Roteiro monfortino

Coma todos os anos, o Equipo de Biblioteca organizou unha viaxe para todos os participantes nos clubs de lectura- cerca do 60% do alumnado do centro- como premio ao seu compromiso coa lectura en común. O destino deste curso foi Monforte e a Ribeira Sacra.

A mañá tivo un comezo literario. Enfronte do Colexio dos Escolapios está a  estatua que o Concello de Monforte dedicou a Manuel María que viviu nesta vila unha boa parte da súa vida. Aquí leron os rapaces algúns dos seus poemas:

O POEMA

"Un poema é un ser vivo que anda,

respira, soña, chora, salouca

ama, berra, cintila e escurece,

cala, aborrece a mentira,

sinte odio e tenrura, desángrase,

fala de intimidade a intimidade

coas cousas e coa xente, suxire

mundos posíbeis e imposíbeis,

súa, cansa, sofre sede e fame,

adoece, agoniza.

E nunca morre."

Como non podía ser doutra maneira, tamén homenaxearon a outra figura literaria moi vinculada a esta vila, o poeta Lois Pereiro. Na súa casa natal, diante dunha placa conmemorativa, fixemos a lectura dunha pequena escolma dos seus poemas.

REVISANDO OS DANOS

A man dereita á dereita do corpo,

a man esquerda á esquerda.

En plenas facultades,

teño a cabeza no centro do mundo

e voulle cambiando os argumentos

ós meus soños escasos e prudentes.

         Nadal, 94

Rematado este roteiro literario, partimos cara a Belesar para subir no catamarán que nos mostraría a fermosísima paisaxe da Ribeira Sacra. Todos quedamos sorprendidos ao ver eses socalcos que tanto dificultan a recollida da uva e comprendemos porque lle chaman a esta actividade, “agricultura heroica”. Preciosa viaxe polo Miño onde o alumnado desfrutou dunha experiencia magnífica e sorprendente.

De volta a Monforte, e despois de comer os nosos bocatas e corretear polas súas rúas, puxemos ruta ao Museo do Ferrocarril, onde tiñamos concertada unha visita guiada que nos permitiu subir a un vagón de tren e facer unha cativa viaxe coma as de antes, chifrido do maquinista incluído. Moito nos gustou a todo o grupo esta parada nunha viaxe que chegaba ao seu fin.

Completo o día e completo un curso máis cheo de lecturas compartidas. Para o vindeiro marcaremos unha nova ruta.

FELICES VACACIÓNS E BOAS LECTURAS¡

Deportes: último entrenamiento

En el club de lectura deportiva decidí plantear para la última reunión, la lectura, cada dos o tres alumnos de un libro diferente.

Son libros que tienen una temática deportiva, pero cada uno de ellos cuentan un relato en el que el protagonista o protagonistas se relaciona con un deporte diferente. El tenis, el squash, el ciclismo, el baloncesto y los radicales del Fútbol. 

Los dos primeros de lectura para adolescentes , cómo sus protagonistas, tratan aspectos relacionados con la presión mediática, física y psíquica que genera la competición, la importancia de la motivación intrínseca y de un apoyo familiar racional o asertivo, así como el planteamiento de la necesidad de conocerse y decidir el camino a seguir en un periodo existencial en el que se debe elegir el camino profesional, intentando ser fiel a nuestros gustos y contando con nuestras posibilidades. Y los tres últimos para chicos de la ESO, con protagonistas de 11-12 años. Tratan de aspectos socio deportivos. El trabajo en equipo, la integración a pesar de la diversidad de caracteres y la afición serena y sentida, al margen de los violentos, abusones y radicales extremos. 

 Cada grupo eligió un compañero para contar la historia narrada del libro propuesto y fue interesante escuchar cada una de las historias. No hubo tiempo para realizar muchos más comentarios al margen de si les habían gustado o no los libros propuestos, y todos se mostraron satisfechos por haber realizado la lectura de los mismos. Y por tanto, recomendarían a otros compañeros su lectura. 

 Por María, profe EF

¡EL DINERO NO CAE DEL CIELO! de Emmanuel Trédez

Somos fans dos libros divulgativos, e procuramos inculcar no alumnado (1º ESO) ese amor polos textos sucintos e instrutivos. Nesta ocasión, que mellor para esta xeneración de consumistas irredentos que botar man daquelo que añoran todo o tempo e adoran cal becerro de ouro (nunca mellor dito)? Iso si, de como empezou a cousa nin flowers. Para eles todo está inventado no século XXI, non se acordan de que levamos só 19 anos, claro, eles no estaban antes…

