domingo, 21 de diciembre de 2014

Silencio, de Fran Alonso

O xoves 18 de decembro,  reunímonos unha vez máis o club de lectura para falar sobre o libro Silencio . 

É unha historia que trata sobre un home que vive en Galicia e que se mudou a Madrid para buscar traballo como periodista.  Vivía nun piso moi solitario e no piso do lado, sempre sucedían feitos moi estranos, que moitas veces, deixábano ata sen dormir a causa da dúbida e da preocupación. Porén, el non facía nada para saber cal era a orixe de tales ruidos. Só maquinaba sobre eles.

Nós, ao falar sobre esta historia , chegamos a conclusión de que o autor nos quere transmitir a soídade que se pode chegar a sentir e que aceptamos feitos que nos parecen normais (como o de o ruído e os feitos estranos no piso de al lado) xa que o temos visto moitas veces. Cousa que mesmo non se debería facer porque, tal e como nos sorprendeu esta historia co seu final (o asasanito do neno que vivía no piso de al lado por o seu pai , e os ruídos que finalmente descubrimo que foron para disimular a tortura que lle facía ao neno) non sempre é normal o que sucede nin sucede o que creemos que é.

Por outra banda, algúns opinaron que era moi esaxerado que o home quedárase sen durmir a consecuencia dos ruídos que escoitaba e que lle afectara tanto na súa vida. Xa que, paradoxicamente, os sonidos que chegaban da casa do lado chegaron a obsesionalo de tal xeito que incluso modificou os seus hábitos de vida. Pero, non foi máis aló. Non quixo saber nada máis.

En xeral, pensamos que a mensaxe que transmitiu o autor é moi certa mais tamén que a historia foi demasiado cansina na súa lectura.

Por Mouna

lunes, 15 de diciembre de 2014

14, de Jean Echenoz

Para acabar el año 2014 que mejor que proponerles la lectura de 14, de J. Echenoz tan aplaudida por la crítica.
Las reacciones a esta novela, en la que se condensa en 98 páginas la denominada Gran Guerra desde la perspectiva de su protagonista Anthime, joven de un pueblo francés llamado a filas, fueron muy diferentes: defensoras y detractoras del libro nos enzarzamos en una discusión. Unas destacaron ese comienzo cinematográfico, esas descripciones detallistas que rozan lo puntillesco, el hiperrealismo de gran calidad literaria, como la descripción minuciosa del contenido de sus mochilas, y que en ocasiones, llegaba a ser brutal y desgarradora. En cuanto a las detractoras, adujeron que los personajes estaban poco perfilados, que eran arquetipos, que no habían sentido emoción alguna en aquello que se narraba, que era distante, que no da una visión de la guerra, que parecía un ejercicio literario realizado por un burgués que no “se mojaba”, que no se pronunciaba ni sobre sus causas, ni sobre sus consecuencias. Quizá porque como se dice en la novela: “Todo esto se ha escrito mil veces, quizá no merece la pena detenerse de nuevo en esta sórdida y apestosa ópera. Además, quizá tampoco sea útil y pertinente comparar la guerra con una ópera, y menos cuando no se es muy aficionado a la ópera, aunque la guerra, como ella, sea grandiosa, enfática, excesiva, llena de ingratas morosidades, como ella arme mucho ruido y con frecuencia, a la larga, resulte bastante fastidiosa”.
A este respecto, también recomendamos la lectura de La gran guerra, de Joe Sacco. En él se cuenta lo ocurrido en la batalla del Somme en forma casi de película en blanco y negro, pues es un desplegable,con unos dibujos precisos y muy esclarecedores en los que aparece un campo de batalla.

domingo, 14 de diciembre de 2014

Cine e Literatura: Na cerna da selva, de Pere Tobaruela

Para rematar o trimestre, limos un libro que nos remonta a unha realidade lonxana: África. Un continente moi descoñecido para a maioría do alumnado.
A través das peripecias de Xiao, o protagonista, achegámonos á historia de Ruanda, á súa espléndida xeografía, aos hetereoxéneos habitantes deste país tan atractivo, ás súas culturas e linguas... Da man de Dian Fossey, famosa investigadora da vida dos gorilas de montaña, coñecemos os perigos e as crueldades que padecen estes animais por parte dos cazadores furtivos e os intereses que moven o mercado negro.
É unha historia de descubrimiento, un rapaz de 16 anos atopa "na cerna da selva", o medo, a morte, a maldade e tamén o verdadeiro significado da amizade.
Que mellor película par acompañar esta breve pero inquietante novela que Gorilas en la niebla.
Con literatura, cine e un pouco de turrón rematamos esta primeira parte do curso.

