miércoles, 21 de diciembre de 2016

Matar a un ruiseñor, de Harper Lee

Esta semana no club de lectura tivemos a marabillosa oportunidade de ler unha das novelas máis incribles do século XX: Matar a un Reiseñor, de Harper Lee. En xeral a todos gustounos este libro debido a que se critican posturas como o racismo ou a inxustiza. 

No libro, Atticus Finch é un avogado que vive nunha pequena cidade do Alabama dos anos 30. É viúvo e pai de dous nenos pequenos. A pesar do ambiente racista que se respira no pobo, Atticus decide defender a un mozo negro da acusación de violar a unha muller branca. Simultaneamente a esta historia, os fillos de Atticus (a pequena Scout, narradora da historia, e o seu irmán Jem) investigan ao seu modo sobre o seu misterioso veciño Boo Radley un mozo enfermo mental que viviu encerrado durante anos e ao que ninguén viu desde que era pequeno. Todo o que rodea a Boo está cuberto por unha aureola de misterio. A todo isto Atticus vai ensinando á pequena a non xulgar á xente polas aparencias e a tratar a todas as persoas sen prexuízos. 
A figura de Atticus Finch é o arquetipo de home xusto e coherente, e de bo pai, que sempre fai o que considera que é o seu deber, a pesar das dificultades. No libro que lemos, entrevese que co tempo Scout soubo descubrir o gran home que foi o seu pai, e ao que quizais (por ser unha nena aínda) non sabía valorar entón. Non esquezamos que esta novela presenta resgos autobiográficos da autora. 
No club, a historia fascinounos a case todos, sobre todo polo papel do protagonismo, ao ser capaz de “ir en contra corrente” nunha sociedade machista, desigualitaria e opresora como era a dos estados sureños dos EEUU da época.
Por Daniel Rguez, 1º BAC

martes, 20 de diciembre de 2016

El rey Matías I, de JANUSZ KORKZAK

Matías é un neno, soamente ten dez anos e como tal actúa, gústalle xogar e as únicas preocupacións que ten son facer amigos. Pero a súa vida cambia por completo coa morte do seu pai, o rei, quedando só. Agora sendo Matías o único sucesor queda ao seu mando todo o reino. Con este cargo, o raparigo quere ser un gran reformador, cambiar as cousas, darlle maior protagonismo aos nenos, aínda que vai dándose conta de que pouco podería cambiar coa chea de ministros preguiceiros, corruptos e mentireiros que o rodeaban e que para manter o seu poder, obrigaban a Matías a vivir á marxe do seu pobo, e supeditado a tódalas pesadas costumes do palacio.
 Pero estala a guerra, e o agora rei, aínda que todavía neno, decide escapar para alistarse co exército e axudar ao seu país. Alí descubre que todo o que lle contaran acerca do seu pobo era mentira, máis, volve coma un heroe, e decidido a reparar e reformar o seu reino. Como proba de amizade viaxa ás terras dos tres reis veciños, descubrindo que todos eles son persoas normais e comprendendo que cada un vive coas súas costumes e que sempre deberían ser respectadas as súas distintas formas de vida. 
En xeral, o libro gustou bastante. Unha das cousas máis comentadas foi a sorprendente transformación do personaxe principal, Matías. Crece, desde a súa inocencia infantil do comezo, un tanto egoísta ás veces, ata comezar a pensar nos demais, a ver a realidade, decidido a ser un bo gobernante. Aínda de que non deixa de ser un neno por completo, as súas principais preocupacións deixan de ser que todos os nenos poidan tomar chocolate todos os días e que o seu país teña o mellor zoo do mundo. 
Unha das cousas que máis gustaron foi a creación dos dous parlamentos que fixo Matías, un para os adultos e outro para os nenos, para que tamén tivesen voz. Este libro de Janusz Korkzak fai referencia á corrupción do mundo real enfocándoo dende o punto de vista dun neno cheo de inocencia. Kokzak fundou e dirixiu un orfanato para nenos xudeus en Varsovia, cando o exército alemán invadiu Polonia, el tendo a oportunidade de salvarse quedouse cos nenos e morreu con eles.

Por Alejandra Teodoro 3º ESO.

lunes, 19 de diciembre de 2016

Aire negro, de A. Fernández Paz

Cóctel literario xuvenil en blanco e negro: como elaboralo
 Ingredientes:
 - Unha historia de amor
 - Un chisco de pasado misterioso
 - Outro de loucura
 - Dous de medo
 - Unha porta aberta ao horror
 - Un final arrepiante 

    Mestúrense convenientemente os ingredientes, é dicir, sen cortarse que son adolescentes, e sempre na dose axeitada ao consumidor, é dicir, canto máis amor e medo, mellor que mellor. 
    Se ademais enchemos o cóctel de referencias culturais e recomendacións literarias de clásicos inesquencibles: Conrad, Stevenson, Lovecraft ou Poe, entón temos a novela perfecta, unha receita pensada tamén para obter os sabores e cores, non só da paisaxe e o acervo cultural propiamente galaicos, senón tamén do subconsciente colectivo (a Besta=o Mal) fronte á ciencia e as súas explicacións psicolóxicas. Cada quen que elixa. 
    Agustín Fernández Paz sabe como facer ese tipo de mestura, e interesar -sempre instruíndo- aos máis novos, sendo como é un gran coñecedor do sentir xuvenil.
    Para o resto dos educadores (profesores e como non, pais) unha última recomendación: axítese con movementos envolventes e uniformes e difúndase entre a rapazada, que falta lles fai.

viernes, 25 de noviembre de 2016

Me llamo Lucy Barton, de Elizabeth Strout

“Creo que el ser implacable consiste en aferrarme a mí misma, en decir: ¡Esta soy yo, y no pienso ir a donde no soporto ir […], y voy a agarrarme y a lanzarme de cabeza a la vida, a ciegas, pero allá voy!” 
 Con esta prosa coloquial y a partir de pinceladas breves, sutiles, apenas sugeridas, Elizabeth Strout nos descubre la mísera y traumática infancia de la protagonista, Lucy Barton, carente del más mínimo atisbo de afectividad. 
Desde el presente, Lucy, escritora de cierto renombre, rememora en una larga analepsis su infancia y juventud. Sus padres y sus dos hermanos sufren una pobreza extrema, tanto material como afectiva. Y es Lucy, la única de la familia, la que decide alejarse de ese inframundo de miseria física y moral y ser “implacable”. ¿Cómo lo consigue? A través de la lectura y la escritura.

