É moi breve, lese en nada, pero ás veces apetece reler algunha páxina para botar unhas risas, porque divertido é moito. É un compendio de pequenos “dramas” diarios que todos e todas sufrimos nalgún momento. En cada viñeta víamonos reflexadas algunha de nós ou víamos reflexados a algún do noso entorno. Así, os comentarios eran: “Esa son eu” “esa é a miña nai”, “o meu fillo fixo onte iso mesmo”... Pero tamén: “Moito me rin”, “preguntábanme na casa, de que te ris tanto?” ou “déixame ver, podo lelo?”.
Por outra banda, para moitas foi un descubrimento moi interesante a novela gráfica, porque nunca leran ningunha.