lunes, 1 de diciembre de 2014

Universo Pitágoras, de Rocío Leira

Universo Pitágoras é un libro cunha temática especial: as matemáticas.
Desde o punto de vista da súa estrutura, está dividido en capítulos desordenados porque para doder continuar coa lectura é necesario resolver unha adiviña, cuxo resultado levarache ao capítulo que tes que continuar.
Desde o punto de vista do seu contido, narra a historia dunha nena chamada Xiana. O seu exame de matemáticas dá lugar a un soño no que ela ten que pasar por 7 mundos diferentes e conseguir unha chave, para o que ha de resolver unha adiviña. En cada mundo atoparase cos números capicúas, paradoxos, o código binario, os números pares, etc.
Na miña opinión este é un bo libro xa que o poden ler tanto as persoas ás que ler tanto as persoas ás que lles gusten as matemáticas ou non. E polo feito de que teñas que resolver un enigma para poder seguir lendo, fai que resulte entretido e divertido.
Por María Castro, 4º ESO

martes, 18 de noviembre de 2014

La tierra de Ana, de J. Gaarder



  O xoves pasado, día 13 de Novembro, alumnos de 3º e 4º de ESO e de 1º de BAC xuntámonos, na nosa primeira reunión do club de lectura, para falar sobre o libro La Tierra de Ana de Jostein Gaarner.


  O libro repercutiu en cada alumno dun xeito distinto. Algúns notárono aburrido e interpretaron que a protagonista, Ana, era moi rara por terlle medo ao quentamento global. Pola contra algúns opinaron: "Hai que ter medo do quentamento global", xa que é un problema que nos afecta a todos. Tamén debatemos sobre unha das rarezas que se presentan neste libro, e é que hai un personaxe (referido sempre como "o rapaz árabe" ou "o mozo árabe") que aparece bastantes veces na novela e que aínda así non ten nome. Un de nós opinou que o árabe pode ser unha representación dos estranxeiros e que non recibe un nome posto que designa a unha colectividade, aos desherdados, aqueles cuxa voz non se escoita normalmente. Unha opinión que é aceptada pola maioría.


  A opinión á que máis ou menos chegamos é que o libro representa un intento de concienciar ao mundo da problemática do quentamento global. Aínda que fala tanto deste tema que chega a aborrecer. Por outra banda, tamén chegamos á conclusión de que a obsesión de Ana, a protagonista, por este suceso é comprensible, aínda que é unha obsesión demasiado grande.


  En definitiva, non nos gustou este libro. Non polo tema a tratar, que todos concluímos que era do máis interesante e preocupante, senón pola maneira de narralo. O libro estaba cheo de argumentacións científicas, ás veces repetitivas. Consecuentemente, no canto de implicarnos a nós como lectores na temática tratada logrou todo o contrario: alonxámonos do tema, non nos vimos implicados nel.


  Porén, todos estivemos de acordo en que a sensibilización respecto a depredación do ser humano sobre o medio era moi necesaria, nós mesmos sentímonos concernidos por el! Por iso, deixámosvos este enlace sobre o tema.
Por Miguel Burgo, 1º BAC


jueves, 13 de noviembre de 2014

El señor Pip, de Ll. Jones

“La historia del señor Watts resultó tan cautivadora como Grandes esperanzas lo había sido para nosotros, los niños. Esta vez toda la aldea escuchó asombrada, sentados junto a la pequeña fogata en una isla casi olvidada, donde sucedían los acontecimientos más inenarrables sin despertar la cólera del mundo exterior ni una sola vez” 
Un hombre blanco, el señor Watts- acaba perdido por diferentes circunstancias en una isla-Bouganville- habitada por negros. En el transcurrir de la historia que la narradora -Matilda,una niña de unos 12 años- nos hace llegar, conocemos que este hombre se convierte en un maestro un tanto particular, pues a través de una única lectura –Grandes esperanzas de Ch. Dickens- que les hace en clase, consigue que ese grupo de chicos se evadan de esa realidad tan cruel que les está tocando vivir: una guerra civil real en la que se enfrentaron dos bandos y que asoló su isla. 