 Lucy pregunta insistentemente “¿Mami, tú me quieres? No hubo respuesta”. De la mano de Sarah Payne, a cuyo taller de escritura asiste Lucy, el lector percibe que esta novela “es una historia de amor […] Es la historia de una madre que quiere a su hija. De una manera imperfecta” Y Lucy lo constata:”Me da la impresión de que la gente quizá no entienda que mi madre no fuera capaz de pronunciar las palabras te quiero. Me da la impresión de que quizá la gente no lo entienda: no importaba
 A través de la conversación que mantienen Lucy y su madre, durante cinco días y cinco noches en la habitación del hospital en el que está convaleciente Lucy, conocemos las dos coordenadas espacio-temporales de la protagonista. Por un lado, el espacio rural-oscuro-infantil (Amgash, Illinois) del que huyó, que nos conduce al pasado; y por otro, el espacio urbano neoyorquino donde vive en la actualidad. Este tránsito espacio-temporal tiene su origen en la metanoia (en el sentido de transformación entendida como un movimiento interior que surge en toda persona que se encuentra insatisfecha consigo misma) que sufre Lucy y que parece conducirla a un mundo mejor. Sin embargo, a través de la conversación agria, sorda y deshilachada con su madre, sabemos que todo no es más que una falaz fachada: Lucy sigue hundida en su SOLEDAD. 
 Lo único que la salva, que la sostiene es la propia escritura. La novela, su tabla de salvación, le sirve de catarsis. Pero, si horadamos más, también nosotros-lectores sufrimos esa purificación interior porque, como señala Lucy, “Esta es mi historia. Y sin embargo, es la historia de muchos”

lunes, 14 de noviembre de 2016

Nata y chocolate, de A. Borras

 







Ver a vida dende o punto de vista dos alumnos acosados, obrigados e obrigadas a compartir tempo e espacio cos seus agresores mentres todos os demais (incluídos os profesores) miran para outro lado. Percibir un día tras outro a escola como un mundo hostil e aos teus compañeiros como salvaxes depredadores. Por que xa non somos empáticos, por que somos incapaces de sentir a dor e o medo nos demais?
 Insultos e agresións cara o diferente, como en Nata e chocolate, nunca se sabe que é peor, se ser pouco blanco ou ás veces demasiado. Nunca se pode compracer totalmente o criterio das persoas que desprecian a outras, dos abusadores, sempre insatisfeitos eles mesmos, sempre inseguros.
Gustounos Nata y chocolate porque ao final reina a cordura, porque hai unha persoa adulta que comprende e presta axuda, porque o grupo ampara á acosada e entre todos logran que por fin a acosadora rectifique a súa conducta. Pero isto correspóndese coa realidade? Somos capaces de identificar o bullying de xeito claro e no seu estado inicial?
Quizais poidamos servir de axuda con esta guía do acoso escolar:

Powered by emaze

viernes, 4 de noviembre de 2016

Del color de la leche, de NELL LEYSHON

Con este libro inauguramos o Club de Lectura do segundo ciclo da ESO e BAC por este curso, e causou unha gran variedade de opinións, tanto pola crúa realidade que presenta, como pola tráxica historia que contan as súas páxinas ou porque os sentimentos que envorca a autora nesta novela son sorprendentes. Ten moitos datos que se poderían mencionar a favor, como a forma na que está escrita ou a sensibilidade, coma se a autora fose o propio personaxe, pero tamén ten as súa contras, como que sexa machista (considerando o punto de vista actual) ou a hipocrisía dalgún personaxe. 

Mary, unha adolescente en idade casadeira (é unha novela ambientada no século XIX, ou como ela di o ano do noso señor 18?), analfabeta e campesiña que, á parte de ter o pelo branco como o leite, nace cunha deformación na perna, e eses aspectos físicos condicionarán en gran maneira a súa vida, nunha familia moi pobre que loita pola supervivencia, e na que todas as mans son necesarias. Unha familia que non a quere, agás o seu avó, ata o punto de que é vendida polo seu propio pai para servir nunha casa rica. E nesa casa, Mary atopará a súa liberación, xa que aprende a ler, pero tamén a súa condenación.
Por  Abraham Pena Vila, 4º ESO

lunes, 31 de octubre de 2016

Cartas de inverno, A. Fernández Paz

Con Cartas de Inverno de Agustín Fernández Paz, comezamos este curso o Club de Lectura, e o libro, en xeral, gustou moito. Falamos do final, xa que foi moi inesperado para todos e non concluíu a historia. Destacamos o que para nós eran cousas boas e o que non nos gustou tanto, como a lentitude dalgunhas páxinas, ao estar constituídas por cartas, e por outra banda, o medo e o misterio producido nalgún feito contundente da historia. “O misterio abonda nesta historia” –Di alguén… 
Os personaxes que máis gustaron foron, a protagonista, Tareixa, por como é capaz de aceptar o incerto e confuso final para nós e Adrián que, a pesar de todo o sucedido, tivo a coraxe de seguir adiante polo forte vínculo da amizade. 
Ao longo da reunión saíron temas moi profundos como : “A vida ten un peche cerrado?” Con este libro aprendemos que o valor o da amizade, e o amor fraternal, é superior ao medo e debemos axudar se podemos a todos que estean en perigo. 
Para rematar queremos dicir que con esta profunda e preciosa historia homenaxeamos ao vilalbés Fernández Paz, tristemente falecido neste ano. 
Por Carmen Peñalver, 3º ESO.

