A culpa, de María Solar

 

Na reunión de xaneiro falamos sobre a obra dunha autora galega, María Solar, coñecida sobre todo pola súa literatura xuvenil.

 Porén A culpa é un thriller psicolóxico, cuxa trama vai desenvolvéndose ao tempo que Mirta Gondar conta no seu diario segredos inconfesables e feitos desgarradores, e Amanda fai pescudas sobre a vida desa señora Gondar, unha perfecta descoñecida á que atendeu unha soa vez na entidade bancaria na que traballa, e da que, inesperadamente, é a súa herdeira. Case dende o principio o lector decátase de que hai algo que non cadra. 

 Mirta escribe para expiar a culpa. Séntese culpable dos crimes cometidos pola súa amiga Marcela. Algunhas opinamos que tampouco coñece todos os seus crimes porque, é Marcela responsable da morte do seu home e do seu fillo? A personalidade posesiva e controladora de Marcela fai pensar que así foi. 

O máis sorprendente é o final, sen dúbida, e non parece consecuente co carácter de Amanda, pero por diñeiro algúns chegan a facer calquera cousa.

 Recomendamos todas, sen dúbida, esta obra de lectura doada e trepidante.

El hombre que confundió a su mujer con un sombrero, de O. Sacks

 

En este libro Sacks recoge en forma de pequeños relatos casos de enfermedades psicológicas, trastornos y tras situaciones en las que las personas presentaban diferencias psíquicas y de comportamiento. Expone las historia de cada paciente para acercarnos a ellos y hacerlo más humano, además profundiza en las causas de los trastornos, tratamientos y cómo afecta a la vida de cada persona.

La forma en la que relata las historias personales me parece que hace el libro interesante y más accesible para todo el mundo, ya que si se limitase a la descripción de los casos de un modo más "científico" o médico no resultaría demasiado interesante para aquellos sin un conocimiento previo; por eso, loa cercanía de las  historias nos permite entender cada caso.

Los capítulos son muy variados: tratan de "perdidas", "excesos", "arrebatos"... El enfoque varía pues algunas tienen tratamiento directo y otros, no. En algún caso se cuenta de manera más general o en alguno las persona ni siquiera es su paciente.

Relata estas historias de manera que resultan muy entretenidas e interesantes, permitiéndonos comprender la gran lucha que suponen estas enfermedades , además de aportar conocimientos sobre ellos.

Por Iria y Carla (2º Bac)

O bosque dos raposos aforcados, de Arto Paasilinna

  Na reunión de decembro comentamos a lectura proposta pola compañeira Yolanda, O bosque dos raposos aforcados, do autor finlandés Arto Paasilinna, que ninguén do grupo coñecíamos, nin obra nin autor, e que a todas nos gustou. Algunhas lémolo na súa tradución a galego e outras na versión en castelán que ten por título, El bosque de los zorros.

É unha obra doada de ler e, ademais, ten unha boa dose de humor e bastante sarcasmo. É un autor que disfraza coa risa, co humor, unha visión pesimista da sociedade ou quere facer ver que aínda os máis malos teñen corazón? Fixéronse ambas interpretacións.

No que todas coincidimos é que un personaxe como a anciá que fuxe dos que queren encerrala nun xeriátrico só é posible como personaxe literario e todas coincidimos en que o autor posiblemente quere denunciar a situación que viven moitos anciáns, sos ou non, que aínda sendo totalmente autónomos, e tendo aínda moito que aportar, se ven recluídos nunha residencia de anciáns.

A todas nos pareceu moi recomendable, tanto a obra como o autor, que se deu a coñecer en España logo da primeira tradución dunha obra súa, El año de la liebre, tamén traducida ao galego, O ano da lebre. 

La nieta del señor Linh, de Ph. Claudel

 Lemos no club de nais e pais La nieta del señor Linh, un libro de Fhilippe Claude que, malia ter xa anos, ninguén lera agás quen o propuxo. Sorprendeu pola súa brevidade e intensidade. 