   La novela se convierte así en un ejercicio de metaliteratura en el que el autor enfrenta dos mundos bien distintos: el representado por la madre de Matilda, una mujer aferrada a las creencias que la lectura de la Biblia le transmite- y el representado por Pip/Watts, el de la imaginación, -“ Todos hemos perdido nuestras pertenencias (…) pero estas pérdidas, por graves que puedan parecernos, nos recuerdan aquellos que nadie pueda quitarnos: nuestra mente y nuestra imaginación”, el de la ficción al que se agarra Matilda pues, al final, conseguirá subir a la lancha, huir y comenzar otra vida relativamente feliz en la que repite el modelo de maestra aprendido con Watts: “Aprendí que cada profesor tenía un as en la manga. Pedía mi nueva clase que guardara silencio durante diez minutos- ¿su Hora de leer? Solo eso” 
No obstante, no ha sido una lectura que haya encandilado a todo el grupo: unas manifestaron que las 200 primeras páginas tenían un ritmo muy lento y que, de repente, los acontecimientos reales y efectivos se agolpaban en las últimas 50 páginas. Otras opinaron que no habían conectado con ninguno de los personajes o que, incluso, tenían la sensación de que a la novela le faltaba o le fallaba algo que no fueron capaces de explicar. A pesar de ello, sí que hubo pasajes que despertaron su admiración o emoción.
 En definitiva, una novela triste y dura en la que con la que podremos explicar y valorar la fuerza y el poder de la literatura en tiempos de crisis.
También hay una versión cinematográfica:

miércoles, 5 de noviembre de 2014

Cine e Literatura: A lingua das bolboretas, de Manuel Rivas

 


Coa lectura dun dos contos máis famosos de Manuel Rivas comezou unha nova andaina neste club de lectura. Este curso imos intentar compaxinar dúas artes, a literatura e máis o cine: dúas linguaxes, dous códigos, dúas formas de facer arte.
Os alumnos de 3º C levaron a cabo unha pequena investigación nunhas  sesións previas á lectura para entender o contexto socio-histórico dunha obra de ficción que reflicte e transcende un momento definitivo da nosa historia: que é unha república, como se organizaba a sociedade do ano 36, cales eran os costumes, cal era o panorama político do momento... Tamén leron outros contos de Que me queres amor? para situar e entender a historia cinematográfica e valorar axeitadamente a narrativa do autor.
Unha vez proxectado o film analizaron o tratamento que Cuerda, o director, fixo do conto.
Toda unha experiencia que esperamos repetir cunha segunda obra.
Emoción, tenrura, rabia, inxustiza, tristeza,comprensión foron os termos que os rapaces elexiron para definir a relación entre o neno Moncho e o seu mestre Don Gregorio
.


jueves, 26 de junio de 2014

O corazón de Xúpiter, de L. Costas



O corazón de Xúpiter de Ledicia Costas é o último libro que abordamos no club de lectura dos maiores e tamén o que suscitou un debate máis vivo sobre os temas nel tratados. Para os rapaces foi moi fácil identificarse cos personaxes, ao fin e ao cabo forman parte do mesmo microcosmos que eles: o da adolescencia.

Discutiron sobre as razóns de Isla, a protagonista, para confiar nunha persoa como Xúpiter ao que coñece só dun chat. As nenas pensaban que fora un pouco parva, pois “todo o mundo sabe que non te podes fiar de ninguén en Internet”; eles tamén chatean con descoñecidos, pero sen identificarse nin dar pistas de quen son (ou iso din). Tamén discutiron das razóns de Carballo para acosar á protagonista. “Si, deses tamén hai moitos nos institutos”, as rapazas recoñecían ter recibido improperios machistas dalgún rapaz !!!!. Admiraron os personaxes de Anxo e Mar, sobre todo esta última, valente para defender a súa homosexualidade, e tamén para dicir sempre o que pensa.
Poren, recoñeceron que no seu entorno había moitas máis Islas (elas mesmas se consideraban así) que Mar(es) (destas, máis ben pouquiñas), e que “A adolescencia é moi difícil”, concluíron.

