La nieta del señor Linh, de Ph. Claudel

 Lemos no club de nais e pais La nieta del señor Linh, un libro de Fhilippe Claude que, malia ter xa anos, ninguén lera agás quen o propuxo. Sorprendeu pola súa brevidade e intensidade. 

Discutimos respecto á saúde mental do señor Linh. Sofre demencia (confunde unha boneca cunha nena) e por iso, logo de valoralo, é recluído nun centro sen posibilidade de saír ou, máis ben, ten unha “loucura salvadora”, unha loucura que o salva da desesperación ante a terrible situación que vive logo da morte da familia e amigos (el anciano se llama Linh. Es el único que lo sabe, porque el resto de las personas que lo sabían están muertas). A boneca parece ser tamén, xunto coa bolsiña de terra, o asideiro ante  o desarraigo nun país tan distinto do seu e cunha barreira lingüística insalvable. Parece que o único que entende isto -regálalle un vestido para a nena- é o seu novo amigo, o señor Bark,  quizás porque tamén viviu unha perda importante. De feito, ao final, di:“ El anciano mira a su amigo y le sonríe. Estrecha la hermosa muñeca entre sus delgados brazos, la estrecha como si su vida dependiera de ello, la estrecha como estrecharía a su nieta”. Parece que xa non precisa ese elemento salvador.

Tampouco é un problema a lingua co señor Bark, xa que grazas á empatía poden comunicar sentimentos sen precisar palabras: cun “bos días” é suficiente. 

Outra cuestión que suscitou debate na reunión foi se é un libro “triste”. Á maioría fíxonos chorar pero, entre tanta dor, hai esperanza. Como di o señor Bark cando descubre que o amigo está vivo: “sí, se dice, puede que la vida sea también esto. De vez en cuando un milagro, oro y risas, y de nuevo la esperanza cuando crees que a tu alrededor todo es destrucción y silencio”

A conclusión é que non deixou indiferente a ninguén e fai pensar en tantos desarraigados lonxe da súa terra e dos seus en lugares puco acolledores e con lingua e costumes tan distintos, algúns, coma o señor Linh, fuxindo tamén dunha guerra. 

Tristes armas, de Marina Mayoral

 “Tristes armas” é unha novela de Marina Mayoral que aborda de maneira conmovedora e profunda as experiencias de dúas irmás, Harmonía e Rosa, durante a Guerra Civil Española. A historia segue a estas nenas que, debido ao conflito, son enviadas á Unión Soviética, deixando atrás o seu fogar. 

A novela trata sentimentos de nostalxia e loita para adaptarse a unha nova cultura e lingua nun entorno descoñecido. Harmonía e Rosa, a pesar da súa xuventude, mostran unha notable capacidad de resiliencia. O desarrollo dos personaxes é moi meticuloso, xa que permite aos lectores empatizar coa súa situación e experimentar o seu crecemento personal ao largo da historia. Ademais, os outros nenos e coidadores do orfanato enriquecen a trama proporcionando varios puntos de vista.

Mentres que a adaptación de Harmonía e Rosa descríbese con profundidade e detalle, a situación dos seus pais menciónase como trasfondo. A nai, Isabel, simboliza amor e sacrificio, xa que toma a decisión de enviar ás súas fillas co fin de protexerlas do peligro. Esta enfrenta a incertidumbre diaria sobre o benestar das nenas mentres lidia coas atrocidades da guerra Española.

“Tristes armas” non é soamente unha historia sobre guerras e conflitos, tamén representa o amor de diversas maneiras: maternal, fraternal, amistosa e ata románticamente. De maneira que todos os personaxes mostren o seu apoio aos demais co fin de fomentar a felicidade nun período de crise.

A valoración global do libro no clube de lectura de 3º da ESO foi, sen dúbida, moi positiva. A todas gustounos o tema, na nosa opinión, está moi ben reflictido grazas ao estilo usado pola autora: conciso e sinxelo, pero á vez amplamente descriptivo, que permitiunos conectar profundamente cos personaxes mediante emocións auténticas.