Discutimos respecto á saúde mental do señor Linh. Sofre demencia (confunde unha boneca cunha nena) e por iso, logo de valoralo, é recluído nun centro sen posibilidade de saír ou, máis ben, ten unha “loucura salvadora”, unha loucura que o salva da desesperación ante a terrible situación que vive logo da morte da familia e amigos (el anciano se llama Linh. Es el único que lo sabe, porque el resto de las personas que lo sabían están muertas). A boneca parece ser tamén, xunto coa bolsiña de terra, o asideiro ante  o desarraigo nun país tan distinto do seu e cunha barreira lingüística insalvable. Parece que o único que entende isto -regálalle un vestido para a nena- é o seu novo amigo, o señor Bark,  quizás porque tamén viviu unha perda importante. De feito, ao final, di:“ El anciano mira a su amigo y le sonríe. Estrecha la hermosa muñeca entre sus delgados brazos, la estrecha como si su vida dependiera de ello, la estrecha como estrecharía a su nieta”. Parece que xa non precisa ese elemento salvador.

Tampouco é un problema a lingua co señor Bark, xa que grazas á empatía poden comunicar sentimentos sen precisar palabras: cun “bos días” é suficiente. 

Outra cuestión que suscitou debate na reunión foi se é un libro “triste”. Á maioría fíxonos chorar pero, entre tanta dor, hai esperanza. Como di o señor Bark cando descubre que o amigo está vivo: “sí, se dice, puede que la vida sea también esto. De vez en cuando un milagro, oro y risas, y de nuevo la esperanza cuando crees que a tu alrededor todo es destrucción y silencio”

A conclusión é que non deixou indiferente a ninguén e fai pensar en tantos desarraigados lonxe da súa terra e dos seus en lugares puco acolledores e con lingua e costumes tan distintos, algúns, coma o señor Linh, fuxindo tamén dunha guerra. 

Tristes armas, de Marina Mayoral

 “Tristes armas” é unha novela de Marina Mayoral que aborda de maneira conmovedora e profunda as experiencias de dúas irmás, Harmonía e Rosa, durante a Guerra Civil Española. A historia segue a estas nenas que, debido ao conflito, son enviadas á Unión Soviética, deixando atrás o seu fogar. 

A novela trata sentimentos de nostalxia e loita para adaptarse a unha nova cultura e lingua nun entorno descoñecido. Harmonía e Rosa, a pesar da súa xuventude, mostran unha notable capacidad de resiliencia. O desarrollo dos personaxes é moi meticuloso, xa que permite aos lectores empatizar coa súa situación e experimentar o seu crecemento personal ao largo da historia. Ademais, os outros nenos e coidadores do orfanato enriquecen a trama proporcionando varios puntos de vista.

Mentres que a adaptación de Harmonía e Rosa descríbese con profundidade e detalle, a situación dos seus pais menciónase como trasfondo. A nai, Isabel, simboliza amor e sacrificio, xa que toma a decisión de enviar ás súas fillas co fin de protexerlas do peligro. Esta enfrenta a incertidumbre diaria sobre o benestar das nenas mentres lidia coas atrocidades da guerra Española.

“Tristes armas” non é soamente unha historia sobre guerras e conflitos, tamén representa o amor de diversas maneiras: maternal, fraternal, amistosa e ata románticamente. De maneira que todos os personaxes mostren o seu apoio aos demais co fin de fomentar a felicidade nun período de crise.

A valoración global do libro no clube de lectura de 3º da ESO foi, sen dúbida, moi positiva. A todas gustounos o tema, na nosa opinión, está moi ben reflictido grazas ao estilo usado pola autora: conciso e sinxelo, pero á vez amplamente descriptivo, que permitiunos conectar profundamente cos personaxes mediante emocións auténticas.

Enderezo descoñecido, de KRESSMANN TAYLOR

 1932. Os dous amigos Max Eisenstein e Martin Schulse envíanse cartas para falar da galería de arte en California da que son propietarios, así como dos seus negocios no mundo da arte. Max é xudeu residente en Nova Iork, e Martin acaba de trasladarse á súa nación de orixe, Alemaña, coincidindo coa creación e auxe do partido nazi. Malia ter una grande relación de confianza, os ideais antisemitas penetrarán pouco a poouco na mentalidade de Martin e deteriorarán a súa amizade con Max en cada carta.