martes, 28 de junio de 2016

Astérix, Obélix e a Cultura Clásica

Facer unha incursión polo mundo romano antigo pode estar ao noso alcance cun pequeno xesto: ti levántaste, deixas o móbil a un lado, colles un cómic de Astérix e poste a ler. Nada de leccións tediosas nin aburridos apuntes, só un deixarte arrastrar por esa marcha -as historias de Ásterix teñen sempre unha estrutura de viaxe– e polo talento de dous grandes xenios da banda deseñada.
Humor e cultura a partes iguais, porque os protagonistas destas historietas percorren o imperio romano tal como era nos primeiros séculos da nosa era , amosándonos no seu periplo vías terrestres e marítimas, cidades romanizadas e poboados prerromanos, domus e ínsulas, tabernas e mercados, arte e civilización.
Vale, tamén hai chascarrillos e pequenas incongruencias, pero son guiños ao mundo moderno –licencia humorística- , sobre todo para buscar os típicos tópicos nos que todos cremos recoñecer aos demais pobos, pero que rexeitamos en nós mesmos.
Porén, no fondo, as historias creadas por Gosciny e Uderzzo son moito máis que aventuras, cultura e humor, que non é pouco. Gran parte do seu mérito reside tamén nos valores que transmite: liberdade, orgullo, compañeirismo, esforzo, afán de superación, busca da verdade… en definitiva, un cóctel difícil de superar se estamos a falar de literatura infantil e xuvenil.
 Por outra banda, dende o punto de vista didáctico, os Astérix son unha mina. Por iso, a rigurosidade dos autores á hora de ambientar as aventuras levounos a propoñer un xogo de aprendizaxe: os alumnos de 4º da ESO na materia de Cultura Clásica elaboraron un trivial con preguntas sobre os personaxes dos Astérix e os entornos nos que se desenvolven as accións do cómic, buscando referencias sobre todo ao mundo romano. Ao alumnado agradoulle aprender distraéndose, espero que a todos vos pareza igual de divertido.
 Se queredes xogar a este trivial podedes facelo desde aquí:
https://www.trivinet.com/es/TrivialOnline/JugarGrupoPublicoDesdeExterior?idGrupo=2200
Preme na imaxe para xogar

sábado, 25 de junio de 2016

As zapatillas rotas, de X. Quiroga

É esta a quinta novela publicada por Quiroga, despois dalgunhas delicias narrativas como Era por setembro ou Atuado na braña. Toda a súa produción literaria comparte marcos narrativos ou preocupacións existenciais que logran conmover ao lector, ben por proximidade paisaxística, ben por experiencias vitais, ben por reflexións sobre a vida cotiá. 
Nesta obra publicada no 2014 e que recibiu o Premio da Crítica, trata moi diversos temas configurados ao redor da historia dun ancián e un home de mediana idade. A súa breve andaina, desenvolta nun marco temporal de poucos días, acolle, sen embargo, a historia dunha vida ou mellor de varias vidas, as dos seus protagonistas. O tempo interno ensancha ata os duros tempos da guerra civil e a posguerra. Unha historia presente e pasada, que desenvolta na zona da Ribeira Sacra, envolve unha peripecia vital onde o amor aboca os seus protagonistas a unha historia repetida, como se o fatum se apoderara de eles. Nesta obra o amor faise “maxia”.
 Moitas críticas, implícitas e, ás veces moi explícitas, aparecen recollidas nas súas páxinas. Destaca especialmente a que se fai aos medios de comunicación que terxiversan a realidade e buscan o máis morboso da situación, sempre co interese de acaparar a noticia. Pero tampouco libran a igrexa, os políticos, o trato á terceira idade, a crise, as axudas á dependencia… 
Dende o punto de vista formal,o léxico está moi coidado e mostra unha perfecta adecuación entre os personaxes e a súa forma de falar, son os diálogos unha maneira máis de caracterizalos. Destaca a tenrura coa que son tratadas Lola e Mirian, a anciá e a asistenta social. 
Estupenda novela para gozar este verán¡

viernes, 24 de junio de 2016

O meu pesadel favorito, de María Solar

Ata o noso último empeño 
é só un soño dentro dun soño.
 E. A. Poe 

Que curioso iso de comezar o primeiro trimestre con Prohibido ler a Lewis Carroll e rematar o terceiro con O meu pesadelo favorito. Unha casualidade, e con todo un descubremento, porque as dúas historias da Alicia de Carroll e o relato de María Solar están enmarcados no mundo dos soños, algo que a rapazada percibiu sen ningunha dificultade, dando pé aos pertinentes comentarios.
 A imaxinación constrúe o mundo onírico e tamén forma o urdido da literatura, ambos están íntimamente enlazados…e polo tanto ás veces mestúranse. Quen non coñece O soño dunha noite de verán ou Rip van Winkle? Como imos pasar por alto que O extraño caso de Dr. Jekyll e Mr. Hyde de Stevenson ou o Frankenstein de Mary Shelley son produto de sendos pesadelos dos seus creadores? Un exercicio recurrente nas clases de literatura son os relatos dos soños. O alumnado lánzase con fervor á descripción dos anhelos e os temores forxados no maxín en noites insondables. Pero hai que ler para escribir, e qué mellor que os contos tradicionais.
Esperando que os disfrutedes, deixo aquí os enlaces para que poidades mergullarvos en dous contos oníricos antigos, o primeiro, “ Los dos que soñaron”, extraído de As Mil e Unha Noites e o segundo, “ El sueño infinito de Pao Yu”, de O soño do Aposento Vermello do escritor chino Tsao Hsue-Kin. Verdad que este último vos recorda a O meu pesadelo favorito por aquilo do soño dentro do soño, dentro do soño, dentro do soño..?