Enderezo descoñecido, de KRESSMANN TAYLOR

 1932. Os dous amigos Max Eisenstein e Martin Schulse envíanse cartas para falar da galería de arte en California da que son propietarios, así como dos seus negocios no mundo da arte. Max é xudeu residente en Nova Iork, e Martin acaba de trasladarse á súa nación de orixe, Alemaña, coincidindo coa creación e auxe do partido nazi. Malia ter una grande relación de confianza, os ideais antisemitas penetrarán pouco a poouco na mentalidade de Martin e deteriorarán a súa amizade con Max en cada carta.

A valoración global que fixemos no clube de lectura de 1º de BAC sobre esta novela de apenas 70

páxinas foi moi positiva. Parécenos un moi bo reflexo de cómo as palabras dun führer poden calar tan fondo nunha poboación inxenua. A evolución da personaxe de Martin é, ademáis de rápida, radical. En pouco máis de tres cartas pasa de respectar aos xudeus a mostrar odio cara eles, argumentándolle a Max que son un pobo que só mira polos seus propios problemas, que se lamenta, que non é abondo para defenderse só… Ademais, tamén entra en xogo a personaxe de Griselle, irmá pequena de Martin. É unha actriz nova que intenta conseguir papeis en obras de teatro, e despois de probar sorte en Viena decide trasladarse a Alemaña para facer o mesmo. Con todo, a súa orixe xudea e o clima de inestabilidade política dificultan a súa seguridade, unha seguridade pola que Max se preocupa pedíndolle desesperadamente a Martin nunha das cartas que a acolla na súa casa.

Katherine Kressmann Taylor, malia que para publicar este libro tivo que asinalo elidindo o seu nome de muller, viu a súa historia censurada polo Reichkommisar. Entre os motivos que a levaron a escribir Enderezo descoñecido, Katherine destaca nun dos seus escritos o feito de que non comprendía o cambio que producía o “veleno nazi” nas persoas. Por se fose pouco, por aquela época os estadounidenses estaban desinformados dos estarrecedores sucesos que tiñan lugar no Terceiro Reich.

Dinámica, breve e moi fácil de ler, esta novela epistolar convírtese nun clásico cunha importante mensaxe que perdura ata o día de hoxe.

Por Lucía, 1º BAC

El silbido del arquero, de Irene Vallejo

 El silbido del arquero de Irene Vallejo é unha obra na que se mestura mitoloxía, historia e unha narrativa profundamente poética. A autora ofrécenos nesta novela unha reinterpretación  do mito de Eneas, o heroe troyano.

A historia segue a Eneas na súa viaxe épica despois da caída de Troia, na súa procura dun novo fogar e un novo destino. Vallejo non só recrea os eventos lendarios que envolven a Eneas e o seu séquito, senón que tamén explora as emocións, os dilemas e as relacións persoais dos seus personaxes cunha profundidade que os fai incriblemente humanos e próximos.

Un dos aspectos máis destacados de  El silbido del arquero  a habilidade de Irene Vallejo para tecer unha prosa lírica e elegante. O seu estilo é rico en imaxes e metáforas, logrando unha atmosfera que transporta ao lector a un mundo antigo, cheo de deuses caprichosos, heroes valentes e paisaxes exóticas. A narrativa flúe cunha cadencia case musical, facendo que a lectura sexa unha experiencia sensorial e emocionalmente intensa.

Os personaxes, especialmente Eneas, están marabillosam
ente delineados. Eneas non é presentado simplemente como un heroe lendario, senón como un home que enfronta as súas propias dúbidas, medos e responsabilidades. A súa viaxe é tanto físico como espiritual, e Vallejo captura esta dualidade cunha sutileza que enriquece a narrativa. 

A autora tamén mostra un profundo respecto e coñecemento polas fontes clásicas, como a Eneida de Virgilio, pero non se limita a elas. Vallejo achega a súa propia visión e reinterpretación, o que dá á novela unha frescura e orixinalidade que a distingue doutras obras baseadas en mitos.

