gústalles á rapazada. Os que o len reflexionan, oféndense, enóxanse e móstranse máis audaces por momentos, decididos a contalo (o deles e o dos demais) e resoltos por fin a poñerlle término.