sábado, 28 de mayo de 2016

Biblioteca con xardín

Seguindo a recomendación de Cicerón -“se tes unha biblioteca con xardín, telo todo”-, o Club de Lectura do IES Xoán Montes decidiu o martes 24 visitar Mondoñedo e Foz á procura de libros, arte e botánica. 
 Na primeira parada coñeceron a biblioteca do Seminario de Mondoñedo, cunha colección de incunables que para si a quixeran moitos arquivos urbanos. Despois Catedral e Cemiterio Vello, onde se rendeu cumprido homenaxe con versos e memoria aos ilustres xenios mindonienses que alí repousan.
 Pola tarde Castro de Fazouro, pena de tempo, porque o espectáculo é dos que non se esquecen: xa se sabe, non hai praias como as da Mariña lucense. 
A seguir, unha inmersión nun verxel de natureza e arte. O Espazo Caritel, a catro quilómetros de Foz, é moito máis que o taller e a sala de exposición das obras de Caxigueiro. Sen merma de categoría, o seu vasto xardín de centos de especies catalogadas revélase como un lugar de aprendizaxe e solaz, e como un bazar –polo exótico- onde o creador atopa inspiración e materiais para as súas obras. 
 Para finalizar, unha visita á catedral máis antiga da Península Ibérica, San Martiño de Mondoñedo, coas súas pinturas románicas, a súa historia e as figuras escatolóxicas que fixeron as delicias do alumnado. Non se pode pedir máis.

La lección de August, de R. J. Palacio

Aquí estamos, criando fillos e educando a rapazada nun mundo onde o pensamento está acotado por normas e gustos que críamos persoais, e que descubrimos máis tarde que cedo que responden a cánones, estereotipos e modas. Como te saias da norma, como teñas a menor eiva, serás a diana sobre a que os demais dispararán os seus dardos velenosos. Non importa saber quen es, senón que podes chegar a ter e como te ven os demais.
 O libro de R.J. Palacio intenta retirar ese flequillo do que fala o protagonista, que non só serve para que non o vexan, senón tamén para tapar as cousas que non quere ver. Tampouco nosotros queremos ver, mellor que aparten a todas esas persoas cun síndrome que só afecta ao seu físico, que non se mesturen cos demais. Está claro que a súa soa presenza nos incomoda. Non vaia ser que falemos con eles e descubramos a unha persoa intelixente ou graciosa…ou normal. Como afirma o protagonista “os meus pais tampouco me ven como alguén normal. Para eles son alguén extraordinario”. 
La lección de August impresionou aos lectores do Club, fíxolles pensar e sentir. Como adolescntes que son, recoñeceron que o aspecto físico é moi importante para eles e sentiron empatía co protagonista. Con todo, pareceulles pouco profundo - despois din por aí que a xente nova é moi superficial -, seguramente porque non hai un seguimento reflexivo da enfermidade, ou por esa familia demasiado amable, comprensiva e cariñosa. Eles intuían, e con razón, moitos máis problemas aínda na vida real.
En fin, o libro tráenos moitas reminiscencias de obras que non debemos deixar de recomendar, como O fantasma da ópera de Leroux, Frankenstein de Mary Shelley, O home invisible de H.G. Wells; tamén películas como O home elefante ou A parada dos monstros (ambas con personaxes reais), ou as máis recentes Videodrome, A mosca, Darkman, ou O cabaleiro escuro, que tratan sobre a desfiguración do ser humano.

martes, 24 de mayo de 2016

El tesoro de Barracuda, de Llanos Campos

Que pasa cando o verdadeiro tesouro non refulxe nin tintinea? Cando, a pesares de que ninguén lle daría valor por si mesmo, con todo, só o feito de conseguilo, abriría portas e conlevaría seguridade e poder?
 A un fato de piratas, evidentemente, nunca se lles pasaría pola cabeza, porque os piratas, queridos lectores, non saben ler. E se os da nosa historia queren aprender, será únicamente para atopar pistas nun libro que os levará ata un tesouro codiciado. Se non, para que quererían saber ler, se son uns desalmados, uns ladróns e asesinos despiadados, sen familia, sen fogar, sen amigos nin patria? 

 Pois mesmo iso tamén depende de como o mires, dado que no libro de Llanos Campos non podemos deixar de querer a eses corsarios que rompen cos estereotipos; porque neste relato hai amizade e amparo, respeto e reconciliación, honor e bravura.
 Moito nos rimos coas idas e vidas dos piratas en busca de fortuna, cos seus receos e desafíos, co descubrimento do libro que volteará o seu mundo, porque non só coñecerán a maxia de saber ler - (a escena do primeiro letreiro que len na cidade é antolóxica, cando o capitán di: “¡es una posada! ¡Antes no estaba aquí, pero ahora es una po-sa-da” ) - senón tamén o valor do esforzo, a solidariedade e o traballo en equipo (aínda que sexa desternillante ver a adultos facendo cola e pelexando por ser os primeiros en aprender).
 Ah, os libros dentro dos libros! velaquí outra historia con dúas historias, unha que se narra e se vai desfiando no tempo real, e outra oculta nun libro que pode conducir aos protagonistas ata o tesouro, un misterio tan preto deles e tan lonxe á vez…ata que as letras deixan de ser un enigma para todos. Algo máxico, único, indescriptible, esa entrada a un novo mundo que estaba vedado para ti. Eles rían e choraban, non é de extrañar. 
 Gustounos moito este libro de piratas inmerso nun mundo sempre atractivo para os nosos pequenos lectores por estar cheo de aventuras e paisaxes exóticas. Ademais, O tesouro de Barracuda tamén é un relato de iniciación como A illa do tesouro de Stevenson, no que un neno se fai maior nun mundo hostil rodeado de perigos. Por iso non dubidamos asimesmo en recomendar a lectura do clásico aos membros do noso club de lectura.

