Zenobia ou o reflexo do ocaso dunha ilusión

            Estivemos lendo Zenobia, ese magnífico cómic de Morten Dürr, no Club de Lectura de 1º da ESO. E limos como se nós tamén afogásemos, perdidos como estábamos nun mar de sufrimento sen táboa de salvación: os nenos baixaban a cabeza, algúns sabían algo, outros vivíranno en primeira persoa, eles ou seus pais. Aos máis ninguén lles contara a verdade.

O occidente rico mira sen ver, pensa sen reflexionar, cre que o sabe todo… ou xa non quere saber máis (ai, que horror, quitádeme iso de aí, sempre están co mesmo). E así pasamos a xornada, cambiando de canal a cada paso, como o avestruz que agocha a cabeza debaixo da terra.

Non obstante, o drama dos refuxiados segue aí. E iso que nosoutros fomos eles - seguímolo sendo - marchamos dos nosos lares buscando unha vida mellor, traballo, paz. Non é tan difícil de comprender. E con todo, canta traxedia sen fin, canto desgarro, cantos vínculos quebrados, canta historia desterrada.

Amina é unha nena siria, como Zenobia, a poderosa raíña que conquistó un imperio. O seu valor será tomado como exemplo pola protagonista para tentar superar a proba definitiva, pero a realidade será máis forte que ela. Ese silencio, que é linguaxe no cómic, mergúllanos nas tebras. O inferno ábrese cada vez que unha patera é lanzada ao abismo. Están sos, cegos, perdidos, e non hai luz ao outro lado. Que vergonza!