martes, 10 de junio de 2014

O encanto da pedra cha, de Pere Tobaruela e Daniel Xove

Difícil elección a desta obra en banda deseñada para os benxamíns de As Estantigas, en primeiro lugar porque a idea xurde dun poema de Rosalía – e xa sabemos o que ocorre coa poesía, que ninguén a entende porque nos falta cultura lectora e nos sobran pantallas coas que alelarnos- e  segundo, porque a rapazada tamén ten problemas coa linguaxe visual.
            Non podía ser menos no noso Centro: o álbum ilustrado, pese a presentar unha historia chea de misterio e fantasía, resulta un tanto espesa e impenetrable, o que conduce aos cativos á desorientación. Porén, tras unha lectura detallada, acabaron identificando a mensaxe que contiña no seu interior: o mundo real está cheo de perigos e incitacións para os adolescentes. Non foi ata entón que ese encanto do título se lles amosou claro e diáfano, forzándoos a buscar unha solución asequible a todos: evitar as posibilidades de risco na medida do posible e compartir os medos cos demais.
            En canto ao aspecto formal tamén fixo falta unha introducción minuciosa para poder descubrir no texto e nas imaxes todos os detalles que a eles se lles escapan, empezando polas lendas de mouros e tesouros agochados nos versos rosalianos, e rematando pola importancia que no cómic teñen a forma das viñetas e bocadillos, os iconos, a xestualidade, a secuenciación, os encuadres e a cor.  E resultou curioso que fose esta última á que eles deron maior importancia, pois nesta obra a cor é un elemento fundamental da narración, cáseque unha personaxe máis.
            Así naceu a idea de elaborar unha teoría completa sobre o uso das distintas tonalidades por parte do ilustrador do álbum e o seu significado ao longo da historia. Eis o noso traballo:

jueves, 22 de mayo de 2014

A illa de todas as illas, de X. Docampo

Que sexa precisamente o epílogo o único que nos gustou do libro é mostra dabondo de que a historia , que prometía moito, non gustara. A novela é unha homenaxe aos libros de aventuras que ocorreron en illas. Por ela desfilan referencias literarias coñecidas por todas nós: A illa do tesouro, O señor das moscas, Robinson Crusoe, … que é o único que a fai interesante.
Mais semella faltarlle un plan: fáltalle acción ,as persoaxes e as situacións son pouco verosímiles- eses país que desaparecen e deixan a unha nenade catro anos en mans duns menores- . En fin, que o único que se salva como personaxe é a néboa e as ilustracións, porque o demais resultounos soso e aburrido. Se a idea , en principio, prometía , o resultado final defraudounos a nós, coñecedoras desas lecturas. Que opinará a rapazada? Animaralles este libro a ler eses clásicos?

martes, 6 de mayo de 2014

Juegos inocentes juegos, de Ricardo Gómez



Non lles gustou! E iso que, aparentemente, o libro proposto para o club de lectura dos maiores, Juegos inocentes juegos de Ricardo Gómez, tiña todas as papeletas para chegar aos rapaces.

A narración preséntanos a un adolescente reflexivo, tímido, normal, Sebastian (si, sen til no a), que asumiu demasiadas responsabilidades dende os 9 anos trala morte da súa irmá e o posterior divorcio dos seus pais. O rapaz gaña diñeiro, á vez que se divirte, probando xogos para unha empresa americana. Pero o que el non sabe, e o lector si, é que os xogos non son tan inocentes como o protagonista pensara, pois cada vez que proba un arma ou pilota un drone, cada vez que mata a alguén no seu ordenador estáo a matar na realidade. Con eses dous elementos xoga o autor: coa realidade cotiá de Sebastian e co resultado das súas accións.

Seica foi esta dualidade narrativa a que non calou nos alumnos/as, máis acostumados a formas de narrar, simples e lineais polo que a lectura resultoulles “pesada” e, as veces, “difícil de seguir”.

Sendo o obxectivo do club que os alumnos amen a lectura, pero que tamén coñezan outras formas de narrar, consideramos que debemos persistir nesta liña. Que entendan que, para se achegar a lectura, non sempre o camiño será doado, que haberán de salvar moitos escollos. Porque un libro é, ao fin e a o cabo, ¡a vida mesma!

O refugallo, de Paula Carballeira

"Refugallo é todo material e produto non desexado que se necesita eliminar porque carece de valor económico" (Wikipedia)

            Incisivo título o desta peza teatral de Paula Carballeira pensada para un público infantil e xuvenil. Unha obra divertida e do gusto do alumnado cunha mensaxe que cala moi fondo.
 A cuestión plantexada  polas nosas alumnas foi a seguinte: é transferible  a definición anterior ao ámbito humano? Pódense considerar as persoas un produto residual, algo que sobra e carente de valor?
            Dentro da fábulación a creatividade da autora (tamén actriz e contacontos) non abusa das hipérboles, é a imaxinación dos nenos o único que os salva da barbarie; o seu intento de crear un mundo mellor con todo aquilo que os demais tiramos resulta unha utopía nun espazo que se converte en metáfora do mundo. Vivimos e morremos nun vertedoiro, só a amizade, a sensibilidade e a empatía poderán salvarnos.
        