E aquí vai unha entrevista coa autora na que se fala deste libro

lunes, 23 de mayo de 2016

Toda la verdad que hay en mí, Julie Berrie

Toda la verdad que hay en mí es un libro escrito por la autora Julie Berrie autora de otros libros como The passion of Dolssa. Esta autora creció en el oeste de Nueva York como la más pequeña de siete hermanos. 
En este libro conocemos a Judith una joven que desaparece junto con una amiga suya. Años después Judith regresa al pequeño pueblo mutilada y con muchas sospechas encima suya además de ser ignorada por aquellos que fueron su familia y sus amigos. 
Judith a pesar de todo es incapaz de olvidar el amor que siente por Lucas, un joven del pueblo al que siempre ha querido en secreto y al que va dirigido este libro en forma de cartas. Judith nos ha hecho sentir diferentes emociones a lo largo de su historia como pueden ser tristeza, alegría, rabia... 
Es una historia donde hemos podido ver como diferentes mujeres podían ser manipuladas y sumisas pero también se ve como las propias mujeres podían llegar a ser machistas a la hora de actuar en diferentes casos. A día de hoy aun podemos ver como la situación referente a la mujer no ha cambiado mucho ya sea por la educación que se les da como con los medios de comunicación que cada día se utilizan mas, está en nuestras manos que los fallos que se han ido realizando en el día a día no se vuelvan a repetir. 
Por Melanie, 4º ESO

miércoles, 11 de mayo de 2016

El crimen del triángulo equilátero, de Emili Teixidor

Comezan as clases e Judit unha alumna pertencente a un colexio moi prestixioso de competicións deportivas, cóntanos o sucedido. 
Todo empeza cando Tomás Nago un mozo dos Estados Unidos de América chega novo ao colexio.
 Un día repentinamente descóbrese que falta unha copa que o equipo do colexio gañou en 1952. Desde aquel día quéimanse fotos e áchanse o que parecen ser triángulos equiláteros debuxados! 
Para atopar ao malfeitor que está a efectuar tales fechorías, créase un grupo de investigación con catro alumnos, un policía e unha psicóloga.
 Ao final descóbrese que os culpables eran os profesores de ximnasia e que tiñan relación cos Nazis. 
Para finalizar gustaríame dar a miña breve opinión persoal sobre o libro. Paréceme que é un bo libro, ademais gústanme bastante as historias de suspense, recomendaríallo a toda aquela xente que teña as miñas mesmos gustos. 
Por Enriqu, 2 º ESO

viernes, 29 de abril de 2016

A cabeza da medusa, Marilar Aleixandre

A cabeza de Medusa foi o último libro que limos no club de lectura, e podo dicir que gustounos moito a todos. A obra de Marilar Aleixandre trata, dende un punto de vista moi realista, un deses temas de actualidade que tenden a esquecerse, sen adicarlles a máis mínima reflexión, e faite pensar ao respecto; este tema non é outro que a igualdade entre mulleres e homes.
 Lupe e Sofía son dúas pequenas que ao saír dunha festa de disfraces do seu instituto de madrugada son violadas nun camiño afastado. Durante os días seguintes ao suceso descubrirán que hai xente que as apoia, xente que as sobreprotexe, tamén hai quen as culpa do ocorrido e cobardes que non se atreven nin a miralas a cara, como a Medusa dos mitos. Pero, son elas as que deberían agochar a cabeza? Acaso son elas as culpables por andar “provocando”? Deberían sentirse avergoñadas de seren violadas?
 O machismo e a violencia de xénero aínda están presentes na nosa sociedade e é o noso deber acabar con eles, non debemos deixar estes temas de lado, por iso, se queres ler un libro interesante e de actualidade non busques máis e proba con este, non o lamentarás.
 Por María, 1º BAC


martes, 19 de abril de 2016

Universo Pitágoras, de Rocío Leira

É un libro  cuxo tema é o das matemáticas.  Unha nena chamada Xiana ten un exame de matemáticas, pero a noite anterior  ten unha serie de soños, que lle fan pasar por 7 mundos diferentes, todos con algo en común :as matemáticas.
Para pasar de mundo en mundo, deberá conseguir cada chave para abrir cada porta, a cal consegue tras pescudar unha adiviña matemática que lle expuxeron.
Este libro chamoume a atención pola súa maneira de ordenar os capitulos. Están desordenados, e ao final de cada capítulo tes que realizar unha adiviña que che dirá en que capítulo estas. 
Gustoume moito este libro, xa que conta unha historia fantástica e moi entretida. 
Por Celia, 2º ESO

viernes, 15 de abril de 2016

Europa express, de A. Maceiras

Europa Express, de Andrea Maceiras, foi o libro que limos no club de lectura. A novela mestura o presente co pasado, a través de distintos flashback.
 Como moitos de nós soñamos con facer, un grupo de rapaces, ao final do bacharelato, Aroa, Xacobe, Nico, Beatriz, Óscar, Piero e Mía, toman o Interrail para viaxar por Europa. Toda unha aventura, coñecer diferentes países, sentirse adultos e libres, unha viaxe iniciática cara a madurez. Pero, á volta, todo cambia, hai unha traxedia, difícil de superar para todos, especialmente para Nico. De feito, é este quen exerce de fío condutor da historia, é el quen merca unha postal que lle fai revivir a viaxe cos seus amigos, e quen logra reunilos a todos, quen fai revivir os recordos para poder curar a ferida aberta dez anos antes.