 

Sir Gadabout, de Martyn Beardsley

 Sir Gadabout (cuxo nome é un xogo de palabras en inglés), coñecido como O Peor Cabaleiro do Mundo, é un cabaleiro con escaso talento como fidalgo pero un gran corazón, que o leva a internarse nas terras de Bretaña para rescatar á Reina Xinebra cando esta desaparece misteriosamente.

O autor Martyn Beardsley sérvese deste sinxelo argumento para contar unha cómica historia de aventuras, a primeira dunha serie, acompañada polas ilustracións de Tony Ross e inspirada nos relatos do rei Arturo e os Cabaleiros da táboa redonda. O curto relato, que a pesares de estar dirixido a nenos busca atrapar tamén aos adultos coas súas bromas e xogos de palabras, é unha lectura rápida e doada, pero a vontade do autor de facer unha obra apta para pequenos e grandes fai que algunhas bromas queden fora da comprensión dos nenos, situación que aconteceu cos membros do club, mentres que o ton infantil da historia pode causar tedio aos máis maiores.

Non foi unha lectura que desagradara ao club, pero o consenso xeral foi que era ocasionalmente repetitiva e que non captaba o suficiente a atención como para continuar lendo a serie.

Mi hermana, asesina en serie, de OYINKAN BRAITHWAITE

 Refleja la relación  entre dos hermanas de caracteres  opuestos. Korede, la mayor, es enfermera, muy

organizada, meticulosa, trabajadora y enamorada de un compañero del hospital.  Por otro lado, Ayoola, la pequeña, es la guapa, la que atrae a todos los hombres, pero que tiene la tendencia de matar a sus parejas. Ante estos sucesos, Korede siempre protege a su hermana y la ayuda a encubrir a sus parejas. Korede se ve en la tesitura de elegir entre su familia y la vida que ella desea tener.

Lo atractivo  de este libro es que está estructurado en capítulos cortos en los que se fusionan historias alternas, como la del padre o la del hombre en coma.

Pero  el final no convence: parece que la protagonista lleva toda la obra sembrando que en algún momento va a explotar contra su hermana y, cuando finalmente tiene la oportunidad, no lo hace deshaciendo toralmente al personaje.

El libro representa las distintas personalidades de las hermanas y  nos hace reflexionar sobre el poder del amor, las relaciones tóxicas y las posibilidades de comprensión entre las personas. 

Por Carmen, 2º Bac

El extranjero , de A. Camus

 

El libro gira en torno a un personaje muy peculiar, Mersault, quien ante la muerte de su madre no parece demostrar ninguna emoción. Incluso cunado comete un asesinato a sangre fría no es capaz de sentir ningún arrepentimiento, solo una llamativa pasividad.

La novela no sigue una trama fija. El lector sigue a Mersault  en su catastrófica toma de decisiones, pero nunca se le ofrece ninguna explicación acerca de su actuación: el lector asiste a los hechos de la historia sin posibilidad de empatizar con ninguno de los personajes.

En cuanto a su estilo es simple y claro, pero también destaca por su gran lirismo en los momentos más emotivos del libro.

En definitiva, Camus consigue sintetizar en muy pocas páginas, el vacío y la insignificancia de la vida humana, que se alinea con la corriente existencialista tan extendida durante momentos críticos para el ser humano como la IIª Guerra Mundial.

Por Sara y Bea, 2º de Bac.

Guárdate de los idus, de Lola Gándara

 Guárdate de los Idus é unha obra que nos transporta á Roma antiga, nunha época chea de intrigas,

conspiracións e figuras históricas emblemáticas. A autora ofrécenos unha visión íntima e vívida dos días previos ao fatídico 15 de marzo, o famoso día dos Idus de marzo, no que Xulio César foi asasinado.

A historia segue a Lucio, un mozo patricio que se ve atrapado no bulebule de eventos que sacoden Roma neses días cruciais. A través dos seus ollos, o lector experimenta a tensión, a traizón e o sentido de fatalismo que impregna a atmosfera da cidade. Lucio é un personaxe co que é fácil identificarse: a súa lealdade, dúbidas e medos reflicten as complexidades humanas daqueles que viviron en tempos tan tumultuosos.