A resposta, desgraciadamente, foi afirmativa: o noso mundo converteuse  nunha sociedade de consumo feroz e despiadado no que mesmo os nenos (e calquera considerado non produtivo) son abandoados sen o menor signo de remorso.
Catro dos componentes do club decidiron aprender a seu papel e representar a escena III da obra. A verdade é que nos sorprenderon.


 

martes, 22 de abril de 2014

Una forma de vida, de A. Nothomb

Si en la anterior reunión habíamos comentado dos lecturas antibelicistas, este no lo es menos, pero desde una perspectiva diferente. En este caso, la autora y narradora inicia una relación epistolar con un soldado en la guerra de Irak, Melvin Mapple, que dice haber leído todas sus novelas. A lo largo de sus páginas el lector va conociendo los entresijos de esta relación y a este hombre que decide engordar como forma de rebeldía contra el ejército. Pero la situación se va complicando tanto que al final la historia da un vuelco sorprendente. Luego te asaltan las dudas, ¿será real esta historia? Porque lo que sí sabemos es que hay autores que se cartean con sus lectores. ¿Qué busca la autora? ¿Hablar de sí misma o, simplemente, convertirse en un personaje de su propia obra? Este punto es lo que a algunas no les ha acabado de convencer y que ha levantado serias críticas.
 En fin, una historia que trata de la falta de comunicación, de la soledad, del oficio de escritor, todo ello con grandes dosis de ironía.

domingo, 6 de abril de 2014

Exogamia 3.0, de Ramón Caride



En Exogamia 0.3, Ramón Caride, un profesor de bioloxía, narra en seis breves relatos un futuro marcado polo triunfo do neoliberalismo e, como consecuencia, polas desigualdades económicas e sociais, afondadas co desenvolvemento da biotecnoloxía, así como polo afán de poder e o consumismo máis esaxerado. Esa sociedade futura presenta un mundo arrasado que, para pervivir, debeu evolucionar moi rapidamente recorrendo á biotecnoloxía, pero tamén a un incremento dos desequilibrios entre ricos e pobres.
Cando nos reunimos no club de lectura dos maiores para falar deste libro a discusión pronto derivou cara os conflitos éticos que podían extraerse da lectura. Os rapaces criticaron sobre todo, amosando unha gran capacidade de análise, o feito de que puidese existir unha pastilla para esquecer os recordos máis dolorosos, para eles iso modificaría quen ti eras, xa que, pensaban, tódalas túas vivencias conforman a personalidade e por iso non entendían que alguén quixese “resetear” á súa memoria.
Na reunión relacionamos un dos relatos do libro coa película, de 2005, La Isla, protagonizada entre outros por Ewan McGregor e Scarlett Johansson. Se non a vistes e queredes saber dela premede no enlace para poder ver un resumo do argumento. Se non a vistes e queredes saber dela, premede no enlace para poder ver un resumo do argumento.

 
E se queredes saber algo máis sobre o futuro da biotecnoloxía podedes visualizar este brevísimo  video:
 

sábado, 22 de marzo de 2014

Mendel, el de los libros de St. Zweig y La historia de Erika, de R. Vander Zee/ R. Innocenti


Las lecturas de este mes ,  Mendel, el de los libros y La historia de Erika, tienen en común el tema de la guerra desde dos ópticas distintas.
 En la primera de ellas, el narrador  recuerda , 20 años después,  a Mendel,  un librero de viejo, inmigrante judíoruso,  que  se pasaba los días sentado en la misma silla de la misma cafetería en Viena. 
Estaba tan abstraído con sus libros que ignoraba lo que ocurría alrededor, posiblemente porque no le interesa, porque no le aporta nada. Y, sin embargo, este hecho no le salva se ser hecho prisionero y acabar en un campo de concentración por una falsa acusación.
 La otra óptica es la de los recuerdos de una niña que se salva del holocausto  por un tremendo acto de amor de su madre. Pero ambas lecturas sí que tienen en común una misma intención: son dos  libros antibelicistas y humanistas.
En la sesión de hoy hubo unanimidad de criterios respecto al álbum ilustrado, cuyas ilustraciones ganan con mucho al contenido; pero Mendel  suscitó discrepancias, pues a alguna el personaje le pareció poco verosímil, demasiado aséptico,  y porque  el libro no había satisfecho sus expectativas.

Si tenéis ganas de más: