Os nosos nenos atragóanse coas letras, as sílabas, as palabras. Non escriben porque non len. E así van
deixando un rastro ensanguentado na batalla contra os libros, os contos, a narrativa en xeral. E xa nin vos falo da poesía, dos versos sublimes que crearon a nosa literatura universal por primeira vez.
Sen embargo, a lectura dos poemas sempre é a máis pracenteira, soa a música, a ritmo, a beleza. Hai que lela a modiño, sen presas, sen reloxio. Ademais, non creades que a poesía é só o sendeiro para o amor, calquera experiencia da vida, dende o nacemento ata a morte, foi cantada e contada, vivida por alguén para o inmediato ou para a eternidade.
É por iso polo que ese libro de Mañas Romero nos entusiasmou. Partindo de que o terror é un xénero que atrae ao alumnado, que non o evitan porque sempre é mellor falar de morte que da vida, experimentaron os sobresaltos que producen risas, fronte a vergoña acalorada do amor e a tenrura.
Nos seus poemas, aparecen Drácula, Frankenstein, el doctor Jekyll e Mister Hayd, El fantasma de Canterville e outros personaxes de terror que nos fascinan. Moi ben por Mañas, non se pode dicir nada máis.
No hay comentarios:
Publicar un comentario