El extranjero , de A. Camus

 

El libro gira en torno a un personaje muy peculiar, Mersault, quien ante la muerte de su madre no parece demostrar ninguna emoción. Incluso cunado comete un asesinato a sangre fría no es capaz de sentir ningún arrepentimiento, solo una llamativa pasividad.

La novela no sigue una trama fija. El lector sigue a Mersault  en su catastrófica toma de decisiones, pero nunca se le ofrece ninguna explicación acerca de su actuación: el lector asiste a los hechos de la historia sin posibilidad de empatizar con ninguno de los personajes.

En cuanto a su estilo es simple y claro, pero también destaca por su gran lirismo en los momentos más emotivos del libro.

En definitiva, Camus consigue sintetizar en muy pocas páginas, el vacío y la insignificancia de la vida humana, que se alinea con la corriente existencialista tan extendida durante momentos críticos para el ser humano como la IIª Guerra Mundial.

Por Sara y Bea, 2º de Bac.

Guárdate de los idus, de Lola Gándara

 Guárdate de los Idus é unha obra que nos transporta á Roma antiga, nunha época chea de intrigas,

conspiracións e figuras históricas emblemáticas. A autora ofrécenos unha visión íntima e vívida dos días previos ao fatídico 15 de marzo, o famoso día dos Idus de marzo, no que Xulio César foi asasinado.

A historia segue a Lucio, un mozo patricio que se ve atrapado no bulebule de eventos que sacoden Roma neses días cruciais. A través dos seus ollos, o lector experimenta a tensión, a traizón e o sentido de fatalismo que impregna a atmosfera da cidade. Lucio é un personaxe co que é fácil identificarse: a súa lealdade, dúbidas e medos reflicten as complexidades humanas daqueles que viviron en tempos tan tumultuosos.

Lola Gándara demostra un profundo coñecemento histórico, e isto reflíctese na precisión coa que describe a vida cotiá en Roma, así como nas dinámicas políticas e sociais da época. Os escenarios están magníficamente detallados, desde os maxestosos edificios do Foro ata os recunchos máis escuros e perigosos da cidade.

Un dos puntos fortes da novela é como humaniza a personaxes históricos, presentándoos non só como figuras de poder e lenda, senón como seres humanos con motivacións, medos e desexos. A figura de Xulio César, por exemplo, é tratada cunha complexidade que vai máis aló do simple relato histórico, permitindo ao lector entender mellor as súas accións e decisións.

A tensión narrativa mantense constante ao longo da novela. Desde o principio, sábese que algo terrible está por suceder, e esta anticipación mantén ao lector coa intriga. Os diálogos son áxiles e realistas, contribuíndo a construír unha trama que se desenvolve cun ritmo adecuado, sen perder intensidade.

 Esta obra non é só unha novela histórica; é tamén unha reflexión sobre o poder, a ambición e as consecuencias das nosas decisións. A autora convida o lector a considerar como os eventos do pasado resoan no presente e como as decisións individuais poden ter repercusións que transcenden o tempo.

En resumo,  é unha lectura apaixonante para os amantes da historia e a ficción histórica. É unha novela que non só informa, senón que tamén entretén e provoca reflexión.

Kafka e a boneca viaxeira, de J. Sierra i Fabra

 En Kafka e a boneca viaxeira, o autor mergúllase profundamente na relación entre os nenos e os adultos, explorando á vez temas universais como a inocencia, a bondade e a fantasía. Sierra i Fabra aborda estas cuestións desde un estilo narrativo caracterizado por unha sinxeleza, utilizando frases curtas e sen demasiada ornamentación, pero logrando transmitir todo aquilo que quere contar entre as súas liñas.

A historia, que se desenvolve en menos de cento trinta páxinas e céntrase en só dous personaxes, logra encapsular todo un proceso vital: o paso da nenez á madurez. Cun texto no que cada páxina reflicte a sensibilidade do autor e a súa habilidade para conectar co lector. Por isto, é un libro moi adecuado para un publico novo, por lograr conectar e tratar un dos eventos que o lector, aínda que non o saiba, está a vivir: o facerse maior. 

Baixo o meu punto de vista, o autor crea un libro bellísimo con moita sinxeleza. É un exemplo de que na literatura non é necesario o ornamento innecesario, non é necesario crear textos complexos para tratar temas como tal, neste caso crecer. É un libro que recomendaría a aquelas persoas que se cadra queiran comezar a indagar na literatura, xa que se fai moi levadío e a historia é amena e sobre todo bonita.