Descoñecidos, de David Lozano

 Este libro divídese principalmente en dúas historias, aparentemente sen relación, pero as cales se enlazan nun punto do libro.

Unha delas fálanos de Lara, unha rapaza que ten unha cita cun rapaz que coñeceu por internet. A outra historia preséntanos unha policía e un forense na escena do que parece un suicidio.

A idea principal do texto é bastante boa, pero o desenvolvemento desta deixa bastantes incongruencias. Por exemplo, Lara só lle contou os detalles da súa cita a unha das súas amigas, por medo a que o seu ex se decatase, pero non tivo reparos en publicar nas redes frases coma: "esta será a noite da miña vida". Na outra historia tamén podemos ver cousas bastante incoherentes. Un exemplo disto podémolo ver no comportamento da policía; pois, sen ningún tipo de probas ou razón lóxica e contra o dictame do forense, ela concluíu que non foi un suicidio, senón un asasinato. Tamén podemos ver incoherencias no carácter dos persoaxes e na súa evolución. Por exemplo, na primeira metade do libro, Lara amósase extremadamente desconfiada e temerosa, como demostra cando, durante a primeira metade da cita, vixía a porta do Mc'Donals onde quedaron, por se aparecía o seu ex. Pola contra, mais tarde amósase moito máis confiada e olvida completamente ao seu ex. O carácter do "malo" do libro tamén é moi incoherente, pois parece unha persoa completamente normal, pero en realidade é un psicópata que leva 6 meses preparando o seu plan e finxindo; pero nos momentos máis cruciais e decisivos mostra dúbidas e sentimentos.

Por outra banda, no clímax da historia, o autor fai un flashback que non aporta nada á historia e refrea o ritmo desta.

Aínda que o libro conteña todos estes problemas, eu disfrutei en xeral dunha primeira lectura; pero se o que buscades é un bo libro de intriga ou misterio, este libro non é o máis recomendable.

Por Saúl, 3º ESO

Estrelecer , de Carlos Labraña

Esta vez, no Club de Lectura, limos Estrelecer, de Carlos Labraña.

Esta obra de teatro describe a un grupo de amigas que entran pola noite nunha casa, aparentemente abandonada e na que quedarán atrapadas. Na casa vive unha muller, que parece traer a morte con ela. A historia é escura, como a noite. Pareceunos que o autor podería querer explicarnos o que é a maldade, as sombras que habitan na casa farían alusión, pensamos, á falta de liberdade.

A nós a historia non nos acabou de atrapar, aínda que si nos gustou como estaba escrita.

Por Diana  (3º ESO)

Aurora y en la hora

Esta novela escrita por un colectivo de autores non aporta nada á historia da narrativa xuvenil. Se nos cinguimos ao relato, o cúmulo de tópicos na narración non permite que a trama flúa, as personaxes non son convincentes, e as escenas encadénanse a tal velocidade que os lectores saltan dunha a outra sen respiro, e non hai visos de que a cousa mellore. Non se trata de matar aos lectores xuveniles a un susto por minuto, non se poden mesturar o tren da bruxa con fantasmas, mulleres tolas, ventos que murmurian e irmás mortas. Non é crible de ninguna das maneiras, mesmo para tratarse dun suposto xénero de ficción e terror. Tantos estereotipos desaniman ao máis pintado. Hai innumerables obras maestras deste tipo que pode ler a xente nova, amósasen en edicións modernas, en cómics, ilustradas… Non perdamos o tempo.

Casa de Bonecas, de Henrik Ibsen

Este curso, no Club de 4º da ESO, comezamos cunha obra teatral, nada menos que Casa de Muñecas de Ibsen. 

 En Casa de Muñecas coñecemos a familia formada por Nora, Torvald e os seus tres fillos. Parecen unha familia feliz. Pero, a través dunha amiga de Nora, coñeceremos o segredo desta. 

 Gustounos a obra, pero sobre todo o cambio na personalidade de Nora, de ser sumisa, e insustancia en apariencia, a afirmarse, “empoderarse” por usar un termo máis contemporáneo. Sorprendeunos, por dicilo dalgún xeito, que Ibsen, ao fin e ao cabo fillo do seu tempo, escribira unha obra que case se pode considerar feminista, pois o personaxe de Nora preséntase cada vez máis forte, mentres que en paralelo, o seu marido pasa de ser o “sexo forte” a amosarse débil, pero iso si, aferrado ao seu papel patriarcal. 

 En definitiva, unha obra que recomendamos, sobre todo pola súa contemporaneidade, a pesar de que a obra foi escrita a finais do XIX, na que o autor fai unha crítica aguda ás normas matrimoniais desa época.

 Por Nesta, 4º ESO