Matar a un ruiseñor, de Harper Lee

Esta semana no club de lectura tivemos a marabillosa oportunidade de ler unha das novelas máis incribles do século XX: Matar a un Reiseñor, de Harper Lee. En xeral a todos gustounos este libro debido a que se critican posturas como o racismo ou a inxustiza. 

No libro, Atticus Finch é un avogado que vive nunha pequena cidade do Alabama dos anos 30. É viúvo e pai de dous nenos pequenos. A pesar do ambiente racista que se respira no pobo, Atticus decide defender a un mozo negro da acusación de violar a unha muller branca. Simultaneamente a esta historia, os fillos de Atticus (a pequena Scout, narradora da historia, e o seu irmán Jem) investigan ao seu modo sobre o seu misterioso veciño Boo Radley un mozo enfermo mental que viviu encerrado durante anos e ao que ninguén viu desde que era pequeno. Todo o que rodea a Boo está cuberto por unha aureola de misterio. A todo isto Atticus vai ensinando á pequena a non xulgar á xente polas aparencias e a tratar a todas as persoas sen prexuízos. 

A figura de Atticus Finch é o arquetipo de home xusto e coherente, e de bo pai, que sempre fai o que considera que é o seu deber, a pesar das dificultades. No libro que lemos, entrevese que co tempo Scout soubo descubrir o gran home que foi o seu pai, e ao que quizais (por ser unha nena aínda) non sabía valorar entón. Non esquezamos que esta novela presenta resgos autobiográficos da autora. 

No club, a historia fascinounos a case todos, sobre todo polo papel do protagonismo, ao ser capaz de “ir en contra corrente” nunha sociedade machista, desigualitaria e opresora como era a dos estados sureños dos EEUU da época.

Por Daniel Rguez, 1º BAC

El rey Matías I, de JANUSZ KORKZAK

Matías é un neno, soamente ten dez anos e como tal actúa, gústalle xogar e as únicas preocupacións que ten son facer amigos. Pero a súa vida cambia por completo coa morte do seu pai, o rei, quedando só. Agora sendo Matías o único sucesor queda ao seu mando todo o reino. Con este cargo, o raparigo quere ser un gran reformador, cambiar as cousas, darlle maior protagonismo aos nenos, aínda que vai dándose conta de que pouco podería cambiar coa chea de ministros preguiceiros, corruptos e mentireiros que o rodeaban e que para manter o seu poder, obrigaban a Matías a vivir á marxe do seu pobo, e supeditado a tódalas pesadas costumes do palacio.

 Pero estala a guerra, e o agora rei, aínda que todavía neno, decide escapar para alistarse co exército e axudar ao seu país. Alí descubre que todo o que lle contaran acerca do seu pobo era mentira, máis, volve coma un heroe, e decidido a reparar e reformar o seu reino. Como proba de amizade viaxa ás terras dos tres reis veciños, descubrindo que todos eles son persoas normais e comprendendo que cada un vive coas súas costumes e que sempre deberían ser respectadas as súas distintas formas de vida. 

En xeral, o libro gustou bastante. Unha das cousas máis comentadas foi a sorprendente transformación do personaxe principal, Matías. Crece, desde a súa inocencia infantil do comezo, un tanto egoísta ás veces, ata comezar a pensar nos demais, a ver a realidade, decidido a ser un bo gobernante. Aínda de que non deixa de ser un neno por completo, as súas principais preocupacións deixan de ser que todos os nenos poidan tomar chocolate todos os días e que o seu país teña o mellor zoo do mundo. 

Unha das cousas que máis gustaron foi a creación dos dous parlamentos que fixo Matías, un para os adultos e outro para os nenos, para que tamén tivesen voz. Este libro de Janusz Korkzak fai referencia á corrupción do mundo real enfocándoo dende o punto de vista dun neno cheo de inocencia. Kokzak fundou e dirixiu un orfanato para nenos xudeus en Varsovia, cando o exército alemán invadiu Polonia, el tendo a oportunidade de salvarse quedouse cos nenos e morreu con eles.

Por Alejandra Teodoro 3º ESO.

Aire negro, de A. Fernández Paz

Cóctel literario xuvenil en blanco e negro: como elaboralo

 Ingredientes:

 - Unha historia de amor

 - Un chisco de pasado misterioso

 - Outro de loucura

 - Dous de medo

 - Unha porta aberta ao horror

 - Un final arrepiante 

    Mestúrense convenientemente os ingredientes, é dicir, sen cortarse que son adolescentes, e sempre na dose axeitada ao consumidor, é dicir, canto máis amor e medo, mellor que mellor. 

    Se ademais enchemos o cóctel de referencias culturais e recomendacións literarias de clásicos inesquencibles: Conrad, Stevenson, Lovecraft ou Poe, entón temos a novela perfecta, unha receita pensada tamén para obter os sabores e cores, non só da paisaxe e o acervo cultural propiamente galaicos, senón tamén do subconsciente colectivo (a Besta=o Mal) fronte á ciencia e as súas explicacións psicolóxicas. Cada quen que elixa. 

    Agustín Fernández Paz sabe como facer ese tipo de mestura, e interesar -sempre instruíndo- aos máis novos, sendo como é un gran coñecedor do sentir xuvenil.

    Para o resto dos educadores (profesores e como non, pais) unha última recomendación: axítese con movementos envolventes e uniformes e difúndase entre a rapazada, que falta lles fai.