 O libro gustounos moito, a pesar de que algúns pensaban que os personaxes eran moi estereotipados, moi “serie de televisión”: a “pija”, o descerebrado, a sensible, o nobre, … Pero, de calquera xeito, a novela chea de intriga, que crece pouco a pouco, é moi recomendable e interesante.

 Non sabedes o que é o Interraíl? Queredes coñecelo? Pois mirade este vídeo: 

lunes, 7 de marzo de 2016

Unicornio de cenorias que cabalgas os sábados, de Ronseltz

   
Baixo este título, xa moi rechamante dende a portada, atopamos un poemario orixinal, ecléctico e divertido.
    Corría a década dos 90, cando un grupo de novos poetas galegos, Xoán C. Rodríguez, Serxio Iglesias, o Miguel A. Montes (Miki Nervio), Xabier Cordal e Manuel Cortés , empezaban a publicar a súa produción literaria en revistas como Ronsel. Posteriormente, baixo o nome de Ronseltz, (ron máis seltz) mostran unha escolma de poemas como froito dun traballo colectivo, xeracional ou, cando menos, de compañeiros de promoción. Non podemos identificar o autor de cada poema porque non están asinados, postura que insiste na idea dunha voz coral. 
   Estes autores teñen una formación filolóxica que apreciamos en moitos poemas, non só polos coñecementos adquiridos na súa andaina académica, senón tamén polas lecturas feitas ao longo da súa traxectoria persoal. O poemario é un percorrido mordaz, satírico e retranqueiro pola literatura galega, dende as cantigas (neotrobadorismo) ata autores contemporáneos, pasando polos movementos de vangarda ou os trazos fonéticos dalgunha zona ,como a gheada. Atopamos caligramas, chiscadelas ao refraneiro, imaxes, xogos cos recursos literarios máis ortodoxos… e todo baixo a lupa do humor máis acedo.
   Un poemario que ben podía cumprir o papel de guía pola nosa literatura para os estudantes, con humor, sen corsés, de forma divertida, sen por iso esquecer o peso do culturalismo deste exemplar literario.
 Dous poemas para abrir boca.
 Barcarola 
Que hai mariñeiro no fondo da alma?
 Que levas nos ollos espellos do mar?
 - Maraghota!

Galiza 
Todo na miña terra é paisaxe 
Menos traxe,
 paxe
 e garaxe.

Casa de muñecas, de H. Ibsen

Que revulsivo social debeu ser o estreo desta peza de teatro no Copenhague de 1879! Unha muller dunha familia burguesa educada para obedecer os mandatos dos homes da casa, rebélase na busca de si mesma! Estamos falando do século XIX? Pois si, fai máis de 140 anos e o tema da autonomía persoal ou liberdade individual da muller segue levantando ampolas. Máis actual do que nos gustaría. 

Nora, a protagonista, vive felizmente casada con Torvaldo e cos seus tres fillos nunha situación de mellora social, van ascender o seu home no banco no que traballa. Todo sería magnífico de non ser por un feito do pasado que condicionará o presente, un segredo polo que vai ser chantaxeada e criticada dentro do ámbito familiar e social. Esta situación leva a Nora a cuestionar cal é o seu papel como esposa, como filla e como madre, é dicir como muller da súa época. O desenlace é realmente sorprendente. 

Para o lector actual a evolución emocional da protagonista é demasiado rápida, precipitada, pero tamén é certo que o teatro ten as súas características propias para o desenvolvemento da acción, como por exemplo, o tempo da representación ou a típica estrutura tripartita de presentación, nó e desenlace . Non é unha novela, é parte do mérito na elección do xénero literario, pero permítenos ver con precisión o problema analizado e asómbranos o desenlace. Nun contexto social, ideolóxico, económico como o que rodeaba a Nora, a muller tiña un papel secundario, coidaba dos fillos, da casa, do marido … e todo era perfecto mentres non se formulara nada distinto e acatara de forma obediente o seu destino. Nesta obra, Nora tampouco houbera reaccionado de non poñerse de manifesto a ingratitude e o egoísmo do universo masculino que a rodea, que lle nega a condición de tomar decisións polo ben familiar e invadir así o rol masculino da resolución de calquera conflito familiar ou a protección dalgún dos seus membros, e moito menos dun varón. 

Magnífica obra de teatro de lectura fácil e amena, emocionante e de “parada” para a reflexión. Transcende a súa época e convértese nun texto fóra de tempo e espazo, un clásico.

