A derradeiro libro de Emma Olsen, de Berta Dávila

A dúbida asalta o lector dende as primeiras páxinas deste orixinal relato. É Emma Olsen , a protagonista, unha escritora real que  Berta Dávila rescatou como inspiración para esta novela? É un personaxe de ficción con ambición de superar a verosimilitude? O lector queda atrapado nun xogo de perspectiva narrativa moi orixinal. Nos derradeiros días da súa vida, afectada por una enfermidade terminal, Emma decide voltar, en compañía da súa filla, á súa vila natal, Faith, unha cidade enclavada  no Medio Oeste norteamericano.
 O lugar de nacemento convértese nun lugar de confesión final antes da chegada dunha prematura  morte. Contribúe a revivir e a explicar os feitos que alí sucederon e que a protagonista necesita expiar.
De profesión escritora, Emma deixa así escrita a súa derradeira obra de carácter biográfico  cunha finalidade claramente catártica. Asistimos á descrición do lugar como o prototipo dunha monótona cidade americana na que parece que nada ocorre, que asfixia os seus habitantes de inacción, pero que promove paixóns incontroladas que levan á traxedia. As relacións  persoais na adolescencia, sobre todo a amizade con Clarissa, conceden á novela un toque íntimo e intimista. É a adolescencia tamén, a etapa na que a protagonista  descobre a Literatura da man do profesor Montana que a introduce na maxia da lectura e tamén da escritura. Todo este necesario “flash back” na vida de Emma está inzado de interesantes reflexións por parte da narradora e tamén dalgúns personaxes.
“Xa había tempo que comezara o curso, lémbroo ben porque o señor Montana e máis eu falamos naquela merenda dun libro de Anne Sexton que el me emprestara. É curioso como se recordan os libros con detalle cando se compartiron con alguén que significou algo para nós”
Unha lectura novidosa desde o punto de vista formal e interesante pola evolución psicolóxica dos personaxes que tecen unhas relacións complicadas e sorprendentes.

El tío Petros y la conjetura de Golbach, de A. Doxiadis

O autor deste libro, Apóstolos Doxiadis (Australia, 1953), é un matemático e escritor grego. Comezou os seus estudos na Universidade de Columbia e, máis tarde, se graduó en matemáticas aplicadas ao sistema nervioso en París. Con todo, é máis coñecido pola súa faceta como director de cinema e novelista. Nas súas novelas combina ficción con temas matemáticos.
O protagonista deste libro é un mozo grego que descobre por casualidade que o seu ancián tío Petros ,que agora reparte o seu tempo entre o seu xardín e o xadrez e que é comunmente denominado como a ovella negra da familia,  foi no seu tempo un gran matemático; catedrático das mellores universidades e amigo dalgúns dos mellores matemáticos do século XX. 

A partir deste momento, o protagonista tentará desvelar o por que do retiro voluntario do seu tío e de que, a pesar do seu indubidable talento, non chegase a publicar nada relevante no campo da investigación matemática. Ao mesmo tempo, a súa fascinación polo seu tío lévao a intereresarse polas  matématicas. 

Con todo, o seu tío non está disposto a permitir o seu fracaso e pídelle que demostre unha aparentemente sinxela proposición matemática para determinar se ten realmente un talento excepcional cos números. A pesar do seu traballo, o mozo é incapaz de demostrar a proposición e o seu tío obrígao a asinar un documento no que xura que xamais estudará matemáticas. O que o non sabía aínda era que a proposición que o seu tío lle expuxo non era outra que a conxectura de Goldbach, un dos maiores enigmas das Matemáticas e ao que o seu tío dedicou toda a súa vida sen aparente resultado.
Pareceunos un libro moi interesante que, máis que tratar a relación entre tío e sobriño, trata a relación do home coas matemáticas, unha relación que pode ser fonte de éxito pero tamén de fracaso. Por outra banda, é un libro moi fácil de ler, xa que, aínda que trata temas matemáticos complexos, explícaos con gran sinxeleza e en ningún momento pérdesche na trama.
Por Alba R., 1º BAC

Cuando pasé al otro lado del muro, de WILLIAM SUTCLIFFE

Hoxe reunímonos para falar dun libro que nos impactou, Cuando pasé al otro lado del muro, de William Stucliffe: O título chamounos, en xeral, a atención, pensabamos que ía de pantasmas, o mundo paranormal…, pero non, o tema é moito máis serio e actual. 

 No libro, o protagonista, Joshua, vive en Amarias, unha cidade que a maioría de nós enseguida relacionamos co Oriente Próximo, e fala dun muro, físico e mental. Físico, porque separa aos teóricos civilizados, dos supostos violentos que viven ao outro lado; pero, é sobre todo un muro mental, porque separa dúas civilizacións que no canto de tentar entenderse loitan entre si, nun círculo sen fin de represión-violencia-represión. 

 Joshua, que non é feliz coa súa situación familiar, entra dun xeito fortuíto en contacto co o outro lado, e, con curiosidade e unha certa dose de inxenuidade, decide tentar entender a Leila e a súa familia, aqueles cuxa vida, moi dura, desenvólvese no outro mundo. Nesa postura de tolerancia, diferénciase claramente da súa nai, representación daqueles que negan a realidade (“non hai más cego que aquel que non quere ver”), e por suposto do seu padrastro (representación do odio sen sentido). 

 O que máis nos chamou a atención foi ver a evolución de Joshua, este pasa desa postura de comprensión a unha de compromiso, coidando o horto da familia de Leila, levándolles comida, e finalmente tentando axudarlles, ata tal punto que cambiará a súa vida para sempre. Pero, como di o protagonista: “Intenté ayudar y fracasé, pero puedo intentarlo otra vez, y puedo seguir intentándolo y, si vuelvo a fracasar, puedo intentarlo una vez más”.

 Os rapaces de 2º da ESO fixeron na materia de Cidadanía un traballo sobre os muros, porque, por desgraza, multiplícanse non só fóra de Europa senón dentro dela. Se queres afondar no tema só tes que premer aquí

Ciudad de huérfanos, de AVI

Nova Iork, ano 1893. A revolución Industrial leva uns anos en marcha e o mundo está inmerso nunha transformación que cambiará para sempre o noso modo de entender a vida. Pero, a que prezo?

 Hai fábricas por doquier, as chimeneas contaminan a cidade e non se pode ver ben nin respirar.

Os nenos vense obrigados a traballar por uns peniques, pero o traballo de toda a familia non garantiza o benestar.

A xente enferma e non pode pagar un tratamento axeitado, hai miles de orfos que viven na rúa…

 Parece unha historia de tempos remotos, un conto triste, violento e aleccionador; pero nada máis lonxe da realidade. Millóns de persoas viven nas mesmas extremas condicións que os protagonistas deste libro, son xente marxinada, sen dereitos, explotada…pero con anhelos e soños.

Se Dickens levantase a cabeza!

 A paisaxe de Ciudad de huérfanos é dickensiana: os mesmos ambientes míseros, as mesmas casas insalobres, os mesmos nenos tísicos e malnutridos…mais tamén fraternidade e amor.

Denuncia, esperanza e humor a partes iguais: esta é a grande herdanza do mestre.

 Por iso non debes perderte as nosas recomendacións: