jueves, 19 de diciembre de 2024

El hombre que confundió a su mujer con un sombrero, de O. Sacks

 


En este libro Sacks recoge en forma de pequeños relatos casos de enfermedades psicológicas, trastornos y tras situaciones en las que las personas presentaban diferencias psíquicas y de comportamiento. Expone las historia de cada paciente para acercarnos a ellos y hacerlo más humano, además profundiza en las causas de los trastornos, tratamientos y cómo afecta a la vida de cada persona.

La forma en la que relata las historias personales me parece que hace el libro interesante y más accesible para todo el mundo, ya que si se limitase a la descripción de los casos de un modo más "científico" o médico no resultaría demasiado interesante para aquellos sin un conocimiento previo; por eso, loa cercanía de las  historias nos permite entender cada caso.

Los capítulos son muy variados: tratan de "perdidas", "excesos", "arrebatos"... El enfoque varía pues algunas tienen tratamiento directo y otros, no. En algún caso se cuenta de manera más general o en alguno las persona ni siquiera es su paciente.

Relata estas historias de manera que resultan muy entretenidas e interesantes, permitiéndonos comprender la gran lucha que suponen estas enfermedades , además de aportar conocimientos sobre ellos.

Por Iria y Carla (2º Bac)

miércoles, 18 de diciembre de 2024

O bosque dos raposos aforcados, de Arto Paasilinna

  Na reunión de decembro comentamos a lectura proposta pola compañeira Yolanda, O bosque dos raposos aforcados, do autor finlandés Arto Paasilinna, que ninguén do grupo coñecíamos, nin obra nin autor, e que a todas nos gustou. Algunhas lémolo na súa tradución a galego e outras na versión en castelán que ten por título, El bosque de los zorros.


É unha obra doada de ler e, ademais, ten unha boa dose de humor e bastante sarcasmo. É un autor que disfraza coa risa, co humor, unha visión pesimista da sociedade ou quere facer ver que aínda os máis malos teñen corazón? Fixéronse ambas interpretacións.

No que todas coincidimos é que un personaxe como a anciá que fuxe dos que queren encerrala nun xeriátrico só é posible como personaxe literario e todas coincidimos en que o autor posiblemente quere denunciar a situación que viven moitos anciáns, sos ou non, que aínda sendo totalmente autónomos, e tendo aínda moito que aportar, se ven recluídos nunha residencia de anciáns.

A todas nos pareceu moi recomendable, tanto a obra como o autor, que se deu a coñecer en España logo da primeira tradución dunha obra súa, El año de la liebre, tamén traducida ao galego, O ano da lebre