viernes, 19 de febrero de 2016

A derradeiro libro de Emma Olsen, de Berta Dávila

A dúbida asalta o lector dende as primeiras páxinas deste orixinal relato. É Emma Olsen , a protagonista, unha escritora real que  Berta Dávila rescatou como inspiración para esta novela? É un personaxe de ficción con ambición de superar a verosimilitude? O lector queda atrapado nun xogo de perspectiva narrativa moi orixinal. Nos derradeiros días da súa vida, afectada por una enfermidade terminal, Emma decide voltar, en compañía da súa filla, á súa vila natal, Faith, unha cidade enclavada  no Medio Oeste norteamericano.
 O lugar de nacemento convértese nun lugar de confesión final antes da chegada dunha prematura  morte. Contribúe a revivir e a explicar os feitos que alí sucederon e que a protagonista necesita expiar.
De profesión escritora, Emma deixa así escrita a súa derradeira obra de carácter biográfico  cunha finalidade claramente catártica. Asistimos á descrición do lugar como o prototipo dunha monótona cidade americana na que parece que nada ocorre, que asfixia os seus habitantes de inacción, pero que promove paixóns incontroladas que levan á traxedia. As relacións  persoais na adolescencia, sobre todo a amizade con Clarissa, conceden á novela un toque íntimo e intimista. É a adolescencia tamén, a etapa na que a protagonista  descobre a Literatura da man do profesor Montana que a introduce na maxia da lectura e tamén da escritura. Todo este necesario “flash back” na vida de Emma está inzado de interesantes reflexións por parte da narradora e tamén dalgúns personaxes.
“Xa había tempo que comezara o curso, lémbroo ben porque o señor Montana e máis eu falamos naquela merenda dun libro de Anne Sexton que el me emprestara. É curioso como se recordan os libros con detalle cando se compartiron con alguén que significou algo para nós”
Unha lectura novidosa desde o punto de vista formal e interesante pola evolución psicolóxica dos personaxes que tecen unhas relacións complicadas e sorprendentes.

miércoles, 17 de febrero de 2016

El tío Petros y la conjetura de Golbach, de A. Doxiadis

O autor deste libro, Apóstolos Doxiadis (Australia, 1953), é un matemático e escritor grego. Comezou os seus estudos na Universidade de Columbia e, máis tarde, se graduó en matemáticas aplicadas ao sistema nervioso en París. Con todo, é máis coñecido pola súa faceta como director de cinema e novelista. Nas súas novelas combina ficción con temas matemáticos.
O protagonista deste libro é un mozo grego que descobre por casualidade que o seu ancián tío Petros ,que agora reparte o seu tempo entre o seu xardín e o xadrez e que é comunmente denominado como a ovella negra da familia,  foi no seu tempo un gran matemático; catedrático das mellores universidades e amigo dalgúns dos mellores matemáticos do século XX. 
A partir deste momento, o protagonista tentará desvelar o por que do retiro voluntario do seu tío e de que, a pesar do seu indubidable talento, non chegase a publicar nada relevante no campo da investigación matemática. Ao mesmo tempo, a súa fascinación polo seu tío lévao a intereresarse polas  matématicas. 
Con todo, o seu tío non está disposto a permitir o seu fracaso e pídelle que demostre unha aparentemente sinxela proposición matemática para determinar se ten realmente un talento excepcional cos números. A pesar do seu traballo, o mozo é incapaz de demostrar a proposición e o seu tío obrígao a asinar un documento no que xura que xamais estudará matemáticas. O que o non sabía aínda era que a proposición que o seu tío lle expuxo non era outra que a conxectura de Goldbach, un dos maiores enigmas das Matemáticas e ao que o seu tío dedicou toda a súa vida sen aparente resultado.
Pareceunos un libro moi interesante que, máis que tratar a relación entre tío e sobriño, trata a relación do home coas matemáticas, unha relación que pode ser fonte de éxito pero tamén de fracaso. Por outra banda, é un libro moi fácil de ler, xa que, aínda que trata temas matemáticos complexos, explícaos con gran sinxeleza e en ningún momento pérdesche na trama.
Por Alba R., 1º BAC


viernes, 12 de febrero de 2016

Cuando pasé al otro lado del muro, de WILLIAM SUTCLIFFE

Hoxe reunímonos para falar dun libro que nos impactou, Cuando pasé al otro lado del muro, de William Stucliffe: O título chamounos, en xeral, a atención, pensabamos que ía de pantasmas, o mundo paranormal…, pero non, o tema é moito máis serio e actual. 
 No libro, o protagonista, Joshua, vive en Amarias, unha cidade que a maioría de nós enseguida relacionamos co Oriente Próximo, e fala dun muro, físico e mental. Físico, porque separa aos teóricos civilizados, dos supostos violentos que viven ao outro lado; pero, é sobre todo un muro mental, porque separa dúas civilizacións que no canto de tentar entenderse loitan entre si, nun círculo sen fin de represión-violencia-represión. 
 Joshua, que non é feliz coa súa situación familiar, entra dun xeito fortuíto en contacto co o outro lado, e, con curiosidade e unha certa dose de inxenuidade, decide tentar entender a Leila e a súa familia, aqueles cuxa vida, moi dura, desenvólvese no outro mundo. Nesa postura de tolerancia, diferénciase claramente da súa nai, representación daqueles que negan a realidade (“non hai más cego que aquel que non quere ver”), e por suposto do seu padrastro (representación do odio sen sentido). 
 O que máis nos chamou a atención foi ver a evolución de Joshua, este pasa desa postura de comprensión a unha de compromiso, coidando o horto da familia de Leila, levándolles comida, e finalmente tentando axudarlles, ata tal punto que cambiará a súa vida para sempre. Pero, como di o protagonista: “Intenté ayudar y fracasé, pero puedo intentarlo otra vez, y puedo seguir intentándolo y, si vuelvo a fracasar, puedo intentarlo una vez más”.
 Os rapaces de 2º da ESO fixeron na materia de Cidadanía un traballo sobre os muros, porque, por desgraza, multiplícanse non só fóra de Europa senón dentro dela. Se queres afondar no tema só tes que premer aquí