Lola Gándara demostra un profundo coñecemento histórico, e isto reflíctese na precisión coa que describe a vida cotiá en Roma, así como nas dinámicas políticas e sociais da época. Os escenarios están magníficamente detallados, desde os maxestosos edificios do Foro ata os recunchos máis escuros e perigosos da cidade.

Un dos puntos fortes da novela é como humaniza a personaxes históricos, presentándoos non só como figuras de poder e lenda, senón como seres humanos con motivacións, medos e desexos. A figura de Xulio César, por exemplo, é tratada cunha complexidade que vai máis aló do simple relato histórico, permitindo ao lector entender mellor as súas accións e decisións.

A tensión narrativa mantense constante ao longo da novela. Desde o principio, sábese que algo terrible está por suceder, e esta anticipación mantén ao lector coa intriga. Os diálogos son áxiles e realistas, contribuíndo a construír unha trama que se desenvolve cun ritmo adecuado, sen perder intensidade.

 Esta obra non é só unha novela histórica; é tamén unha reflexión sobre o poder, a ambición e as consecuencias das nosas decisións. A autora convida o lector a considerar como os eventos do pasado resoan no presente e como as decisións individuais poden ter repercusións que transcenden o tempo.

En resumo,  é unha lectura apaixonante para os amantes da historia e a ficción histórica. É unha novela que non só informa, senón que tamén entretén e provoca reflexión.

Kafka e a boneca viaxeira, de J. Sierra i Fabra

 En Kafka e a boneca viaxeira, o autor mergúllase profundamente na relación entre os nenos e os adultos, explorando á vez temas universais como a inocencia, a bondade e a fantasía. Sierra i Fabra aborda estas cuestións desde un estilo narrativo caracterizado por unha sinxeleza, utilizando frases curtas e sen demasiada ornamentación, pero logrando transmitir todo aquilo que quere contar entre as súas liñas.

A historia, que se desenvolve en menos de cento trinta páxinas e céntrase en só dous personaxes, logra encapsular todo un proceso vital: o paso da nenez á madurez. Cun texto no que cada páxina reflicte a sensibilidade do autor e a súa habilidade para conectar co lector. Por isto, é un libro moi adecuado para un publico novo, por lograr conectar e tratar un dos eventos que o lector, aínda que non o saiba, está a vivir: o facerse maior. 

Baixo o meu punto de vista, o autor crea un libro bellísimo con moita sinxeleza. É un exemplo de que na literatura non é necesario o ornamento innecesario, non é necesario crear textos complexos para tratar temas como tal, neste caso crecer. É un libro que recomendaría a aquelas persoas que se cadra queiran comezar a indagar na literatura, xa que se fai moi levadío e a historia é amena e sobre todo bonita.

Instruccións para tomar café, de Núñez Singala

 

A ironía do título deste libro, xunto coa súa cuberta, xa nos fan ter unha idea da súa temática. E é que Instrucións para tomar café fai un retrato humorístico e realista da sociedade galega. Esta antoloxía de relatos está composta por catro apartados ou “libros” breves: o Libro de reclamacións, o Libro de estilo, o propio Libro de instrucións e o Libro de contos.

Nos dous primeiros, Singala sitúase no panorama galego actual para ofrecernos a súa visión acerca de algúns temas tan enxebres como a nosa cociña tradicional, as múltiples facetas do vocabulario galego ou a retranca, e outros de máis actualidade, desde a emigración ata o panorama político pasando por sucesos da vida cotiá do máis comúns. Se ben é certo que o autor non escribe referenciando ninguna ideoloxía concreta, no terceiro relato pódese percibir unha crítica directa (e moi acertada) ao deixamento da administración pública.