 En fin, que todo hai que dicirllo, que as moedas xa eran redondas na Antiga Grecia – e como ían ser se non?- non se lles ocorre que podían ser cadradas, triangulares, en forma de chave (como así foi). O do papel moeda para que contarvos, vamos, iso estaba cantado, é algo normal. Normal que un rectángulo de papel barato, reciclado poida valer 500 euros? Que o metes na lavadora e aló vai? Paciencia hai que ter, señor… 

E o máis flipante, non teñen nin idea do que custa a vida, non saben que con estes salarios basura de hoxe en día por traballos extenuantes é imposible chegar a fin de mes (por favor pais de verdade, botádenos unha man na casa). Como fin de festa, a apoteose final: aquilo de mídese o valor dunha persoa polo diñeiro que gaña? Cal banquiño dos acusados, polo noso Club de Lectura desfilaron todos os Messis, os Cristianos Ronaldos, as guapas de turno, os caraduras, as Mileys Cyrus, os influencers…nin sombra das grandes científicas, dos artistas, dos profesionais da sanidade, do voluntariado, xa non vos falo dos do ensino…

En dúas palabras, unha calamidade¡

Teatro clásico

  Mucho ruido y pocas nueces, se despertaron en el alumnado del club las ganas y la curiosidad de seguir leyendo y viendo más obras de teatro clásico. Y aprovechando este tirón, ¡que demandaban los alumnos!, preparamos una selección de obras del teatro del XVII: Fuenteovejuna, El caballero de Olmedo y Peribáñez o el Comendador de Ocaña de Lope de Vega y Tartufo de Molière . Para completar la sesión vimos la representación de RTVE del Tartufo, interpretada por Agustín González y la adaptación cinematográfica dirigida por Pilar Miró, El perro del hortelano.

  Después de leer y ver la adaptación cinematográfica de

    Aquí quedan las impresiones de Alba Lareo, alumna de este club de Literatura Universal. “El perro del hortelano tiene como protagonista a Diana, una condesa fría e inteligente que busca marido. Le gusta su secretario, Teodoro, pero no lo reconoce por la diferencia social que existe entre ambos. Al ver que este se compromete con Marcela, una criada, la condesa intentará separarlos con todas sus fuerzas. Sus celos serán el conflicto principal de la obra y de aquí el famoso refrán español: “El perro del hortelano, ni come, ni deja comer.”

La historia está llena de enredos, como es habitual en todas las comedias de Lope. El final es feliz y deja buen sabor de boca. Todos los problemas se resuelven  en los últimos minutos de la obra.

 Me ha encantado el romance entre Diana y Teodoro. Carmelo Gómez y Enma Suárez interpretan muy bien sus papeles y desprenden química a través de unos diálogos rápidos y fluidos.

 Lo que más me ha gustado es el respeto al verso original de la obra, que lo diferencia totalmente del cine que estamos acostumbrados a ver. También me han gustado las piezas musicales que complementan algunas escenas de forma muy acertada.”

Nada más que añadir, ánimo para leer algo más de teatro este verano.

Juul, de de Gregie de Maeyer e Koen Vanmechelen

    Nesta ocasión falaremos do libro Juul, que trata dun tema moi delicado (o acoso escolar).

     A súa lectura fíxosenos dura, pero a verdade é que pensamos que a pesar diso, esta historia debe ser contada. 

Imaxe da cuberta

    O libro é un álbum ilustrado que conta a historia dun neno que é o obxectivo das burlas dos seus compañeiros e decide ir eliminado aquelas partes do seu corpo que provocan risa e desaprobación, ata acabar convertido nunha pelota de xogos. Cada páxina presenta unha nova mutilación, e a cada páxina que avanzamos, sentímonos peor e ímonos quedando máis e máis calados... As páxinas do libro parecíannos moi frías, e os textos moi duros, pero pouco a pouco comprendemos por que estaba escrito así. Ao final aparece Nora, unha nena que o acaricia, e devólvelle a palabra ao poñerlle un lapis na boca e darlle papel. Devólvelle a voz... e Juul pode contar o que lle pasou, e que foron as burlas as que o levaron a esa autodestrucción. 

    Sen darnos conta, tamén nós fomos recuperando a voz e puidemos contar cousas que nos fixeron dano, puidemos reflexionar sobre o estúpido do noso comportamento ás veces, e tamén sobre o fácil que é danar a un compañeiro... pero tamén sobre o fácil que é axudalo se nos comprometemos. Juul autodestrúese para ser aceptado, para que o queiran, pero nunca é suficiente. 

   Agora xa sabemos que nunca debemos baixar por este camiño, porque este camiño leva a ningunha parte. Reflexionar entre todos sobre os insultos, a autoestima e sobre todo, falar sobre o valor da diferencia, fíxonos pensar e repensar certas cousas... e tamén serviu para facernos algunhas promesas. Clube de Lectura Inclusiva