Xulio Verne dixo acertadamente que “cada quen vive no mundo que é capaz de imaxinar”, pero non todos temos esa capacidade innata dos grandes fabuladores. Se o noso mundo é pobre en imaxes poéticas, lúcidas e amables, a realidade podería volverse na nosa contra reproducindo deformidades ficticias que irán minando a nosa capacidade de percepción. Por iso é tan importante que os nenos lean, que descubran o idioma das imaxes – esas copias da realidade - e que aprendan non só o significado das palabras senón o seu sentido, abrazando denominacións coma quen abarca o mundo.
Din que a imaxinación non ten límites e esa é a aposta de Ballesteros e Vidaurre: un excelente desafío de creatividade. As criaturas concebidas pola mente do narrador e o poeta gráfico desbordan inxenio e gracia: as tibulatas que afundiron o Titanic, as chaveíñas que non gardan segredos entre elas, a serpelleira que se acubilla nas fábricas textís e, sobre todo, eses platafiños que guían ás pateiras deixando un recendo a vainilla salgada. Sen dúbida, o aroma mesmo da Arte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario