Instruccións para tomar café, de Núñez Singala

 

A ironía do título deste libro, xunto coa súa cuberta, xa nos fan ter unha idea da súa temática. E é que Instrucións para tomar café fai un retrato humorístico e realista da sociedade galega. Esta antoloxía de relatos está composta por catro apartados ou “libros” breves: o Libro de reclamacións, o Libro de estilo, o propio Libro de instrucións e o Libro de contos.

Nos dous primeiros, Singala sitúase no panorama galego actual para ofrecernos a súa visión acerca de algúns temas tan enxebres como a nosa cociña tradicional, as múltiples facetas do vocabulario galego ou a retranca, e outros de máis actualidade, desde a emigración ata o panorama político pasando por sucesos da vida cotiá do máis comúns. Se ben é certo que o autor non escribe referenciando ninguna ideoloxía concreta, no terceiro relato pódese percibir unha crítica directa (e moi acertada) ao deixamento da administración pública.

O Libro de instrucións, que dá nome a toda a antoloxía, vai dirixido segundo o autor tanto a non galegos como a galegos con sentido do humor. Trátase dunha especie de manual para saber relacionarse en Galicia: como rexeitar - ou rematar por aceptar - un café sen ofender ao que nolo ofrece, como parecer galego (sección con outra crítica moi ben traída na que Singala nos fai ver como desprezamos a nosa cultura), como falar da húmida climatoloxía galega… En definitiva, pequenas descricións das situacións que moitos de nós de vivimos todos os días e que forman parte dunha segunda cultura, esa que rixe os nosos comportamentos en sociedade. Velaquí o máis importante do libro: non é necesario ter raíces na nosa comunidade para comprobar que estes costumes se cumpren, se non é na maioría, na totalidade das nosas relacións entre galegos.

Por último, o Libro de contos é unha parodia dos principais contos do imaxinario popular europeo e o desenvolvemento doutros ficticios. O autor adáptaos de novo á situación social e política de hoxe en día para deixarnos un conxunto de microrrelatos que falan da deforestación, os roles de xénero ou incluso a explotación laboral.

En resumo, Instrucións para tomar café é unha lectura breve, lixeira, cargada de bo humor e chea de elementos da idiosincrasia galega. Con algúns dos relatos o lector atópase preguntándose a si mesmo que me quere dicir o autor con isto? e, xaora, invitan a unha reflexión sobre a cultura e o panorama político actual. Moi recomendable.

Por Lucía, 1º Bac

84, Charing cross road de HELENE HANFF

 Mentres o mundo tenta recuperarse da II Guerra Mundial, a guionista Helene Hanff –xudía residente en Nova York - escribe á librería Marks&Co para pedir libros difíciles de atopar no mercado. O libreiro Frank Doel respóndelle desde Londres con días, meses ou mesmo anos de atraso, proporcionándolle a Helene os volumes que esta lle solicita, e a partir dese momento establécese entre eles unha gran relación de amizade.

 

Estes feitos, sucedidos realmente, son os que recollen todas as cartas que conforman 84, Charing Cros Road. Cartas nas que Helene protesta polos libros que recibe, demanda exigentemente outros e fala sobre o seu traballo como guionista; cartas nas que Frank comunica as súas procuras e agradece toda a comida que recibe de Helene mentres o racionamento perdura no Reino Unido. Ao longo de toda a novela podemos ver como a relación entre Frank e Helene evoluciona, aínda que especialmente coñecémola en profundidade a ela pola súa maneira de facer os seus pedidos ou a indignación que sente pola pésima edición dalgúns volumes. E é que este é un libro de amor polos libros, con múltiples referencias en todas as cartas a autores clásicos e outros menos coñecidos e selectos da literatura universal. Helene adora os libros antigos, tenos xunto a ela todo o tempo e cando non os le sempre os toca e contempla a súa encadernación.

 Unha das cousas que máis nos gustaron no club de lectura de 1º de BAC foi esa relación entre os seus personaxes, que vai desde un punto inicial no que ningún dos protagonistas coñécese ata a afinidade que chegan a ter (Helene chama a Frank “amigo”, “Frankie”; a familia de Frank chega a establecer contacto con ela, e mesmo outros libreiros de Marks&Co agradécenlle os seus envíos de comida e ínstana a que faga unha viaxe a Londres para coñecerse). 

Helene Hanff (1916, Filadelfia, EEUU) decidiu axuntar todas as cartas que escribiu a Marks&Co durante máis de vinte anos para publicar esta novela. Fácil de ler, dinámica e breve, é unha boa lectura, como escribía a propia Helene a Frank Doel, “para as longas tardes invernais”.

Por Lucía, 1º BAC