O Libro de instrucións, que dá nome a toda a antoloxía, vai dirixido segundo o autor tanto a non galegos como a galegos con sentido do humor. Trátase dunha especie de manual para saber relacionarse en Galicia: como rexeitar - ou rematar por aceptar - un café sen ofender ao que nolo ofrece, como parecer galego (sección con outra crítica moi ben traída na que Singala nos fai ver como desprezamos a nosa cultura), como falar da húmida climatoloxía galega… En definitiva, pequenas descricións das situacións que moitos de nós de vivimos todos os días e que forman parte dunha segunda cultura, esa que rixe os nosos comportamentos en sociedade. Velaquí o máis importante do libro: non é necesario ter raíces na nosa comunidade para comprobar que estes costumes se cumpren, se non é na maioría, na totalidade das nosas relacións entre galegos.

Por último, o Libro de contos é unha parodia dos principais contos do imaxinario popular europeo e o desenvolvemento doutros ficticios. O autor adáptaos de novo á situación social e política de hoxe en día para deixarnos un conxunto de microrrelatos que falan da deforestación, os roles de xénero ou incluso a explotación laboral.

En resumo, Instrucións para tomar café é unha lectura breve, lixeira, cargada de bo humor e chea de elementos da idiosincrasia galega. Con algúns dos relatos o lector atópase preguntándose a si mesmo que me quere dicir o autor con isto? e, xaora, invitan a unha reflexión sobre a cultura e o panorama político actual. Moi recomendable.

Por Lucía, 1º Bac

84, Charing cross road de HELENE HANFF

 Mentres o mundo tenta recuperarse da II Guerra Mundial, a guionista Helene Hanff –xudía residente en Nova York - escribe á librería Marks&Co para pedir libros difíciles de atopar no mercado. O libreiro Frank Doel respóndelle desde Londres con días, meses ou mesmo anos de atraso, proporcionándolle a Helene os volumes que esta lle solicita, e a partir dese momento establécese entre eles unha gran relación de amizade.

 

Estes feitos, sucedidos realmente, son os que recollen todas as cartas que conforman 84, Charing Cros Road. Cartas nas que Helene protesta polos libros que recibe, demanda exigentemente outros e fala sobre o seu traballo como guionista; cartas nas que Frank comunica as súas procuras e agradece toda a comida que recibe de Helene mentres o racionamento perdura no Reino Unido. Ao longo de toda a novela podemos ver como a relación entre Frank e Helene evoluciona, aínda que especialmente coñecémola en profundidade a ela pola súa maneira de facer os seus pedidos ou a indignación que sente pola pésima edición dalgúns volumes. E é que este é un libro de amor polos libros, con múltiples referencias en todas as cartas a autores clásicos e outros menos coñecidos e selectos da literatura universal. Helene adora os libros antigos, tenos xunto a ela todo o tempo e cando non os le sempre os toca e contempla a súa encadernación.

 Unha das cousas que máis nos gustaron no club de lectura de 1º de BAC foi esa relación entre os seus personaxes, que vai desde un punto inicial no que ningún dos protagonistas coñécese ata a afinidade que chegan a ter (Helene chama a Frank “amigo”, “Frankie”; a familia de Frank chega a establecer contacto con ela, e mesmo outros libreiros de Marks&Co agradécenlle os seus envíos de comida e ínstana a que faga unha viaxe a Londres para coñecerse). 

Helene Hanff (1916, Filadelfia, EEUU) decidiu axuntar todas as cartas que escribiu a Marks&Co durante máis de vinte anos para publicar esta novela. Fácil de ler, dinámica e breve, é unha boa lectura, como escribía a propia Helene a Frank Doel, “para as longas tardes invernais”.

Por Lucía, 1º BAC

Atranco no banco, de Núñez Singala

 

Atranco no banco é unha pequena peza dramática na que coñecemos a dous homes: Lois e Rafael. Estes pretenden roubar un banco, pero, ao non teren experiencia, a súa peripecia resulta máis cómica que efectiva. Ademais, o seu obxectivo vai verse dificultado por outros dous personaxes, don Serafín, o director do banco, e Vanessa, a súa axudante.

Dende esta premisa, Núñez Singala consegue nunha extensión reducida construir unha obraque atrapa ao lector dende a primera páxina e o divirte durante toda a obra. Así opinaron os nenos do club e non faltaron risas durante a súa lectura. O final do libro tampoco lles decepcionou, xa que o autor introduce un xiro sorprendente.