A valoración global que fixemos no clube de lectura de 1º de BAC sobre esta novela de apenas 70

páxinas foi moi positiva. Parécenos un moi bo reflexo de cómo as palabras dun führer poden calar tan fondo nunha poboación inxenua. A evolución da personaxe de Martin é, ademáis de rápida, radical. En pouco máis de tres cartas pasa de respectar aos xudeus a mostrar odio cara eles, argumentándolle a Max que son un pobo que só mira polos seus propios problemas, que se lamenta, que non é abondo para defenderse só… Ademais, tamén entra en xogo a personaxe de Griselle, irmá pequena de Martin. É unha actriz nova que intenta conseguir papeis en obras de teatro, e despois de probar sorte en Viena decide trasladarse a Alemaña para facer o mesmo. Con todo, a súa orixe xudea e o clima de inestabilidade política dificultan a súa seguridade, unha seguridade pola que Max se preocupa pedíndolle desesperadamente a Martin nunha das cartas que a acolla na súa casa.

Katherine Kressmann Taylor, malia que para publicar este libro tivo que asinalo elidindo o seu nome de muller, viu a súa historia censurada polo Reichkommisar. Entre os motivos que a levaron a escribir Enderezo descoñecido, Katherine destaca nun dos seus escritos o feito de que non comprendía o cambio que producía o “veleno nazi” nas persoas. Por se fose pouco, por aquela época os estadounidenses estaban desinformados dos estarrecedores sucesos que tiñan lugar no Terceiro Reich.

Dinámica, breve e moi fácil de ler, esta novela epistolar convírtese nun clásico cunha importante mensaxe que perdura ata o día de hoxe.

Por Lucía, 1º BAC

El silbido del arquero, de Irene Vallejo

 El silbido del arquero de Irene Vallejo é unha obra na que se mestura mitoloxía, historia e unha narrativa profundamente poética. A autora ofrécenos nesta novela unha reinterpretación  do mito de Eneas, o heroe troyano.

A historia segue a Eneas na súa viaxe épica despois da caída de Troia, na súa procura dun novo fogar e un novo destino. Vallejo non só recrea os eventos lendarios que envolven a Eneas e o seu séquito, senón que tamén explora as emocións, os dilemas e as relacións persoais dos seus personaxes cunha profundidade que os fai incriblemente humanos e próximos.

Un dos aspectos máis destacados de  El silbido del arquero  a habilidade de Irene Vallejo para tecer unha prosa lírica e elegante. O seu estilo é rico en imaxes e metáforas, logrando unha atmosfera que transporta ao lector a un mundo antigo, cheo de deuses caprichosos, heroes valentes e paisaxes exóticas. A narrativa flúe cunha cadencia case musical, facendo que a lectura sexa unha experiencia sensorial e emocionalmente intensa.

Os personaxes, especialmente Eneas, están marabillosam
ente delineados. Eneas non é presentado simplemente como un heroe lendario, senón como un home que enfronta as súas propias dúbidas, medos e responsabilidades. A súa viaxe é tanto físico como espiritual, e Vallejo captura esta dualidade cunha sutileza que enriquece a narrativa. 

A autora tamén mostra un profundo respecto e coñecemento polas fontes clásicas, como a Eneida de Virgilio, pero non se limita a elas. Vallejo achega a súa propia visión e reinterpretación, o que dá á novela unha frescura e orixinalidade que a distingue doutras obras baseadas en mitos.

 

Sir Gadabout, de Martyn Beardsley

 Sir Gadabout (cuxo nome é un xogo de palabras en inglés), coñecido como O Peor Cabaleiro do Mundo, é un cabaleiro con escaso talento como fidalgo pero un gran corazón, que o leva a internarse nas terras de Bretaña para rescatar á Reina Xinebra cando esta desaparece misteriosamente.

O autor Martyn Beardsley sérvese deste sinxelo argumento para contar unha cómica historia de aventuras, a primeira dunha serie, acompañada polas ilustracións de Tony Ross e inspirada nos relatos do rei Arturo e os Cabaleiros da táboa redonda. O curto relato, que a pesares de estar dirixido a nenos busca atrapar tamén aos adultos coas súas bromas e xogos de palabras, é unha lectura rápida e doada, pero a vontade do autor de facer unha obra apta para pequenos e grandes fai que algunhas bromas queden fora da comprensión dos nenos, situación que aconteceu cos membros do club, mentres que o ton infantil da historia pode causar tedio aos máis maiores.

Non foi unha lectura que desagradara ao club, pero o consenso xeral foi que era ocasionalmente repetitiva e que non captaba o suficiente a atención como para continuar lendo a serie.