miércoles, 10 de febrero de 2016

Ciudad de huérfanos, de AVI

Nova Iork, ano 1893. A revolución Industrial leva uns anos en marcha e o mundo está inmerso nunha transformación que cambiará para sempre o noso modo de entender a vida. Pero, a que prezo?
 Hai fábricas por doquier, as chimeneas contaminan a cidade e non se pode ver ben nin respirar.
Os nenos vense obrigados a traballar por uns peniques, pero o traballo de toda a familia non garantiza o benestar.
A xente enferma e non pode pagar un tratamento axeitado, hai miles de orfos que viven na rúa…
 Parece unha historia de tempos remotos, un conto triste, violento e aleccionador; pero nada máis lonxe da realidade. Millóns de persoas viven nas mesmas extremas condicións que os protagonistas deste libro, son xente marxinada, sen dereitos, explotada…pero con anhelos e soños.
Se Dickens levantase a cabeza!
 A paisaxe de Ciudad de huérfanos é dickensiana: os mesmos ambientes míseros, as mesmas casas insalobres, os mesmos nenos tísicos e malnutridos…mais tamén fraternidade e amor.
Denuncia, esperanza e humor a partes iguais: esta é a grande herdanza do mestre.
 Por iso non debes perderte as nosas recomendacións:

lunes, 18 de enero de 2016

La extraña desaparición de Esme Lennox, de Maggie O`Farrell

En esa declaración de intenciones que son las citas literarias que abren numerosas lecturas y sobre las que pasamos  en muchas ocasiones por encima,  la autora adelanta lo que va a ser el leivmotiv de esta novela:"Mucha locura es divina cordura

 para una mirada sagaz. 
Mucha cordura, la mas rematada locura. 
En esto, como en todo,
 prevalece la mayoria. 
asiente, y te considerarán cuerdo,
disiente, y de inmediato serás peligroso

 y atado con cadenas"
 Emily Dickinson
Sí, estamos hablando de la cordura y de la locura de dos hermanas ya ancianas, una en un manicomio desde los 16 años, Esme, y otra. Kitty, enferma de alzhéimer  y libre.  Será la sobrina nieta de la primera- Iris- quien servirá de nexo de unión entre las dos y quién nos irá  ayudando a reconstruir este puzzle familiar con continuos cambios de puntos de vista, de espacios y de tiempos: la India, Edimburgo, el baile, ahora, antes.  Porque eso es la memoria. Y en ese echar la vista hacia atrás es donde el  lector irá  descubriendo ese secreto familiar que hasta Iris desconoce,  ese pecado tan inconfesable en aquella sociedad : decir sí o decir no, amar a quién quieras, tratar de ser feliz aunque las convenciones sociales te lo impidan.
"Papá, por favor, papá no lo volveré a hacer más"
Lectura recomendable, desasosegante en ocasiones, con dosis de intriga para querer descubrir el secreto de Esme Lennox.

El Rey Matías I, de JANUSZ KORCZAK

Este ano no club de lectura de lectura hai xente coñecida que repite un ano máis , pero tamén hai caras novas, e o primeiro libro que nos tocou ler chámase El Rey Matías I, escrito por Janusz Korczak, escritor de Varsovia que morreu en agosto de 1942 nun campo de exterminio nazi. Korczak, que foi médico e pedagogo, ademais de escritor, publicista e activista social, non quixo abandonar aos pequenos xudeus que estaban ao seu cargo no orfanato en Varsovia. Segundo contan algunhas versións, cando abandonaron o gueto camiño de Treblinka, os nenos marchaban en filas suxeitando a bandeira do Rei Matías I.

 No libro, Matías, é nomeado rei trala morte do seu pai. É todavía moi pequeno, non sabe case ler nin escribir, e está dominado tanto polos adultos como polo peso das tradicións. Vemos como o seu personaxe evoluciona, e transmítenos perfectamente a dificultade de ser rei, a soidade, “(...) Iba a ser rey, pero acababa de perder a su padre y ya no tenía a nadie en este mundo (...)”, as traicións, a complexidade da vida cortesá…

 O libro gustoulle á maioría, pese a que algúns non entendían como un neno podía ir á guerra, pero, si valoraron positivamente que tentara gobernar para os nenos, pero é os adolescentes?, cremos que se esqueceron deles. De calquera xeito, é un libro estupendo que recomendaríamos a calquera sen lugar a dúbidas, no que podes aprender a dificultade de ser rei,” (...) No lo entiendes Félix, ni siquiera nosotros los reyes podemos hacer siempre lo que nos gusta. (...)”, a falta de liberdade de Matías, que nin sequera podía ter amigos nin xogar cando e con quen quixese, e, sobre todo, da amargura e a soidade do poder, porque ao final repudiado por case todos, ve como perde aquelo polo que loitara.
 Por  Pablo, 4º ESO


La ciudad roja y rosa, de C. Frabetti


 É  un libro do autor italiano Carlo Frabetti. Este escritor, actualmente residente en España, é membro da Academia de Ciencias de Nova York, ademais de escritor e matemático. Publicou durante a súa carreira máis de trinta libros, destinados tanto a nenos e mozos como a adultos. Dous das súas novelas máis destacables son La magia más poderosa e Los jardines cifrados (novela anterior a esta, de estrutura e temática similar).

Foron escritos xa todos os versos posibles? Como poden minguar as cidades dunha muralla a medida que esta crece? Ten Alá un centésimo nome? Pódese considerar a lectura unha actividade degradante? Pode alguén abrazarse a si mesmo se a súa imaxe especular adquirise realidade corpórea? Estas só son algunhas das preguntas que se expoñen en cada un dos 43 capítulos deste libro, onde todos os temas tratados teñen que ver con ramas da ciencia ou datos interesantes de cultura xeral cuxas explicacións se expoñen de maneira sinxela, combinando literatura e ciencia e facendo que o lector se pare a reflexionar sobre os temas tratados.

Persoalmente gustoume moito este libro, podes aprender moitos datos e razoamentos novos, ademais de que os enigmas que nel se expoñen son bastante interesantes, o que fai que queiras seguir lendo o libro e non resulte pesado.
Por Alba L., 1º BAC